พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 208

ระหว่างที่กล่าวนางก็ยังไม่ยอมเอาเท้าแตะพื้น เขาอุ้มนางขึ้นมา จากนั้นนางจึงหาวอย่างสบายใจจนมีน้ำตาซึมออกมาสองหยด ดูจากท่าทางแล้วไม่ต่างอะไรกับลูกแมวที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

จ้านเป่ยเซียวเห็นท่าทางเช่นนี้ของนางก็หัวเราะ “เฟิ่งชิงหัว เจ้านับวันก็จะยิ่งเอาใหญ่แล้วนะ”

เฟิ่งชิงหัวกลอกตา “ท่านต่างหากที่เป็นคนย้อนแย้ง ตอนที่ข้าไม่อยากให้ท่านอุ้มท่านก็จะอุ้มให้ได้ ตอนที่ให้ท่านอุ้ม ท่านก็เอาแต่บ่นไม่เลิก ถ้าไม่อยากอุ้มก็ไม่เป็นไร ข้าก็ไม่ได้อยากให้ท่านอุ้มเท่าไหร่นักหรอก วางข้าลง”

“อย่าขยับ ไม่งั้นเดี๋ยวข้าทำเข้าร่วงนะ” จ้านเป่ยเซียวกล่าวพลางทำท่าราวกับจะโยนเฟิ่งชิงหัวลง เฟิ่งชิงหัวจึงหันมาคว้าแขนเขาเอาไว้ในทันที

“น่าเบื่อ” เฟิ่งชิงหัวถอนใจ

“ว่าข้าว่าน่าเบื่องั้นหรือ เจ้าดีนักหรือไง” จ้านเป่ยเซียวเอ่ยเสียงแข็ง

“ข้าไม่ดีตรงไหน” เฟิ่งชิงหัวถลึงตามองเขา “ห้ามว่าว่าข้าอัปลักษณ์ ท่านเองต่างหากที่ตั้งความหวังเอาไว้สูงเกินไป หน้าตาอย่างข้าหากไม่ใช่ยอดหญิงงามของเมือง อย่างน้อยๆ ก็ต้องเป็นดอกไม้ประจำหมู่บ้านแหละน่า”

“อารมณ์ร้อน สมองไม่ดี อันนี้นับด้วยหรือไม่” จ้านเป่ยเซียววางเฟิ่งชิงหัวลงบนเตียง

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนี้ก็เริ่มไม่พอใจ นางชี้เข้าหาตัวเอง “ข้าอารมณ์ร้อน ท่านต่างหากที่อารมณ์ร้อนไม่ได้เรื่อง พูดไม่เข้าหูนิดเดียวก็จะตัดแขนขาคนอื่นไปทำปุ๋ยต้นไม้เสียแล้ว หากไม่ได้เป็นเพราะข้าฉลาดหลักแหลม ป่านนี้ต้นไม้ที่ขึ้นบนหลุมฝังศพคงเจริญเติบโตจนผลิดอกออกผลไปแล้ว”

จ้านเป่ยเซียวไม่ได้กล่าวปฏิเสธแต่อย่างใด เขาเป็นคนที่มีอารมณ์ร้อนมาตลอด ในเมื่อเขาก็ไม่จำเป็นต้องเอาใจใครแล้วทำไมเขาต้องอารมณ์ดีด้วยล่ะ

เฟิ่งชิงหัวเค้นถามต่อ “อารมณ์ของข้าดีกว่าท่านมากเลยใช่ไหมล่ะ”

“ใช่แล้วอย่างไร? สตรีคือหยิน อ่อนโยนราวสายน้ำ งดงามราวพระจันทร์ เจ้าได้หนึ่งในหมื่นส่วนแล้วหรือยัง”

“โถ! ใครกันที่บอกว่าผู้หญิงอ่อนโยนมาแต่กำเนิด การอ่อนโยนนั้นก็ต้องมีขอบเขตบ้างกระมัง คนที่ไม่ดีกับข้าทำไมข้าต้องอ่อนโยนด้วยเล่า อีกอย่าง เมื่อก่อนท่านเคยใจดีกับข้าเพราะข้าอ่อนโยนกับท่านไหมล่ะ สุดท้ายก็เป็นเพราะความฉลาดเฉลียวของข้าต่างหากที่ทำให้ข้ารอดพ้นไปได้”

จ้านเป่ยเซียว “เมื่อก่อนไม่ใช่”

“หืม?” เมื่อก่อนไม่ใช่ แล้วตอนนี้ล่ะ?

จ้านเป่ยเซียวกล่าวเสียงอ่อนว่า “สรุปง่ายๆ เลยก็คือ เจ้าต้องจำเอาไว้ว่าเจ้าคือผู้หญิง อย่าเอาแต่วิ่งวุ่นไปทั่ว คิดว่าในโลกใบนี้ไม่มีใครเป็นศัตรูกับเจ้าหรือ เมื่อคืนหากไม่ได้เป็นเพราะหนานกงจี๋ซื่อบื้อเกินไป เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือ”

เฟิ่งชิงหัวถูกจี้ใจดีเช่นนี้ นางจึงบิดตัวไปมาบนเตียง เมื่อนึกถึงสภาพย่ำแย่เมื่อคืนนี้ อารมณ์ของนางก็หมองหม่นอีกครั้ง ก่อนจะเถียงเบาๆ อย่างไม่พอใจว่า “นั่นเป็นเพราะว่าข้าต้องการช่วยใครกันล่ะถึงได้ทำเต็มที่แบบนั้น ไม่อย่างนั้นข้าไม่มีทางกลัวหรอก”

จ้านเป่ยเซียวจ้องเฟิ่งชิงหัวอย่างไร้ความรู้สึก “ไปโดยไม่รู้จักประเมินตัวเอง อย่างนี้มีเหตุผลหรือ”

เฟิ่งชิงหัวเบะปากอย่างไม่ชอบใจ

จ้านเป่ยเซียวเคาะหน้าผากของนาง “ข้าว่าพลังของเจ้าก็ทั่วๆ ไป อย่าคิดว่าไม่มีใครสู้เจ้าได้ ระหว่างจะตกหลุมพลางโดยไม่รู้ตัว เรื่องใดก็ตามที่เจ้าไม่สามารถทำเองได้ ก็ให้ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเข้าใจไหม”

เฟิ่งชิงหัวเอามือลูบบริเวณหน้าผากที่ตัวเองรู้สึกเจ็บ จากนั้นจึงเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นยังไง ใครจะช่วยได้ล่ะ”

จ้านเป่ยเซียวกระแอม

เฟิ่งชิงหัวหรี่ตามองจ้านเป่ยเซียวอย่างใช้ความคิด จากนั้นจึงเอ่ยว่า “จ้านเป่ยเซียว”

จ้านเป่ยเซียวมองนาง “ว่าอย่างไร”

“ท่านมีวิธีใช่หรือไม่”

จ้านเป่ยเซียวนั่งลงตรงหัวเตียงแล้วเอามือทั้งสองข้างใส่เข้าไปในแขนเสื้อ แล้วกระแอมอีกที ท่าทางของเขาดูสง่างามสูงส่งและเย็นชา

ดวงตาของเฟิ่งชิงหัวเป็นประกาย นางไม่รู้สึกง่วงนอนแล้ว ทันใดนั้นนางก็โผเข้าไปกอดแขนทั้งสองของจ้านเป่ยเซียวเอาไว้ “ท่านอ๋อง!”