พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 146

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้น ก็หันมองชายหนุ่มที่ยังคงคุกเข่าทั้งสองข้างอยู่ที่พื้นด้วยความตระหนก ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะสวมใส่หน้ากากอยู่ แต่การแสดงออกนั้นดูผ่อนคลาย ราวกับไม่ได้กำลังทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวด กลับดูเหมือนกำลังนั่งจิบชาชั้นดีอยู่บนพรมอย่างสบายใจเสียด้วยซ้ำ

“มัวยืนนิ่งอยู่ทำไม จะรอให้ข้าลุกขึ้นมา แล้วกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเจ้าเองหรืออย่างไร ?” จ้านเป่ยเซียวเห็นเฟิ่งชิงหัวยังคงยืนนิ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วถาม

มุมปากของเฟิ่งชิงหัวกระตุก : “ข้าเพียงคิดไม่ถึงเท่านั้น ตอนนี้ท่านไม่รู้สึกเก้อเขินแล้วหรือ ?”

“ในเมื่อเจ้าเอาแต่พูดว่าข้าเป็นผู้ชายคนแรกที่เจ้าเคยอุ้ม แล้วข้ายังจะโวยวายอะไรอีก เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบอุ้มข้าเร็วเข้า หรือเจ้าจะรอให้คนอื่นมาชื่นชมพละกำลังของเจ้า ?”

เฟิ่งชิงหัวก่นด่าอยู่ในใจ หรือไม่ควรจะมาชื่นชมชายรูปงามผู้อ่อนแออย่างท่านล่ะ ?

ถึงแม้จะคิดเช่นนี้ แค่เฟิ่งชิงหัวกลับไม่ได้โวยวาย และโน้มตัวลงเล็กน้อย ชายหนุ่มวางแขนทั้งสองข้างลงบนมือของเฟิ่งชิงหัวเพื่อให้นางอุ้มขึ้นมาอย่างรู้งาน ทั้งสองดูคล่องแคล่วเป็นอย่างยิ่ง

ที่นี่อยู่ห่างจากตำหนักใหญ่ไม่ไกลนัก จึงไม่ได้ใช้รถเข็น เฟิ่งชิงหัวอุ้มจ้านเป่ยเซียวขึ้นมา แล้วเดินตามโถงทางเดิน ตรงไปยังห้องนอนทันที จากนั้นจึงวางเขาลงบนเตียง

“ทางที่ดีคืนนี้ท่านอย่าอาบน้ำจะดีกว่า เพื่อป้องกันไม่ให้พิษเคลื่อนที่” เฟิ่งชิงหัวยกมือขึ้นปาดเหงื่อพลางพูดขึ้น ขณะที่กำลังจะยืดตัวขึ้น กลับถูกจ้านเป่ยเซียวออกแรง ดึงลงไปบนหน้าอกของเขา

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?” ชายหนุ่มนั่งพิงอยู่บนเตียง แล้วก้มหน้ามองนาง น้ำเสียงแผ่วเบา และหรี่ตาลง เผยให้เห็นประกายที่ยากจะแอบซ่อนได้

ขณะที่พูด ลมหายใจของเขากระทบกับปลายจมูกของเฟิ่งชิงหัว เผยสัมผัสที่น่าหลงใหลออกมา

มือข้างหนึ่งของเฟิ่งชิงหัวจับอยู่บนเตียง ส่วนมืออีกข้างดึงมือของชายหนุ่มออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “ข้าบอกว่าพ่อตาย !”

น้ำเสียงฟังดูไม่มั่นคง แฝงไปด้วยความโกรธเล็กน้อย

จ้านเป่ยเซียวหัวเราะ จากนั้นจึงก้มหน้าลง หน้ากากเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับปลายจมูกแหลมของหญิงสาว แล้วถูไปมา พลางหัวเราะเบา ๆ : “เจ้าจะเป็นห่วงพ่อของข้าทำไม เป็นห่วงข้าก็พอแล้ว”

“จ้านเป่ยเซียว พิษคงไม่ได้แล่นสู่สมองของท่านหรอกนะ” เฟิ่งชิงหัวเตรียมตัวลุกขึ้น และกลับถูกชายหนุ่มดึงจากทางด้านหลัง แล้วกลิ้งเข้าไปในเตียง ทับอยู่บนผ้าห่มอ่อนนุ่ม จึงไม่รู้สึกเจ็บ

จ้านเป่ยเซียวหันหน้ามองนาง : “นอนกับข้าไหม ? ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

“ท่านรีบนอนลงเถอะ อีกเดี๋ยวน้ำในหัวของท่นจะไหลออกมาเสียก่อน” เฟิ่งชิงหัวพูดประชด

จ้านเป่ยเซียวนอนลงตามที่ว่า เขามีแขนขาที่ยาว ถือเป็นคนตัวสูงคนหนึ่ง เมื่อนอนลงไปเช่นนี้ ปลายเท้าก็แทบจรดปลายเตียงพอดี

เฟิ่งชิงหัวคิดจะผละตัวเองออกมาจากร่างกายเขา แต่ทันทีที่ขยับ ก็ถูกชายหนุ่มยื่นมือไปดึงกลับเข้ามาในเตียง แล้วเบียดจนติดกำแพง

ราวกับจับเหยื่อแต่ยังไม่รีบกิน แต่เพิ่งเริ่มเล่นเกมเท่านั้น ดวงตาทั้งสองข้างนั้นจับจ้องมาที่เฟิ่งชิงหัว

เฟิ่งชิงหัวขัดสมาธิ แล้วจ้องมองเขาด้วยความโมโห : “ข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว !”

“ข้ารู้สึกว่า ทั่วทั้งจวนไม่มีใครจะจับตาดูเจ้าได้อีกแล้ว ดังนั้นข้าจะจับตาดูเอง” จ้านเป่ยเซียวพูดเบา ๆ น้ำเสียงฟังดูจริงจังอย่างยิ่ง

เฟิ่งชิงหัวควันออกหู พูดด้วยน้ำเสียงโมโห : “ท่านรีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ !”

จ้านเป่ยเซียวชื่นชมในการแสดงออกของเฟิ่งชิงหัว จู่ ๆ ก็รู้สึกว่า เขาไม่จำเป็นต้องบีบบังคับนางขนาดนี้ ยิ่งใจร้อน นางยิ่งปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว หยอกล้อบ้างเป็นบางครั้งเช่นนี้ เหมือนกับหมาหยอกไก่ก็ไม่เลวนัก

“เตียงใหญ่ขนาดนี้ เพิ่มเจ้าอีกสักคนจะไม่พอได้อย่างไร ?” จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้ว

“ข้ามีเตียงของตัวเองแต่ไม่ยอมนอน กลับมานอนอยู่ข้างกายคนลามก คงไม่ใช่น้ำในหัวของท่าน ไหลเข้ามาอยู่ในหัวของข้าแทนหรอกนะ” เฟิ่งชิงหัวหัวเยาะเย้ย

“หากเจ้าไม่ยอมนอนละก็ ก็จงเฝ้าอยู่เช่นนี้แหละ” ขณะที่พูด จ้านเป่ยเซียวก็ปิดตาลง แล้วค่อย ๆ พูดขึ้นว่า : “ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของข้ายังไม่สะดวกที่จะเดิน หรือเจ้าคิดว่าข้าจะสามารถทำอะไรเจ้าได้ ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะใจเสาะเสียจริง ๆ”

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะเยาะ : “วิธียั่วยุของท่านยังไม่ดีพอ กลับไปฝึกมาใหม่เถอะ”

จ้านเป่ยเซียวกระแอมสองครั้ง จากนั้นจึงพลิกตัวหันหลังให้เฟิ่งชิงหัว แล้วพูดเบา ๆ ว่า : “เจ้ายังจำกฎของบ้านที่ยังเหลืออีกหลายพันข้อได้สินะ”

เฟิ่งชิงหัวกัดฟันกรอด แล้วพูดออกมาทีละพยางค์ : “ท่าน คิด จะ พูด อะ ไร อีก !”