พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 43

“อ้อ เรื่องนั้นเหรอ” เฟิ่งชิงหัวเม้มริมฝีปากบาง ใบหน้าแดงระเรื่อ: “ข้าก็แค่อยากให้รัชทายาทพูดกับท่านอ๋องทีว่า ต่อไป ถ้าจะเล่นอะไรก็อยากเลือกจุดที่เห็นได้ชัดขนาดนั้น เดี๋ยวคนจะเห็นหมด ข้าบอกท่านอ๋องแล้ว แต่ท่านก็ไม่ยอมฟัง ข้าคิดว่าพวกท่านเป็นพี่น้องกัน ก็น่าจะคุยกันได้ง่ายกว่า”

รัชทายาทเข้าใจแล้ว แต่กลับหาคำมาตอบไม่ได้

“รัชทายาทจะเชื่อคำพูดไร้สาระของเจ้าได้ยังไง ตอนนี้อู๋หยาอยู่ที่นี่แล้ว เขาเป็นพยานได้!” หนานกงเยว่หลีรีบพูด แล้วมองไปยังอู๋หยา: “อาจารย์อู๋หยาพูดสิว่า ท่านมาที่นี่ก็เพื่อหนีไปด้วยกันกับนางหรือเปล่า?”

ไม่รออู๋หยาพูด เฟิ่งชิงหัวก็พูดก่อนแล้วว่า: “พี่สาวใหญ่ ถ้าเขาจะหนีไปกับพี่จริงๆ งั้นตอนนี้เพื่อปกป้องพี่ ก็ต้องพูดเหมือนกันกับพี่น่ะสิ”

“หนานกงเยว่ลั่วเจ้า!” หนานกงเยว่หลีขอบตาแดงก่ำ ครั้งนี้นางไม่ได้ทำจริงๆ นางมองไปยังรัชทายาท: “รัชทายาท ท่านเชื่อข้านะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ”

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างเชื่องช้าว่า: “รัชทายาทก็ต้องเชื่อเจ้าอยู่แล้ว ถ้าไม่เชื่อ เขาก็ถูกตราหน้าว่าโดนสวมเขาน่ะสิ?”

รัชทายาทสะบัดแขนเสื้อแรงๆ หนานกงเยว่หลีไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปบนพื้น นัยน์ตาคู่สวยนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา: “รัชทายาท ข้าถูกใส่ร้าย”

เฟิ่งชิงหัวส่ายหน้าถอนหายใจพูดว่า: “พี่สาวใหญ่ ถึงพี่จะใส่ร้ายก็หาแพะรับบาปที่เหมาะสมกว่านี้มาสิ พี่ลองคิดดูสิ วันนี้ข้าเพิ่งกลับมาบ้านแม่ จะแน่ใจได้ยังไงว่าจะมาเจอกับชายที่ข้าจะหนีตามไปด้วย ถึงจะเจอกัน ก็ต้องเลือกโอกาสที่เหมาะสมกว่านี้ จะไปแบบไม่ได้เตรียมตัวได้ยังไง ใช่ไหม?”

หนานกงเยว่หลีอ้ำๆอึ้งๆพูดไม่ออก รัชทายาทเห็นแบบนั้นแล้วก็รู้เลยว่า นางกำลังโกหกอยู่และหาข้ออ้างไม่ได้แล้ว

รัชทายาทพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ในเมื่อเจ้าบอกว่านางไม่ใช่เจ้า เจ้ามีหลักฐานอะไรพิสูจน์ไหม?”

หนานกงเยว่หลีครุ่นคิด สายตาก็เปล่งประกายทันที: “ใช่แล้ว เจ้าบอกว่าเป็นข้า แต่กลับไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของเจ้า ใครจะรู้ว่าเจ้าไม่เกี่ยวข้องกับอู๋หยา!”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินแล้วก็ทำท่าครุ่นคิดอย่างลำบากใจ

หนานกงเยว่หลีรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย: “หนานกงเยว่ลั่วรัชทายาทไม่มีทางโดนเจ้าหลอกได้ง่ายๆหรอกนะ!”

เฟิ่งชิงหัวมองไปยังรัชทายาท แล้วพูดอย่างลำบากใจว่า: “รัชทายาท ถ้าข้าหาหลักฐานมาพิสูจน์ว่าท่านโดนสวมเขาจริง ท่านคงจะไม่เกลียดข้า แล้วไปคิดบัญชีกับจวนอ๋องเฉินหรอกนะ?”

“ไม่หรอก” รัชทายาทกัดฟันพูด

เฟิ่งชิงหัวตบหน้าอกพูดว่า: “ในเมื่อแบบนี้ งั้นข้าก็ค่อยสบายใจหน่อย หลักฐานก็ชัดเจนอยู่ทนโท่ ถ้าข้ากับอู๋หยาจะหนีไปด้วยกันจริงๆ งั้นข้าก็ต้องเอาเงินทองไปใช้จ่ายด้วยไหม? ขณะเดียวกัน ถ้าพี่สาวใหญ่จะหนีไปกับชายอื่น งั้นก็ต้องพาคนสนิทของนางไปด้วย”

รัชทายาทโบกมือ ทหารคนหนึ่งรีบกระโดดขึ้นรถม้า หยิบกระเป๋าใหญ่ออกมาจากด้านใน

ไม่รอเปิดออก สีหน้าของหนานกงเยว่หลีก็เปลี่ยนไปทันที ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวัง

นางใส่ของตัวเองลงไปในนั้นจริงๆ แต่ก็เพื่อให้คนอื่นคิดว่าหนานกงเยว่ลั่วกำลังจะหนีกะทันหัน จึงไปขโมยของในห้องของนาง แต่ตอนนี้ ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นหลักฐานที่มัดตัวของนางเอง

อธิบายไม่ชัดเจนแล้ว ตามนิสัยที่ขี้สงสัยของรัชทายาท เขาจะต้องไม่เชื่อแน่ๆ

เป็นไปตามที่คิดไว้ กระเป๋าเปิดออก ด้านในไม่เพียงแต่มีปิ่นปักผมและกำไลที่หนานกงเยว่หลีใส่ตลอด ยังมีของที่รัชทายาทให้นางด้วย

เขารู้ว่าของพวกนี้ปกติหนานกงเยว่หลีจะรักษาไว้อย่างดี คนอื่นไม่มีทางมาแตะต้องของพวกนี้แน่ มีแต่นางที่รู้ว่าเอาไว้ไหน เรื่องราวชัดเจนมากแล้ว