พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 92

จ้านเป่ยเซียวแอบชายตาไปเห็นตัวอักษรสองตัวก็รู้ว่านี่คือกฎตระกูลที่เขาให้เฟิ่งชิงหัวคัด จากนั้นดวงตาจู่ๆ ก็หนักใจขึ้นมา ในดวงตามีแสงแห่งความเย็นชาหลายเท่าพาดผ่าน

เฟิ่งชิงหัวมองมายังจ้านเป่ยเซียว แต่กลับสบตาเข้ากับจ้านเป่ยเซียวที่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชาพอดี

เฟิ่งชิงหัวจึงเคลื่อนสายตาออกด้วยความรู้สึกผิดอย่างไม่รู้ตัว

วินาทีต่อมา น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชาของจ้านเป่ยเซียวก็ดังขึ้นมา: “หนานกงเยว่ลั่ว กฎตระกูลที่ข้าให้เจ้าคัดล่ะ?”

เฟิ่งชิงหัวชี้ไปยังใต้เท้าขององค์หญิงเหออาน จากนั้นก็กล่าวอย่างถอดถอนใจว่า: “เดิมทีข้าก็คัดกฎตระกูลอย่างสงบอยู่ แต่ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ องค์หญิงก็พุ่งเข้ามาแล้วก็ฉีกทิ้งหมดเลย ข้าก็อธิบายให้นางฟังแล้วว่านี่คือของที่ท่านอ๋องให้ข้าคัด แต่นางยังไงก็ไม่ฟังที่ข้าพูดเลย”

ในขณะที่พูดอยู่ก็ทำท่าทางตัวเล็กอ่อนแอ น่าสงสาร อีกทั้งยังไร้ซึ่งเรี่ยวแรงด้วย

หลิวหยิ่งที่อยู่ด้านข้างก็กล่าวออกมาเช่นกันว่า: “ท่านนาย เป็นเช่นนี้จริงๆ ขอรับ”

จ้านเป่ยเซียวได้ยินดังนั้นกลับกระแอมออกมาหนึ่งคำ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เพียงแค่เคลื่อนสายตาไปจ้องมองยังองค์หญิงเหออานไว้: “ใครอนุญาตให้เจ้าออกจากวังหรือ?”

องค์หญิงเหออานหดคอลงแล้วกล่าวว่า: “เป็น เป็นเสด็จพ่อเพคะ”

“เสด็จพ่อให้เจ้ามาจวนอ๋องของข้าเพื่อแสดงอำนาจบาตรใหญ่ แล้วก็ถือโอกาสกลับดำเป็นขาวงั้นหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่ ข้า เสด็จพ่อให้ข้ามาหาพระชายาเจ็ดเพื่อกล่าวขอโทษ” ตัวอักษรสองพยางค์สุดท้าย ราวกับว่าได้ถูกบีบคั้นออกมาจากในซอกฟันขององค์หญิงเหออานก็ว่าได้ ทำท่าน่าสงสารเห็นใจเป็นอย่างมาก

“ขอโทษ? เจ้ามีอะไรจะขอโทษงั้นหรือ?” สายตาของจ้านเป่ยเซียวจ้องมองไปยังองค์หญิงเหออานอย่างไม่วางตา ทำให้นางได้เพียงรู้สึกว่าถูกกดดันเป็นอย่างมาก

องค์หญิงเหออานกล่าวออกมาอย่างฝืนใจว่า: “ก็คือเหตุการณ์เมื่อวาน อันที่จริงแล้วเป็นข้าเองที่ติดสินบนคนในวังไว้ อยากจะใส่ร้ายความผิดให้แก่พระชายาเจ็ด ดังนั้นหลังจากที่เสด็จพ่อทราบความจริงก็เลยให้ข้ามาขอโทษพระชายาเจ็ด”

“ในเมื่อเป็นการขอโทษ งั้นเหตุใดกลับราวกับว่ามาล้างแค้นเล่า?” จ้านเป่ยเซียวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้า ข้า......” โดยปกติแล้วองค์หญิงเหออานพูดจาฉะฉานมาตลอด สมองก็ปราดเปรื่องเช่นกัน มักจะสามารถพูดจากดำให้กลายเป็นขาวได้ แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับจ้านเป่ยเซียว ก็แค่จ้องมองดวงตาของเขา นางก็รู้สึกหวาดกลัวออกมาในทันทีแล้ว

จ้านเป่ยเซียวขี้เกียจจะมององค์หญิงเหออานอีกแม้แต่แวบเดียว ก็เลยเคลื่อนสายตามองไปยังเฟิ่งชิงหัวที่อยู่ด้านข้างอย่างทำตัวว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย และกล่าวเสียงดังเยาะเย้ยอย่างทิ่มแทงเย็นชาเข้ากระดูก: “กฎตระกูลที่ข้าให้เจ้าคัดล่ะ? คัดไปเท่าไหร่แล้ว?”

“ท่านอ๋อง อันนั้น อันนี้ เอ่คือ” ท่าทางของเฟิ่งชิงหัวที่ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีอย่างทำตัวไม่ถูก จากนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่องค์หญิงเหออาน แสดงสีหน้าท่าทางออกมาอย่างไร้เดียงสาเล็กน้อย

องค์หญิงเหออานที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นสีหน้ายิ่งขาวซีดขึ้นมาใหญ่ ดูเหมือนว่าสังเกตได้ถึงสายตาของเฟิ่งชิงหัว องค์หญิงเหออานจ้องไปยังเฟิ่งชิงหัวด้วยอาการเตือนครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบก้มหน้าต่ำลงทันที

เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้วขึ้น นี่องค์หญิงเหออานยังกล้าจะข่มขู่นางงั้นหรือ?

คิดว่านางจะตกใจกลัวมากเลยหรือ?

เฟิ่งชิงหัวก็ไม่สนใจว่าจ้านเป่ยเซียวจะเห็นเศษเล็กๆ ที่อยู่บนพื้นหรือไม่ก็ตาม แต่ก็มองมายังจ้านเป่ยเซียวด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเสียใจ นั่งยองๆ ลงบนพื้นแล้วก็กำเอาเศษกระดาษเล็กๆ บนพื้นขึ้นมา แล้วกล่าวด้วยอาการร้องห่มร้องไห้อย่างเศร้าสร้อยออกมา: “ท่านอ๋องเพคะ ข้าคัดกฎตระกูลมาตลอดทั้งเช้านะ ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ยังมีกฎตระกูลอีกตั้งมากมายที่ยังคัดไม่ทันก็กลายสภาพจากฟ้าไปเป็นเหวได้อย่างสิ้นเชิง ข้าก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรจึงจะสามารถชดใช้ความผิดของตนเองได้”

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตรงนั้นต่างตกใจต่อการแสดงออกที่ร้องห่มร้องไห้โวยวายออกมาของเฟิ่งชิงหัว ได้เพียงรู้สึกว่าฉากนี้มันค่อนข้างจะพิสดารเป็นพิเศษ

ปรายตาของจ้านเป่ยเซียวก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย แล้วกดเอาคำพูดที่อยากจะพูดเอาไว้ และขมวดคิ้วเข้าหากัน

หากเขาไม่รู้ว่านี่นางกำลังจงใจยั่วยุเหออานให้ฉีกตำราทางด้านนั้นขาด เขาจ้านเป่ยเซียวก็แซ่เดียวกับนางแล้ว นี่ยังกล้าที่จะแสดงละครในบทบาทหมูกินเสือต่อหน้าเขาอีก

“หนานกงเยว่ลั่ว ความหมายของเจ้าก็คือจะบอกว่าพวกนี้ในมือของเจ้าก็คือกฎตระกูลที่คัดแล้วงั้นหรือ? เจ้าคิดว่าข้าตาบอดหรือไง? นี่มันดูยังไงก็เป็นเพียงเศษกระดาษธรรมดาเท่านั้น!”