พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 252

“อ้าๆๆๆ!” ผู้หญิงหลายคนกรีดร้องแล้วก็กอดกันเข้าไว้ด้วยกัน หนึ่งในนั้นกล่าวออกมาด้วยอาการสั่นเทาว่า: “เป็นเขา ตอนที่เขาเข้าประตูมาเตะถูกไหกระเบื้องใบหนึ่ง อันนั้นด้านในเป็นเถ้ากระดูกน่ะ”

หลังจากเงียบไปสักพักหนึ่งทุกคนก็สงบลงมาได้

เหลียวเถียนเถียนมองดูเฟิ่งชิงหัวที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมแม้แต่นิดก็ไม่ขยับไปไหนเลย กล่าวออกมาด้วยอาการขบกรามว่า: “หนอนหนังสือนั้นถูกทำให้ตกใจจนบั้นท้ายนั่งลงไปบนพื้นเลย ไม่กล้ามองไปบนพื้น ได้เพียงคลานไปด้านหลังด้วยความพยายามอย่างมาก คลานไปตลานไป สุดท้ายคิดไม่ถึงว่าจะคลานมายังใต้โต๊ะที่เขานอนเอนกายแต่เดิมนั้น จากนั้นเขาก็พบกับมือที่เย็นเฉียบข้างหนึ่งเข้าให้”

“อ้าๆๆ ยังมีคน วัดซอมซ่อแห่งนี้ที่แท้แล้วมีผีเท่าไหร่กันแน่น่ะ หากข้าเป็นหนอนหนังสือผู้นั้น ข้าก็คงจะถูกทำให้ตกใจจนตายไปแล้วล่ะ!”

“ใช่สิ ไม่ใช่ว่าจะเป็นเชือกปอเส้นนั้นนะ ตอนที่เขาวิ่งเข้ามาดึงเชือกปอเส้นหนึ่งเอาไว้ อันนั้นไม่น่าจะเป็นที่ไว้ผูกคอตายของผีหรอกนะ?”

เด็กผู้หญิงหลายคนพูดวิเคราะห์อย่างตื่นเต้นและเคร่งเครียด

“หนอนหนังสือผู้นั้นตกใจไปครู่หนึ่ง ไม่กล้าหันหลังไป จากนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าด้านหลังมีลมเย็นเยือกบางเบามาสัมผัสอยู่ตลอด เป่ามายังด้านหลังคอของตนไม่หยุด เขาได้ยินเสียงผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งร้องครวญครางอยู่ข้างใบหูของเขาเบาๆ : ท่านพี่”

“เจ้าเป็นใคร ข้าไม่รู้จักเจ้า เจ้ารีบไปซะ หนอนหนังสือกล่าวออกมาด้วยท่าทางตัวสั่นงันงก ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยปากกล่าวว่า: ท่านพี่ เมื่อคืนท่านกับข้าได้นอนร่วมเตียงกัน ต่อไปข้าก็เป็นคนของท่านแล้ว ท่านไม่หันมาดูข้าหน่อยหรือ?”

“หนอนหนังสือผู้นั้นฟังเสียงของหญิงสาวแล้วก็ไพเราะจริงๆ ในใจก็เกิดความสงสัยขึ้นมา ตนเองรู้ทั้งรู้ว่านอนหลับไปตามลำพังคนเดียว เหตุใดจึงกลายเป็นว่าได้หลับนอนเตียงเดียวกับหญิงสาวไปได้ เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง วันนี้ทั้งวันขนเปียกปอนทั้งร่างกายของเขาก็ลุกซู่ขึ้นมา เสียงกรีดร้องดังจนแทบจะทำให้วัดซอมซ่อพังพินาศไปเลย”

“วันถัดมาท้องฟ้าปลอดโปร่ง มีขอทานหลายคนเข้ามาในวัดซอมซ่อ เห็นหน้าประตูแขวนศพของหนอนหนังสือร่างหนึ่งเอาไว้อยู่ มือทั้งสองข้างของหนอนหนังสือผู้นั้นเต็มไปด้วยโคลนดินเหนียว และพื้นกระเบื้องที่อยู่ใต้โต๊ะถูกเปิดออก ดินที่อยู่ด้านในถูกพลิกออกมา ในหลุดมีศพหญิงสาวสวมชุดแต่งงานสีแดงร่างหนึ่ง ศพหญิงผู้นั้นทั้งเนื้อทั้งตัวมีหนอนแมลงวันคลานไปมาให้ทั่วเลย

หลังจากเหลียวเถียนเถียนพูดจบ ก็เป่าเทียนแดงนั้นดับไปในลมปากเดียว

ทันใดนั้นห้องทั้งห้องก็ปรากฏเป็นเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหวไปหมดออกมา ดูเหมือนกับว่าคนทั้งหมดได้พุ่งทะยานกันออกไปแล้ว ก็เลยเปิดม่านที่ปิดเอาไว้เดิมออก ในห้องก็สว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง บนใบหน้าแต่ละคนซีดเซียวกันไปหมด เกือบจะยืนไม่นิ่งแล้ว มีสองคนที่ถึงขั้นเปิดประตูห้องเตรียมจะหนีออกไปแล้ว

“เถียนเถียน เจ้า เรื่องหลอนๆ ของเจ้าเรื่องนี้ช่างน่าตกใจจริงๆ ช่างน่าหวาดกลัวอย่างสุดขีดไปเลย เจ้าแทบไม่ได้บอกเลยว่าหนอนหนังสือผู้นั้นเห็นอะไรบ้าง อีกอย่างก็ไม่ได้บอกว่าหนอนหนังสือถึงไปผูกคอตายได้”

“อย่าไปคิดเลยๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งน่ากลัว ข้าขนลุกขนพองไปหมดแล้วเนี่ย”

เหลียวเถียนเถียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชา: “ท่านจะต้องกล่าวกับคนด้านนอกสักหน่อยหรือไม่ ให้พวกเขาจัดแจงให้ท่านบ้าง เช่นนี้ก้จะสร้างบรรยากาศขึ้นมาได้บ้าง เพียงแต่ข้าขอบอกท่านไว้ว่าเรื่องหลอนๆ ที่ข้าเคยดุนั้นมีไม่น้อยเลยทีเดียว ท่านอย่าคิดที่จะพูดจาแบบขอไปทีเพื่อมาหลอกข้าก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องเสียแรงมากมายเช่นนั้น” เฟิ่งชิงหัวเอ่ยปากกล่าวขึ้น: “เพียงแค่ให้ปิดตาของเจ้าเอาไว้ก็พอแล้ว แค่หลังจากที่เรื่องของข้าเล่าจบเจ้ายังนั่งอยู่บนอาสนะที่เดิม นั่นก็เท่ากับว่าข้าแพ้”

“เหอะ นี่มันมีอะไรยาก” เหลียวเถียนเถียนหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าของตนเองขึ้นมาปิดตาของตนเองไว้ แล้วนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างตัวตรง: “เริ่มเลยเถอะ”

เฟิ่งชิงหัวลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม เดินมายังข้างกายของเหลียวเถียนเถียน ซัดไปยังข้างหูของนาง ยังไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย เหลียวเถียนเถียนก็กล่าวออกมาอย่างระแวดระวังว่า: “ท่านทำอะไรน่ะ?”

“เล่าเรื่องหลอนๆ ไงเล่า ไม่ใช่เพื่อให้เกิดบรรยากาศเหรอ หากข้าพูดออกมาก็จะทำให้พวกเขาได้ฟังถูกการรบกวนได้ งั้นไม่ใช่ว่าจะกระทบต่อผลลัพธ์หรอกหรือ?”

เหลียวเถียนเถียนกระแอมเสียงเย็นชาออกมา: “ทำอะไรผิดแปลกพิสดารอยู่ได้ ท่านรีบเล่ามาเถอะ”

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง แขนเสื้อสะบัดขึ้นไปพักหนึ่ง เหลียวเถียนเถียนก็ได้กลิ่นหอมที่พิเศษกลิ่นหนึ่งขึ้นมา ยังไม่ได้เริ่มพูดอะไร เบื้องหน้าของนางก็ปรากฏเป็นฉากฉากหนึ่งขึ้นมา ข้างหูผสานเข้ากับเสียงเล็กเสียงน้อยเบาๆ ของเฟิ่งชิงหัวอยู่ด้วย