พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 204

เมื่อเฟิ่งชิงหัวเดินทางมาได้ครึ่งทางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ภูเขาลูกนี้ยิ่งชันมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองข้างทางไม่มีแม้แต่ต้นหญ้าขึ้น

“ด้านหน้าคือหน้าผา เจ้าไปไหนไม่ได้หรอก ยังไม่ยอมแพ้อีก!” ทหารที่ตามมาด้านหลังตะโกนเรียก

ด้านหน้ามีหมอกหนา ทหารที่ตามมาด้านหลังหันหลังกลับ เฟิ่งชิงหัวหันหัวม้าแล้วมุ่งหน้าเข้าใส่คนพวกนั้น ริมฝีปากของนางเริ่มกระตุกยิ้ม “ทำไมต้องทำเช่นนั้นด้วยเล่า”

ระหว่างที่กล่าว เฟิ่งชิงหัวก็เอานิ้วมือมาวางไว้ที่ริมฝีปากแล้วส่งเสียงผิวปากยาวที่เสียดหูและแหลมปี๊ด

คนกลุ่มนั้นไม่มีใครคาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีวิชาเช่นนี้ ต่างพากันเอามือขึ้นปิดหู

เฟิ่งชิงหัวถือโอกาสนี้พุ่งทะยานไปตามทางที่ตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทหารจึงวิ่งตามหลังมาอีกครั้ง

เฟิ่งชิงหัวตั้งใจมุ่งหน้าไปยังป่ารก หลังจากนั้นก่อนที่นางจะหมดแรงไปเสียก่อน สุดท้ายนางก็หมอบลงที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่งแล้วถอนหายใจแรง

นางพักผ่อนไปครู่หนึ่งเพื่อฟื้นฟูพลังของตนเองกลับมาเล็กน้อย เฟิ่งชิงหัวพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ตอนนี้นางไม่สามารถลงเขาไปได้อีกแล้ว หนานกงจี๋จะต้องเตรียมคนเฝ้าตีนเขาเอาไว้อย่างแน่นอน เช่นเดียวกันนางไม่อาจอยู่บนเขาได้นานเกินไปนัก เพราะหากนางอยู่นานเกินไป หากหมอกบางลงนางจะตกอยู่ในอันตราย

ดูท่าแล้วตอนนี้นางเหลือเพียงหนทางเดียวเท่านั้นคือฝ่าวงล้อมกลับไป

ยาพิษที่นางพกติดตัวมาก็เหลืออีกไม่เยอะนัก ไม่สามารถจัดการศัตรูได้มากมายเช่นนั้น

ในระหว่างที่นางกำลังครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้นเอง เฟิ่งชิงหัวก็ได้ยินเสียงหึ่งๆ เล็กแหลมดังขึ้นมา

นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมอง นางจึงเห็นว่ามีรังผึ้งรังใหญ่อยู่บนกิ่งไม้ใหญ่กิ่งหนึ่ง และยังเห็นผึ้งตัวผู้บินผลุบโผล่อยู่บริเวณนั้น ตอนนั้นเฟิ่งชิงหัวจึงยิ้มออกมา

รังผึ้งน้อยใหญ่คาดว่าน่าจะมีผึ้งตัวผู้อย่างน้อยๆ หลายหมื่นตัว ซึ่งนางคิดว่าพวกมันน่าจะช่วยนางได้ไม่มากก็น้อย

แน่นอนว่านางไม่สามารถควบคุมผึ้งจำนวนมากหลายหมื่นตัวเช่นนี้ได้ แต่นางคิดออกว่าผึ้งหลายหมื่นตัวพวกนี้จะต้องฟังคำสั่งของผึ้งนางพญาอย่างแน่นอน

เฟิ่งชิงหัวขึ้นไปบนกิ่งไม้อย่างคล่องแคล่ว นางขึ้นไปถึงรังผึ้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงมองเห็นผึ้งนางพญาที่มีขนาดตัวใหญ่กว่าผึ้งตัวผู้มาก จากนั้นจึงค่อยๆ เอายากล่อมประสาทโรยไว้รอบตัวผึ้งนางพญา

อันที่จริงแล้วเฟิ่งชิงหัวก็ไม่มีความสามารถที่จะควบคุมผึ้งนางพญาได้ สรรพสิ่งหลายอย่างบนโลก นางสามารถควบคุมได้เพียงสิ่งๆ เดียว แต่สัตว์ที่อยู่กันเป็นฝูงและคุ้นเคยสนามแม่เหล็กกันเช่นนี้ พวกมันจะขับไล่สนามแม่เหล็กจากภายนอก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนนอกที่จะมาออกคำสั่งพวกมัน

เฟิ่งชิงหัวท่องคาถา จากนั้นจึงสามารถควบคุมนางพญาผึ้งได้สำเร็จ จากนั้นจึงออกคำสั่งผ่านผึ้งนางพญาให้โจมตีคนพวกนั้น เฟิ่งชิงหัวหลบอยู่ด้านหลังผึ้งตัวผู้พวกนั้นแล้วแอบเดินตามไปทางลงเขา อาศัยจังหวะที่ผึ้งตัวผู้รวมฝูงกันบุกเข้าโจมตีพวกของหนานกงจี๋ ส่วนตัวนางเองนั้นก็หลบหนีไป

หลังจากที่เฟิ่งชิงหัวหนีไปได้ไม่นาน เงาดำสิบกว่าคนก็ได้แอบตามหลังนางไปเงียบๆเพื่อป้องกันท้ายให้กับนาง

หากเป็นตอนอื่น เฟิ่งชิงหัวย่อมรู้ว่ามีคนสะกดรอยตามนางอยู่ แต่ตอนนี้สภาวะจิตใจของนางกำลังวิตกกังวลอย่างมาก บวกกับคนกลุ่มนั้นที่ตามมาไม่ได้มีเจตนาร้ายกับนาง แถมยังอยู่ห่างจากจวน ทำให้นางไม่ได้สังเกต

เมื่อเห็นว่านางกระโดดเข้าไปในจวนอ๋องเฉินแล้ว พวกเขาถึงจะแยกย้ายกันไป

“นายท่าน พระชายากลับมาแล้วขอรับ” หลิวหยิ่งยืนรายงานอยู่ตรงปากประตูก่อนจะถอยออกจากห้องไป

ตอนนี้ฟ้าใกล้สางแล้ว จ้านเป่ยเซียวลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

เฟิ่งชิงหัวเปิดประตูห้องเข้าไป “จ้านเป่ยเซียว ข้ามีอะไรจะบอกท่าน ข้าเจอ……”

เฟิ่งชิงหัวยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพลางจ้องตากับนางแล้ว สายตาคู่นั้นที่มองมาที่นางช่างคมปลาบ

เฟิ่งชิงหัวหัวใจกระตุกวูบก่อนจะรู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว เวรกรรม นางรีบกลับมาเกินไปหน่อยจนลืมไปว่าตอนนี้ใบหน้าของนางยังคงเป็นผู้หญิงคนนั้น

หัวใจของเฟิ่งชิงหัวเต้นระส่ำ สมองของนางทำงานอย่างรวดเร็ว พลางกำลังครุ่นคิดว่าตอนนี้ตนเองมีโอกาสเท่าไหร่ที่จะเอาชนะจ้านเป่ยเซียวได้แล้วหนีออกจากจวนอ๋องไปอย่างเหนือกว่า

ไม่ถึงสองส่วน

เฟิ่งชิงหัวแอบถอนใจแล้วหลับตา นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา