พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 271

เฟิ่งชิงหัวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม : “ทูลฝ่าบาท เรื่องนี้ง่ายมากเพคะ ซีหลันเห็นนางกำนัลผู้นี้ ลมหายใจออกมาก แต่ลมหายใจเข้าน้อย ม้ามและกระเพาะอาหารต้องได้รับความเสียหายอย่างแน่นอน คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน พระองค์ส่งรับสั่งให้หมอหลวงมาตรวจดูว่า อาการบาดเจ็บนี้ของนาง มาจากฝีมือของคนคนเดียวหรือคนหลายคน เช่นนี้ก็ย่อมสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของซีหลันได้แล้วเพคะ”

ชูเฟยได้ยินดังนั้นก็รีบพูดขึ้นทันที : “เจ้าเป็นคนทำร้ายนางเองแท้ ๆ บาดเจ็บหนักหรือเบาเจ้ายังไม่รู้ชัดอีกหรือ ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเจ้ากับนางกำนัลของเจ้าทุบตีนางจนเป็นเช่นนี้”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้ว : “ชูเฟยเหนียงเหนียง ดูเหมือนท่านจะเห็นพวกเราสองคนแข็งแกร่งเกินไปหน่อยกระมัง ? พวกเราสองคนเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ จะทุบตีนางกำนัลคนหนึ่งได้อย่างไร ? ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเราจะสามารถทำให้นางบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ได้หรือไม่ ต่อให้ทำได้ นางกำนัลของท่านเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญาหรือ ? ถึงได้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นให้พวกเราทุบตี ไม่รู้จักตอบโต้ แม้กระทั่งหลบหลีกก็ทำไม่เป็นอย่างนั้นหรือ ? อีกอย่าง ตอนนั้นยังมีนางกำนัลอีกหลายคนยืนอยู่ข้างกายท่านไม่ใช่หรือ ? 0tทำเพียงแค่ยืนมองเฉย ๆ เช่นนี้อย่างนั้นหรือ ?”

มีหรือที่ชูเฟยจะคิดไว้มากมายเช่นนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิ่งชิงหัว ก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า : “ตอนนั้นเจ้าทุบตีอย่างโหดเหี้ยมขนาดนั้น ใครจะไปรู้ว่าแม้กระทั่งตัวข้า เจ้าจะกล้าทุบตีด้วยหรือไม่ แน่นอนว่าพวกนางต้องคอยคุ้มกันข้าไม่ใช่หรือ ?”

“ในตอนนั้นข้างกายของท่านก็น่าจะมีคนยืนอยู่สักสี่คนเห็นจะได้ ? สองคนช่วยกันดึงคนคนหนึ่งก็ยังดึงไม่ไหวอย่างนั้นหรือ ? อีกอย่าง ท่านบอกว่าตอนอยู่ที่สวนบุปผาหลวง ข้าเป็นคนตรงเข้าไปทำร้ายท่านก่อน นางกำนัลของท่านจึงเข้ามาขวางเอาไว้ไม่ใช่หรือ ? เช่นนั้นทำไมนางกำนัลคนอื่น ๆ จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ ข้ากับนางกำนัลของข้าพุ่งเข้าทำร้ายคนเพียงคนเดียวอย่างนั้นหรือ ? ชูเฟยเหนียงเหนียง ก่อนที่ท่านจะพูดโกหก ช่วยวางโครงเรื่องมาก่อนจะได้ไหม ยังจะพูดว่าตนเองเป็นถึงพระสนมอีก ไม่เป็นการอับอายขายหน้าหรอกหรือ ?”

เฟิ่งชิงหัวถามคำถามออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดหายใจ ชูเฟยไม่สามารถตอบโต้ได้สักข้อ จึงนั่งโกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่ตรงที่นั่ง และพูดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว : “ใครจะไปรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ ข้าไม่ใช่เจ้าเสียหน่อย จะไปรู้ได้อย่างไรว่า ทำไมเจ้าถึงลงไม้ลงมือกับนางกำนัลคนนั้น ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะโกรธแค้นที่นางเข้ามาปกป้องข้า หรืออาจเพราะเจ้าเห็นว่านางยืนอยู่ตัวคนเดียว ดังนั้นจึงได้ลงไม้ลงมือ ข้าไม่ใช่พยาธิที่อยู่ในท้องของเจ้าเสียหน่อย จะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”

เฟิ่งชิงหัวหันมอง : “หากชูเฟยเหนียงเหนียงไม่ใช่พยาธิที่อยู่ในใจของข้า แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าข้ารู้สึกไม่พอใจท่าน ยังไม่ทันจะเข้าใกล้ก็เตรียมลงไม้ลงมือกับท่านเสียแล้ว ซ้ำยังปล่อยให้นางกำนัลของท่านตั้งสติได้และก้าวเข้ามาปกป้องท่านอีกอย่างนั้นหรือ ?”

“เจ้า เจ้า เจ้ากำลังเล่นลิ้นชัด ๆ !” ขณะที่ชูเฟยพูดอยู่นั้น กลับหันมองฮ่องเต้เซวียนถ่ง และพูดขึ้นด้วยความน้อยใจว่า : “ฝ่าบาท คนผู้นี้กำลังเถียงข้าง ๆ คู ๆ ชัด ๆ พระองค์อย่าได้ทรงฟังนางโดยเด็ดขาดนะเพคะ ใครจะไปรู้ว่าที่จริงแล้วนางรู้วรยุทธ์ไม่แน่ว่านางอาจจงใจปิดบังอยู่ก็ได้ มีจิตใจที่คิดไม่ซื่อ”

เฟิ่งชิงหัวพูดขึ้นอย่างสุขุม : “ใครมีใจคิดไม่ซื่อ ฝ่าบาทเองย่อมรู้แก่พระทัยดี พวกท่านแต่ละคน เห็นว่าราชวงศ์ถูกหลอกได้ง่าย ๆ อย่างที่คิด จึงหลอกลวงราชวงศ์ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างนั้นหรือ ? มีหัวกันคนละกี่หัวกันแน่ ?”

คำพูดประโยคนี้ เสียดแทงเข้าไปในใจของฮ่องเต้เซีวยนถ่งทันที

เมื่อนึกถึงการหลอกลวงครั้งแล้วครั้งเล่าของตระกูลเจียงตระกูลนี้ นับว่าหลอกลวงพวกเขาสองพ่อลูกเหมือนเป็นคนโง่อย่างแท้จริง

ตอนที่องค์หญิงซีหลันเอ่ยถามออกมา ฮ่องเต้เซวียนถ่งก็สังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติแล้ว พี่ชูเฟยมัวแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่อาจตอบคำถามได้ ดังนั้นใครผิดใครถูกจึงแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเกิดจากความอิจฉาริษยาและจ้องจะจับผิด เมื่อไม่ได้รับผลประโยชน์ก็เปลี่ยนเป็นใส่ความทันที

หากเป็นเมื่อก่อน ฮ่องเต้เซวียนถ่งอาจช่วยปิดบัง แต่เพราะยังรู้สึกโกรธอยู่ในใจ ประกอบกับที่องค์หญิงซีหลันจงใจเตือนสติ ทำให้ฮ่องเต้เซวียนถ่งตัดสินพระทัยออกมาทันที

“ทหาร ตามหมอหลวงมา”

หมอหลวงรีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว หลังจากตรวจดูอาหารบาดเจ็บแล้วก็พูดว่า : “ทูลฝ่าบาท นางกำนัลผู้นี้สิ้นลมแล้ว ก่อนตายถูกคนจำนวนมากทุบตีอย่างทารุณ จากแรงที่ใช้พอจะตัดสินได้ว่า น่าจะมีสักสี่หรือห้าคนพ่ะย่ะค่ะ”

สี่ห้าคน ยังไม่ชัดเจนพออีกหรือ นางกำนัลที่คอยติดตามชูเฟยยังมีอยู่อีกสี่คน

ความจริงปรากฏออกมาอย่างง่ายดายเช่นนี้

“ชูเฟย เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกไหม !” ฮ่องเต้เซวียนถ่งหรี่ตาลง สีหน้าถมึงทึง