พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 218

“คงจะไม่ใช่หรอก แต่เลือดสามารถผสมเข้ากันได้ ต่อให้ไม่ใช่แม่ลูก ก็น่าจะมีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกัน”

“หืม ?” เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้ว จากนั้นก็เดินเข้าไปตรวจชีพจรให้กับนางหยู

อู่ตู๋จื่อยืนมองอยู่ข้าง ๆ อย่างเป็นกังวล เกรงว่าสิ่งที่ตนเองสืบรู้มาจะไปในทิศทางเดียวกับของอาจารย์ย่า

ผ่าไนไปสักพัก เฟิ่งชิงหัวก็เลิกคิ้ว นางจำได้ว่าครั้งก่อนตอนที่อยู่ในห้องลับ ร่างกายของนางหยูเป็นเหมือนกับหญิชราที่กำลังจะสิ้นลม อาจกลายเป็นมัมมี่ได้ทุกเมื่อเพราะเลือดลมหมุนเวียนไม่เพียงพอ แต่ทว่าตอนนี้ เฟิ่งชิงหัวกลับพบว่า ถึงแม้นางหยูจะเลือดลมหมุนเวียนไม่เพียงพอ แต่ร่างกายกลับกำลังซ่อมแซมตนเองอย่างอัตโนมัติ แม่แต่เส้นลมปราณที่ถูกปิดกันเอาไว้และสติสัมปชัญญะ ก็กำลังอยู่ในกระบวนการฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

หรือพูดได้ว่า อีกไม่นานนัก นางหยูก็จะหายเป็นปกติ

ตอนนี้เฟิ่งชิงหัวเกือบจะมั่นใจอย่างเต็มที่ว่า พลังลมปราณที่แข็งแกร่งของตนเองนั้น ล้วนได้รับการถ่ายทอดมาจากนางหยู

เลือดของเฟิ่งชิงหัวสามารถถอนพิษได้นานาชนิด ส่วนของนางหยูก็ยิ่งเยี่ยมยอดกว่า แม้กระทั่งสติสัมปชัญญะและเส้นลมปราณก็สามารถฟื้นฟูด้วยตัวเองอย่างอัตโนมัติ

ดูเหมือนว่าที่หนานกงจี๋กักขังนางหยูเอาไว้ก็ด้วยสาเหตุนี้

ศพสีแดงเหล่านั้นเกิดจากการกลายพันธุ์ขงเลือด หรือว่านี่จะเกี่ยวข้องกับที่หนานกงจี้ขังนางหยูเอาไว้แล้วนำเลืดออกมา ?

เฟิ่งชิงหัวไม่กล้าด่วนสรุป แต่มีการคาดเดาเช่นนี้อยู่ภายในใจ

ตอนนี้มีเพียงสองทางคือจู่ ๆ นางหยูก็กลับมาเป็นปกติและบอกเล่าเหตุผล หรือไม่ก็ต้องรอให้การส่งคนไปสะกดรอยตามหนานกงจี๋ของจ้านเป่ยเซียว ได้ข้อสรุปออกมา

“อาจารย์ย่า ท่านตามหาแม่ของท่านมานานหลายปีแล้วไม่ใช่หรือ ตอนนี้ในที่สุดก็หาเจอแล้ว ควรบอกข่าวดีนี้กับทุกคนหรืไม่ ?” อู่ตู๋จื่อพูดอย่างตื่นเต้น

เฟิ่งชิงหัวส่ายหัว : “ตอนนี้ยังก่อน ตอนนี้อาการของท่านแม่ยังไม่คงที่ และยังไม่รู้ถึงสาเหตุรวมไปถึงตัวคนที่ทำร้ายนาง จีงยังไม่ควรกระโตกกระตากไปก่อน”

“ขอรับ เป้าหมายในการลงจากเขาของท่านครั้งนี้ สำเร็จไปหนึ่งอย่างแล้ว รอให้จับคนทรยศเหลียนเจี้ยงนั่นให้ได้เสียก่อน ก็นับว่าท่านผ่านการทดสอบของบรรดาผู้อาวุโสแล้ว สามารถรับตำแหน่งต่อได้ ศิษย์หลานรู้สึกดีใจแทนท่านจริง ๆ” อู่ตู๋จื่อแทบยืนไม่ติด และพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

เฟิ่งชิงหัวกลับยิ้มเพียงเล็กน้อย ทำให้ยากจะเดาออกว่า นางเก็บความรู้สึกยินดีเอาไว้ในใจ หรืออันที่จริงนางไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

“ช่วงนี้ซีหลันยังมาที่นี่อีกไหม ?” เฟิ่งชิงหัวเอ่ยถาม

“ขอรับ มาแทบทุกวัน รอบแผลเป็นบนใบหน้าของนางยังไม่หายดี หลายครั้งที่มาล้วนอารณ์ไม่ดี และทำลายข้าวของไปหลายชิ้น” อู่ตู๋จื่อพูดด้วยความโมโห

นับว่าเขาเป็นหมอเทวดาผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพ ใคร ๆ ต่างก็ต้องคุกเข่าอ้อนวอนให้เขาไปรักษาทั้งนั้น แต่องค์หญิงซีหลันผู้นี้กลับสำคัญตนผิด ทุกครั้งที่มาต้องเอะอะโวยวาย ซ้ำยังกล้าด่าทอเขาว่าเป็นหมอชั้นปลายแถว หากไม่ใช่เพราะอาจารย์ย่าสั่งเอาไว้ นางไม่มีทางก้าวเข้ามาในนี้ได้เด็ดขาด

เมื่อเฟิ่งชิงหัวคิดว่านางอาจมีความเกี่ยวข้องกับท่านแม่ของตนเอง ในที่สุดก็เกิดความเห็นอกเห็นใจขึ้นมา : “ช่างเถอะ หากวันนี้นางมาอีกครั้ง เจ้าก็เริ่มรักษาให้นางเถอะนะ”

“ขอรับ”

เฟิ่งชิงหัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจพูดออกมาว่า : “เตรียมรถม้าให้ข้าหนึ่งคัน ข้าจะพาท่านแม่กลับไป”

“กลับไป ? ตอนนี้อาจารย์ย่าพักอยู่ที่ไหนขอรับ ?” อู่ตู๋จื่อถามด้วยความสงสัย

เฟิ่งชิงหัวได้ยินเช่นนี้ถึงฉุกคิดขึ้นได้ ตอนนี้ตนเองอยู่ในจวนอ๋องเจ็ด หากตนเองพาท่านแม่กลับไป จะเป็นการไม่เหมาะสมหรือไม่ ?

แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ของหยูจีในตอนนี้ หากปล่อยให้อยู่ด้านนอก นางก็ไม่รู้สึกวางใจเลยสักนิด ตอนนี้หนานกงจี๋กำลังเป็นสุนัขจนตรอก หากหาที่นี่พบขึ้นมา หรือไม่อาจเป็นเพราะที่นี่มีคนอยู่หนานแน่น หากมีใครเห็นท่านแม่ขึ้นมาคงไม่เป็นการดี เมื่อคิดได้ดังนั้น เฟิ่งชิงหัวก็ตัดสินพากลับไปจวนอ๋องเจ็ด ถ้าหากเข้ากล้าไม่ให้ท่านแม่พักอยู่ที่นั่น นางก็จะพาท่านแม่ย้ายออกมา

ดังนั้น เฟิ่งชิงหัวจึงขี่รถม้ากลับจวนไป

เพิ่งลงจากรถม้า หลิวหยิ่งก็ออกมาต้อนรับ : “พระชายา พระองค์ทรงกลับมาได้เวลาพอดี ท่านอ๋องกำลังจะส่งคนออกตามหาท่านนะ”

“อ้อ รอเดี๋ยว” ขณะที่พูด เฟิ่งชิงหัวก็หันหลังกลับไปอุ้มนางหยูขึ้นมา แล้วเดินตรงกลับไปยังลานของตนเอง

ทันทีที่เข้าไปถึงด้านใน ก็เห็นจ้านเป่ยเซียวกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือของนาง

เฟิ่งชิงหัววางนางหยูลงบนเตียงของตนเอง และค่อย ๆ ห่มผ้าห่มให้กับนางอย่างเบามือ จากนั้นจึงตรวจดูชีพจรอีกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไร จึงได้เงยหน้าขึ้น

พบเข้ากับจ้านเป่ยเซียวที่ไม่รู้ว่าเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของนางตั้งแต่เมื่อไร และตอนนี้ก็กำลังมองพิจารณาคนที่อยู่บนเตียง