พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 211

จ้ายเป่ยเซียวที่ตอนนี้นั่งอยู่ด้านบน กำลังจ้องมองเฟิ่งชิงหัวด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย

ทางด้านเฟิ่งชิงหัวกำลังยืนท้าวสะเอวก่นด่า ตอนนี้หนานกงจี๋มีสีหน้าหมองหม่น แต่ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้จะคาดเดาได้อย่างชัดเจนว่ เมื่อคืนนี้เป็นเฟิงชิงหัวปลอมตัวมา และกลับไม่อาจพูดออกมาได้ด้วยเหตุผลหลายประการ จึงรู้สึกโกรธจนตัวสั่น

จ้านชิงอิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังเดินเข้ามาตบไหล่จ้านเป่ยเซียวแล้วพูดว่า : “พี่เจ็ด อย่าโมโหไปนะ ๆ พี่สะใภ้เจ็ดไม่ได้ต่อว่าท่าน นางแค่สงสารที่ท่านพูดน้อย ไม่มีปากมีเสียง ถูกคนอื่นรังแกแล้วก็ยังไม่รู้จักตอบโต้ ที่ทำเช่นนี้ก็เพราะหวังดีกับท่าน”

จ้านเป่ยเซียวจ้องมองจ้านชิงอิง แววตาของเขาลึกซึ้ง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกเพียงว่าเหมือนถูกมีดกรีดลงตรงหัวใจ

จ้างชิงอิงปลีกตัวออกไปทันที ไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มอีก และรีบก้มหน้าก้มตาไปหลบอยู่ตรงมุมหนึ่งด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

เฟิ่งชิงหัวไม่ได้สนใจอะไรมากขนาดนั้น ไม่ง่ายเลยที่จะเอาตัวรอดมาได้ จะให้เกิดปัญหาอะไรขึ้นไม่ได้อีก จึงรึบเดินเข้าไปจูงมือของจ้านเป่ยเซียวแล้วพูดว่า : “เอาละ ๆ ยังขายหน้าผู้คนไม่พออีกหรืออย่างไร กลับบ้าน ๆ ไปอาบน้ำมนตร์ล้างซวยสักหน่อย”

“ไม่ได้ พวกเจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แค่พูดแก้ตัวสองสามประโยคก็คิดว่าเรื่องจะจบอย่างนั้นหรือ ?” หนานกงจี๋พูดด้วยความโมโห

ใครจะไปรู้ว่า จ้านเป่ยเซียวกลับรู้สึกโมโหยิ่งกว่าเขา จึงหัวเราะเยาะออกมาแล้วพูดว่า : “ดูหมิ่นราชวงศ์มีโทษสถานใด แล่เนื้อเถือหนัง หรือประหารเก้าชั่วโคตร ?”

น้ำเสียงของจ้านเป่ยเซียวเย็นชา ความกระหายเลือดในน้ำเสียงกวาดล้างทุกคนในทันที

หนานกงจี๋สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของตนทันที ใช่สิ นี่คือจ้านเป่ยเซียว จ้านเป่ยเซียวผู้โหดเหี้ยมชียวนะ

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หนานกงจี๋ก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วบอกกับตัวเองว่า อย่างไรเสียตนเองก็เป็นถึงเฉิงเซี่ยงของประเทศ จ้านเป่ยเซียวคงไม่กล้าทำอะไรเขาง่าย ๆ

หนานกงจี๋เอ่ยปากพูดว่า : “ท่านอ๋อง วันนี้ตอนที่อยู่ในท้องพระโรง ท่านยอมรับอย่างชัดเจนว่า รู้จักผู้หญิงเมื่อคืนนี้ ตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นกลับกลายเป็นพระชายา แต่พระชายากลับไม่ยอมรับว่าตนเองเคยมาที่คฤหาสน์ เหตุผลนี้ ท่านอ๋องเองก็น่าจะอธิบายให้เข้าใจสักหน่อยใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ ? มาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เช่นนี้ อย่างไรเสียหม่อมฉันเองก็เป็นถึงขุนนางใหญ่ !”

“แก้ตัว ? ใต้เท้าเฉิงเซี่ยง ? ข้าว่าตำแหน่งจอหงวนของท่านจะได้มาโดยทุจริตนะ ? คำว่าแก้ตัว จะเอามาพูดพล่อยเช่นนี้ได้อย่างไร ? พวกเราต่างก็อธิบายจนชัดเจนแล้ว ผ้าไหมสีขาวนี้เป็นของเราจริง ๆ แต่พวกเราไม่ได้ลอบสังหารท่าน จะต้องให้ข้าสาบานต่อหน้าท่านด้วยไหม ?”

ขณะที่พูด เฟิ่งชิงหัวก็มีทีท่าอ่อนแอ : “เมื่อครู่ข้าก็บอกแล้วว่า ปกติแล้วท่านอ๋องเป็นคนพูดน้อย พูดเพียงแค่ไม่กี่คำ แต่คำพูดทุกคำล้วนมีความหมาย ท่านจะต้องวิเคราะห์ทุก ๆ คำอย่างรอบคอบ เขาหมายความเพียงว่าผ้าแพรสีขาวชิ้นนี้เป็นของข้า ส่วนเรื่องที่ท่านถูกลอบสังหาร หรือว่าท่านอ๋องของข้าจะรู้ว่าท่านอยู่ในคฤหาสน์กลางดึก จึงตามไปดูเรื่องสนุกอย่างนั้นหรือ ? เลิกโวยวายไร้สาระสักทีจะได้ไหม ? มิเช่นนั้นหากท่านอ๋องของข้าโมโหแล้วตัดแขนตัดขาท่านขึ้นมา ข้าเองก็คงจนปัญญาที่จะช่วยได้”

หนานกงจี้หันมองเฟิ่งชิงหัวที่สีหน้าเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม จากนั้นจึงหันมองจ้านเป่ยเซียวที่แสดงสีหน้าหมดความอดทนอย่างชัดเจน

“พวกท่าน พวกท่านกำลังกลับผิดเป็นถูกชัด ๆ !”

จ้ายเป่ยเซียวยืนอยู่ด้านหลังเฟิ่งชิงหัว รูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าหนานกงจี๋กว่าครึ่ง และมองดูเขาด้วยสายตาที่เย็นชา : “แล้วจะทำไม ?”

จ้านถิงเฟิงเห็นทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน ก็รีบก้าวออกมาทันที : “ใจเย็น ๆ ก่อน ใจเย็น ๆ ก่อน นี่มาแก้ไขปัญหากันนะ ไม่ได้มาทะเลาะกัน หากคนอื่นมาเห็นเข้าจะรู้สึกอย่างไร”

เมื่อหนานกงจี๋เห็นจ้านถิงเฟิงเอ่ยปากขึ้น ก็รู้สึกเหมือนคว้าฟางเส้นสุดท้ายได้ในทันที : “องค์รัชทายาท พระองค์เสด็จมาได้เวลาพอดี ตอนนั้นในท้องพระโรง พระองค์เองก็อยู่ด้วย พระองค์ทรงบอกมาซิว่า อ๋องเจ็ดเป็นคนเอ่ยปากยอมรับเองว่า ตนเองรู้จักกับหญิงสาวที่ลอบสังหารหม่อมฉันใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?”

จ้านถิงเฟิงพยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่น : “เป็นเช่นนี้จริง ๆ”

“พวกเดียวกันชัด ๆ” จ้านเป่ยเซียวพูดอย่างเย็นชา

ในฐานะที่จ้านถิงเฟิงเป็นองค์รัชทายาทผู้สูงส่ง จะปล่อยให้ผู้อื่นมาดูหมิ่นเช่นนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เมื่อได้ยินคำพูดของจ้านเป่ยเซียว สีหน้าก็หมองหม่นลงทันที ความสง่างามที่มีอยู่ตามปกติ ก็จางหายไปทันที : “จ้านเป่ยเซียว ! เจ้ากล้าลบหลู่เบื้องสูงอย่างนั้นหรือ !”