พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 273

หากถามว่านางมีความผิดอะไร ก็คงมีเพียงแค่การหลงรักท่านอ๋องที่เป็นเหมือนภูเขาหิมะที่ไร้หัวใจ ซึ่งย่อมไม่มีทางลงเอยกันได้แน่นอน

หากเฟิ่งชิงหัวรู้ว่าคำพูดของตนเองประโยคนั้น จะทำให้ภาพลักษณ์ขององค์หญิงซีหลันในสายตาของทุกคนดูดีขึ้นมา เกรงว่าคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฮ่องเต้เซวียนถ่งกระแอมเบา ๆ จากนั้นจึงพูดคำพูดเมื่อครู่ซ้ำอีกครั้ง : “เจ้าเจ็ด เมื่อครู่ ในตำหนักใหญ่...”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันต่อว่านาง ดังนั้นนางจึงสาดน้ำใส่หม่อมฉัน เช่นนี้ก็ถือว่าหายกัน” จ้านเป่ยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ฮ่องเต้เซวียนถ่งจนปัญญาที่จะจัดการกับลูกชายของตนเองเสียจริง ๆ

พวกเจ้าสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว แล้วข้าล่ะจะทำเช่นไร ?

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของไทเฮาดังขึ้นมาจากที่ประทับด้านบนอย่างไม่พอใจ : “พูดมามากมายขนาดนี้ สุดท้ายองค์หญิงซีหลันก็แค่จะบอกว่าตอนนี้ตนเองไม่เห็นอ๋องเจ็ดอยู่ในสายตาแล้วสินะ ? ที่กระตือรือร้นจะตีตัวออกหากเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะการคัดเลือกพระชายาขององค์รัชทายาท ที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้าหรืออย่างไร ? พูดออกมาอย่างชอบธรรมเช่นนั้น แต่อันที่จริงก็มีความเห็นแก่ตัวแอบแฝงอยู่ในใจ”

ตอนนี้เฟิ่งชิงหัวไม่หลงเหลือความรู้สึกอันดีต่อไทเฮาพระองค์นี้อีกต่อไป

เรื่องทุกอย่างได้รับการแก้ไขจนเกือบจะเรียบร้อยแล้ว กลับกวนน้ำให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง หากไม่รู้สึกมีส่วนร่วมจะต้องตายหรืออย่างไร จะทำให้อึดอัดใจตายหรืออย่างไร ?

เฟิ่งชิงหัวหันไปพูดกับฮ่องเต้เซวียนถ่งในทันที : “ฝ่าบาท ซีหลันตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเพคะ หลังจากที่บาดแผลบนใบหน้าฟื้นฟูกลับเป็นปกติแล้ว ก็จะเดินทางกลับเป่ยเว่ย สะใภ้ของราชวงศ์ ซีหลันเองไม่ต้องการจะเป็นอีกแล้ว อย่างน้อยหม่อมฉันก็รู้ตัวเองดี ส่วนที่ว่าทำไมจึงมีการคาดเดาออกมาเช่นนี้ อาจเป็นเพราะจิตใจของคนบางคนไม่ค่อยบริสทธิ์เท่าไรเพคะ”

ไทเฮาได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจในทันทีว่าผู้หญิงไร้ยางอายที่ปากคอเราะรายผู้นี้ กำลังด่าว่าจิตใจของตนเองนั้นไม่บริสุทธิ์ จึงรู้สึกโมโหขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมา ก็ถูกฮ่องเต้เซีวยนถ่งกระซิบเพื่อห้ามปรามเอาไว้ : “เสด็จแม่ อย่าตรัสอะไรอีกเลย หากตรัสอะไรต่อไปอีก ศักดิ์ศรีของราชวงศ์คงไม่หลงเหลืออีกแล้ว”

“ฝ่าบาท พระองค์ตรัสเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร พระองค์กำลังต่อว่าว่าแม่ทำลายศักดิ์ศรีของราชวงศ์อย่างนั้นหรือ ?” ไทเฮารู้สึกปวดใจ และยกมือขึ้นกุมหน้าอกทันที

เมื่อฮ่องเต้เซวียนถ่งเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ก็รู้ได้ในทันทีว่ากำลังจะใช้ลูกไม้เดิม

หลายปีที่ผ่านมา ก็ทำเช่นนี้ทุกครั้ง นางรู้ดีว่าจะต้องทำให้ลูกกตัญญูอย่างเขายอมใจอ่อนได้แน่นอน

แต่ทว่าตอนนี้ ในใจของฮ่องเต้เซวียนถ่งกลับรู้สึกซับซ้อนยกยากจะอธิบายได้

ประการแรกเป็นเพราะคำพูดที่ว่า “เป็นตายก็ไม่พบหน้ากันอีก” ของเฟิ่งชิงหัว ทำให้เขานึกถึงคนในอดีตคนหนึ่ง และเป็นเพราะเรื่องของไทเฮาที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จนกระทั่งถึงตอนนี้ยังไม่ได้ข้อสรุป องค์หญิงซีหลันเองก็ไม่มีความคิดที่จะแต่งงานเข้ามาในวัง หากพัวพันกันเช่นนี้ต่อไป คงมีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะต้องเสียหน้า

“ไทเฮาพระวรกายไม่แข็งแรงนัก รีบประคองนางกลับไปพักผ่อนเร็วเข้า” ฮ่องเต้เซวียนถ่งพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม

ไทเฮากำลังจะแผลงฤทธิ์ แม่นมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า : “ไทเฮาเพคะ มีเรื่องอะไรก็กลับไปพูดคุยกันในวังเถอะนะเพคะ ตอนนี้หากกระทำการใด ๆ ต่อหน้าบรรดาขุนนางทั้งฝ่ายทหารและพลเรือน หากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อขึ้นถูกคนรู้เข้าละก็ จะต้องเกี่ยวพันออกไปเป็นวงกว้างแน่นอนเลยนะเพคะ”

ไทเฮาฉลาดหลักแหลม จึงตั้งสติขึ้นมาได้ จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังองค์หญิงซีหลันที่ยืนอยู่ด้านล่าง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า : “ประคองข้ากลับวัง”

หลังจากไทเฮาออกจากงานเลี้ยงไป ฮ่องเต้เซวียนถ่งก็พูดว่า : “ในเมื่อทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด ก็เชิญองค์หญิงซีหลันกลับไปนั่งประจำที่เถอะ”

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินกลับไปยังที่นั่งของตนเอง พร้อมทั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่

การโต้เถียงด้วยวาจาท่ามกลางบรรดาขุนนางเช่นนี้ นับว่าน่าตื่นเต้นไม่น้อยจริง ๆ

ด้านหลัง เหลียนซินก้าวเข้ามาแล้วรินน้ำชาให้กับเฟิ่งชิงหัว นางยกขึ้นมาแล้วดื่มรวดเดียวจนหมด แสดงให้เห็นว่ารู้สึกกระหายอย่างยิ่ง

“องค์หญิงทรงพระปรีชายิ่งนัก” เหลียนซินกระซิบอยู่ข้าง ๆ

เดิมทีเหลียนซินคิดว่าวันนี้จะมีเรื่องร้ายมากกว่าเรื่องดี จึงรู้สึกตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง กลับคิดไม่ถึงว่า “องค์หญิง” ที่อยู่ตรงหน้าพระองค์นี้ กลับทำให้พ้นภัยได้โดยอาศัยเพียงแค่ปากเท่านั้น

แววตาที่จ้องมองเฟิ่งชิงหัวเต็มไปด้วยความชื่นชม

“หวังว่าหลังจากนี้จะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นอีกนะ” เฟิ่งชิงหัวพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ

เดิมทีนางคิดเพียงว่าอยากมาร่วมรับประทานอาหารเท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องมาพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตเช่นนี้