พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 223

คนยี่สิบคนยืนอยู่บนเรือลำแคบๆ แต่ละลำ รวมทั้งคนตีกลองด้วย รวมเป็นยี่สิบเอ็ดคน ซึ่งเต็มไปทั้งลำจนสุดขอบ

เมื่อคำสั่งเริ่ม เรือทั้งห้าลำแล่นออกไปอย่างสวยงามแบบทางตรง

กฎของเกมนั้นเรียบง่ายและการแข่งขันเป็นไปอย่างรวดเร็ว

ธงห้าผืนถูกแขวนไว้ในทะเล และทั้งห้าทีมต้องได้รับธงของตนและกลับสู่เส้นทางเดิมเพื่อคว้าชัยชนะ

จ้านเป่ยเซียวยืนอยู่ที่หัวเรือเพื่อออกคำสั่ง เรือกำลังแล่นอย่างราบรื่น และระยะห่างระหว่างเรือหลายลำก็ใกล้เคียงกัน

เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ข้างกลองและตีกลอง มองดูผู้คนทั้งสองฝั่งเป็นระยะๆ

เมื่อการเตรียมการสำหรับแต่ละทีมพร้อม ทั้งห้าทีมก็ขึ้นเรือทีละคน เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ที่ท้ายสุด ยืนอยู่หน้ากลอง ตีกลองขณะที่กะลาสีพายเรือ

การตีกลองของนางแตกต่างจากการตีกลองของเรือลำอื่น ด้วยจังหวะที่เร้าใจ ราวกับตีอยู่บนหัวใจของทุกคน ราวกับตื่นเต้นอย่างกระทันหัน

ในเวลานี้ เสียงรอบข้างถูกปิดกั้น สิ่งเดียวที่อยู่ในสมองคือเสียงกลองและพลังที่จะก้าวไปข้างหน้า

ในไม่ช้าธงห้าผืนที่แขวนอยู่ข้างหน้าก็ปรากฏออกมา

เอี้ยนเซียวมองไปที่จ้านเป่ยเซียวจากระยังไกล เขากระโดดขึ้นโดยตรงและบินไปที่ธงกลางอากาศ ถือธงสีเขียวของเขาไว้ในมือและยัดธงสีดำไว้ในอ้อมแขนของเขา

เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ในตอนท้าย แต่มองเห็นได้ชัดเจน

“อ๋องเอี้ยนเอาธงไปแล้ว เขาก็ยังเป็นคนน่ารังเกียจเช่นเดิม เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ไม่สามารถเล่นอะไรใหม่ๆ ได้หรือไง” กะลาสีที่ยืนอยู่ข้างหน้าเฟิ่งชิงหัวพูดอย่างไม่พอใจ

เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้ว “เขาทำแบบนี้บ่อยๆ? นี่ไม่ถือว่าผิดกติกาหรือ?”