พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 202

เฟิ่งชิงหัวเดินตามสตรีสองสามนางเข้าไปพลันได้ยินเสียงคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์แล้วเอ่ยว่า “ใต้เท้า นี่คือคนของพวกเราที่ได้รับการฝึกอบรมมาใหม่ ท่วงท่าในการร่ายรำนั้นสวยงามมาก เร็วเข้า รีบไปเต้นให้ใต้เท้าดูเร็วเข้า”

จากนั้น สตรีสองสามนางก็เริ่มร่ายรำขึ้นมา เฟิ่งชิงหัวที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดก็ร่ายรำด้วย โชคดีที่นางไม่ได้แสดงท่าทางพิรุธออกไป นางร่ายรำไปพลางฟังบทสนทนาของพวกเขาไปด้วย

เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขาก็รู้ว่าไม่ใช่ภาษาของคนเทียนหลิง แววตาของเฟิ่งชิงหัวจึงเกิดประกายประหลาดใจเกิดขึ้น

เพราะนั่นเป็นภาษาของเผ่าเซียนเปย์

แคว้นของเผ่าเซียนเปย์ คือแคว้นหวยซัง เมื่อร้อยปีก่อนโดนแคว้นอื่นๆ โจมตีจนล่มสลายไปแล้ว หลังจากนั้นพวกเขาที่เหลืออีกพันกว่าคนก็หายตัวไปภายในชั่วพริบตาโดยไม่รู้ว่าหายไปไหน จึงไม่คาดคิดว่าจะเจอพวกเขาอยู่ที่นี่

ที่เฟิ่งชิงหัวรู้จักภาษาของเผ่าเซียนเปย์เป็นเพราะว่าบังเอิญได้รับบันทึกประวัติศาสตร์ของเผ่าเซียนเปย์มา และด้านในมีการบันทึกภาษาของพวกเขาเอาไว้ด้วย

แม้ว่าภาษาที่ลึกซึ้งมากกว่านี้นางอาจจะฟังไม่เข้าใจ แต่หากเป็นภาษาง่ายๆ ไม่ซับซ้อนนางยังพอจะฟังออกอยู่บ้าง

ในตอนนั้นนางก็ได้ยินผู้ชายสองสามคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างไม่เกรงใจ ภาษาที่พวกเขาใช้นั้นหยาบคาย เฟิ่งชิงหัวอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

นางคิดไม่ถึงว่าการกระทำของนางจะมีคนเผ่าเซียนเปย์มองเห็น เขาชี้มาที่นาง เฟิ่งชิงหัวยังไม่ทันจะรู้ตัว องครักษ์ที่เฝ้าประตูอยู่ก็เดินเข้ามาเรียกนาง “ใต้เท้าให้เจ้าไปปรณนิบัติ เจ้ายังไม่รีบเข้าไปอีก”

เฟิ่งชิงหัวเดินก้มหัวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ คนคนนั้นหลีกทางให้ เฟิ่งชิงหัวจึงเดินเข้าไปแทนที่ตำแหน่งของนางและเริ่มช่วยเขาเทเหล้า

“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่า เมื่อครู่นี้นางจ้องมองมาที่ข้า พอเข้ามาดูใกล้ๆ กลับไม่เห็นจะมองเลย” ชายที่อยู่ข้างๆ เฟิ่งชิงหัวเอ่ยปากขึ้น

“สนใจนางใช่หรือไม่ หากเจ้ารู้สึกไม่สบายใจก็ควักลูกตานางออกเสียสิ” ชายอีกคนเอ่ยขึ้นเช่นนี้

ริมฝีปากของเฟิ่งชิงหัวกระตุก มิน่าเล่านางถึงเคยได้ยินว่าคนเผ่าเซียนเปย์มีนิสัยดุร้าย ความคิดอ่านไม่เหมือนอย่างคนทั่วไป หรือที่เรียกกันว่า “เถื่อน”

“ไม่ๆๆ ข้าคิดว่านางน่าสนใจดี ข้าอยากเก็บนางเอาไว้”

“เก็บเอาไว้? เจ้าลืมภารกิจที่พวกเรามาในครั้งนี้แล้วหรือ?”

ภารกิจ? เฟิ่งชิงหัวรีบเงี่ยหูฟังพวกเขาอย่างตั้งใจ

“ไม่ลืมแน่นอน ช้าเร็วอย่างไรก็ต้องไปอยู่ดี ข้าขออยู่เล่นกับนางให้นานๆ หน่อย โอกาสก็จะยิ่งมากไม่ใช่หรือ”

“อย่างไรตัวเจ้าก็จำเอาไว้ให้ดีก็แล้วกันว่าภารกิจของตัวเองคืออะไร พวกเราคงช่วยเจ้าทำอะไรไม่ได้ เพราะพวกเราเองก็ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย”

เฟิ่งชิงหัวที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็ยิ่งรู้สึกสับสน ที่พวกเขามาในครั้งนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมาก ในเมื่อเป็นเรื่องสำคัญและต้องอยู่ที่นี่ แถมยังเรียกผู้หญิงมากมายมาคอบดูแลรับใช้เช่นนี้อีก?

แม้ว่าเฟิ่งชิงหัวจะไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าใกล้ แต่ชายเผ่าเซียนเปย์ผู้นั้นก็ไม่ได้ยื่นมือมาเกาะแกะนางก่อนเช่นกัน ดวงตาทั้งสองของเขาจ้องมาที่นางราวกับกำลังแอบมองนางอยู่

ไม่นานนัก ชายที่เหลืออีกสามคนก็พาสตรีของพวกเขาออกไป ในห้องจึงเหลือเพียงเขาคนเดียวและสตรีที่ที่เหลืออีกสิบกว่าคน

“ให้พวกนางออกไปเถิด ข้าไม่ชิน” ชายคนนั้นใช้ภาษาเผ่าเซียนเปย์เอ่ย

ไม่นานนัก องครักษ์คนนั้นก็พาสตรีคนที่เหลือออกไปอย่างนอบน้อม

เฟิ่งชิงหัวแสร้งนั่งลงบนเบาะอย่างว่าง่าย พลางแอบเหลือบตามองคนที่อยู่ตรงหน้า หากมองแค่นี้ก็พอเดาได้ว่าชายคนนี้ไม่ค่อยมีวรยุทธ์เท่าไหร่นัก

เมื่อได้ยินสำเนียงการพูดของเขา ก็พอจะเดาได้ว่ายังเป็นเด็กอยู่

ตอนที่เขาไม่ทันสังเกต เฟิ่งชิงหัวเตรียมจะใช้ยานอนหลับกับเขาอยู่นั้นก็ได้ยินชายคนนั้นเอ่ยภาษาเทียนหลิงออกมาอย่างไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่าไหร่นัก “เจ้า ไม่ ต้องกลัว ข้า เป็นคน อ่อนโยน”

พูดภาษาเทียนหลิงได้ด้วยแฮะ

สีหน้าของเฟิ่งชิงหัวปรากฏอาการประหลาดใจออกมา จากนั้นจึงถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วตะโกนว่า “ใต้เท้าอย่าเข้ามาเจ้าค่ะ”

คนผู้นั้นราวกับต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่างจึงรีบเอ่ยปากออกมาว่า “ข้า ข้า ข้าไม่ใช่ คนเลว”

ระหว่างที่กล่าวก็ถอดเสื้อคลุมสีดำด้านนอกออก เผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์เป็นพิเศษของเขา

เขาสวมใส่เสื้อผ้าที่มีลวดลายในแบบของชนต่างถิ่น บนศีรษะของเขายังคงใส่หมวกที่มีขนนกอยู่ห้อยอยู่ด้วย หูของเขายังใส่ห่วงกลมที่มีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นของเด็ก ใบหน้าของเขามีสีขาวซีดราวกับไม่โดนแดดมาเป็นเวลานานอย่างน่าสะพรึงกลัว

ใบหน้าของชาวเผ่าเซียนเปย์แตกต่างจากชาวเทียนหลิงรวมทั้งชาวเมืองอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด มองเพียงแว็บเดียวก็ดูออก ไม่แปลกที่พวกเขาจะต้องมีสิ่งของบดบังใบหน้าเอาไว้

เนื่องจากมีชุดชุดนี้เป็นตัวช่วย นางจึงเดินออกไปข้างนอกอย่างไร้อุปสรรค ไม่มีใครขวางกั้นนาง และไม่มีใครสังเกตนางด้วย

ในขณะที่นางตั้งใจจะกลับอยู่นั้น ก็เห็นองครักษ์ที่เตรียมผู้หญิงมาปรณนิบัติปี่ซ่าเมื่อครู่นี้รีบร้อนเดินออกมา เมื่อเห็นนางก็เอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ใต้เท้า ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

เฟิ่งชิงหัวใช้ภาษาเซียนเปย์ถามกลับ “แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่”

องครักษ์เอ่ยอย่างเคารพ “เฉิงเซี่ยงมาที่นี่ ตอนนี้กำลังเตรียมเรือนหน้าต้อนรับขอรับ”

“ที่ไหน พาข้าไปดูหน่อย”

“ขอรับ”

องครักษ์พาเฟิ่งชิงหัวไปยังเรือนด้านหน้า คนที่นั่งอยู่ในโถงคือหนานกงจี๋จริงๆ ตอนนี้เขากำลังสั่งการคนที่อยู่ตรงหน้าเขาบางอย่าง เมื่อเห็นเขามาถึงก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ “ใต้เท้า ข้ามารบกวนท่านหรือไม่”

เฟิ่งชิงหัวไม่รู้ว่าปกติแล้วทั้งสองเจอหน้ากันปฏิบัติต่อกันอย่างไร จึงไม่กล้าตอบแบบส่งๆ ออกไป ได้แต่ส่งเสียงตอบรับคำหนึ่ง

ในตอนนั้นเอง หนานกงจี๋ก็เอ่ยออกมาอย่างละอายใจ “ขอโทษด้วย ใต้เท้าของข้า ท่านยังมีเวลาอีกสิบวัน หวังว่าท่านจะมีเวลาเสพย์สุขในช่วงเวลานี้”

องครักษ์แนะนำตัวเองต่อหน้าหนานกงจี่ เฟิ่งชิงหัวจึงเห็นว่าสีหน้าของหนานกงจี๋แสดงอาการเคารพออกมา นางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ ทำไมหนานกงจี๋ผู้นี้ถึงเคารพคนเผ่าเซียนเปย์มากขนาดนี้?

แถมยังช่วยหาผู้หญิงมาให้คนเผ่าเซียนเปย์ อีก เห็นได้ชัดว่าทำหน้าที่ได้ดีเสียยิ่งกว่าแม่สื่อที่อยู่ที่หอสตรีเสียอีก

“ใต้เท้า หากมีอะไรไม่พอใจรีบบอกข้าได้เลย ข้าจะหาวิธีทำให้ท่านพอใจให้ได้ทุกอย่าง” หนานกงจี๋เอ่ย

เฟิ่งชิงหัวคิดแล้วลองหยั่งเชิงถามเขา “เจ้ามาดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือ”

จึงเห็นว่าหนานกงจี๋ถอนใจ “เรื่องนี้ต้องโทษที่ข้าดูแลไม่รอบคอบที่ทำตัวนำยาพวกนั้นหายไป”