ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 33

“ผู้ช่วยฉินงั้นหรือ?ผู้ช่วยฉินที่ไหน?”

พอเห็นสีหน้าที่แปลกใจของหลิ่มเมิ่ง เจียงเยว่ถงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย อธิบายไปว่า ก็ผู้ช่วยฉินที่มาพร้อมกับรองประธานเสิ่นเมื่อครั้งก่อนที่ฉันมาไงคะ

“เขาไม่ใช่ผู้ช่วยอะไรหรอกค่ะ” หลิ่มเมิ่งสีหน้าแปลกใจ พอกำลังจะอธิบายไป ก็นึกถึงเรื่องที่หัวหน้าสั่งเมื่อครั้งก่อน ว่าไม่ให้พนักงานคนไหนเปิดเผยความลับของประธานฉินต่อคนภายนอก

“ไม่ใช่ผู้ชาวยอย่างนั้นหรือ?” เจียงเยว่ถงอึ้งไปอีกครั้ง คิ้วสวยๆ ของเธอก็ขมวดอีกครั้ง

หลิ่มเมิ่งอ้าปาก คิดจะอธิบายไปแต่ก็ไม่กล้า ตอนนี้เหมือนขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก เธอแทบจะร้องไห้แล้ว

“ประธานเจียง คุณมาก็ไม่บอกกันล่วงหน้าเลยนะคะ” ในตอนนี้เอง เสียงของเสิ่นเจียเหวินก็ดังขึ้นมาด้านหลัง

พอเห็นว่ามีคนมาช่วยแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ที่ลำบากใจของหลิ่มเมิ่งก็เป็นประกายขึ้นมา เลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ประธานเจียงมาหาท่านประธานน่ะค่ะ แต่ว่าท่านไม่อยู่ ฉันก็เลยให้นั่งรออยู่ในห้องทำงานไปก่อน”

“อืม เธอออกไปก่อน” เสิ่นเจียเหวินยิ้มพยักหน้า

หลิ่มเมิ่งก็เหมือนได้รอดตัวไป รีบวิ่งออกไปทันที

“ประธานเจียง เชิญนั่งค่ะ ” เสิ่นเจียเหวินผายมือเชิญ แล้วก็นั่งลงก่อน เงยหน้ามองใบหน้าสวยๆ ของเจียงเยว่ถงที่แม้แต่เธอก็ยังอิจฉา ในใจก็ยิ่งสงสัยความสัมพันธ์ของฉินเฟยกับเจียงเยว่ถง แล้วยิ้มพูดไปว่า “ไม่ทราบว่าประธานเจียงมาครั้งนี้มีอะไรจะสั่งการหรือเปล่า?”

“รองประธานเสิ่น คุณก็อย่าล้อฉันเล่นเลยค่ะ” เจียงเยว่ถงพยายามยิ้มออกมา แล้วก็พูดอย่างลำบากใจว่า “ต้องขอโทษด้วยนะคะ เกรงว่าฉันคงจะต้องผิดสัญญาแล้ว เพราะบริษัทฉีแยจะเปลี่ยนเจ้าของแล้ว...”

……

ณ โรงน้ำชาปั้นเยี่ยที่ถนนหยานซี

ฉินเฟยลงจากมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้า เดินเข้าไปยังร้านน้ำชานั้น แต่ก็ไม่เจอตาแก่คนนั้น ด้านในไม่มีใครเลย จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปดูที่สองฝั่งข้างประตูร้าน ก็ไม่เห็นเงาของตาแก่คนนั้นเลย

ฉันเฟยก็มายืนรู้สึกเสียดายที่หน้าประตู โทษตนเองที่ตอนนี้รีบกลับไปหน่อย แถมยังสงสัยกับคำพูดของตาแก่คนนั้นอีกด้วย แต่พอเมื่อวานที่ตนเองสู้กับฮั่วจงเหยียน ก็ได้สัมผัสกับพลังของยาเชื่อมสวรรค์เม็ดนั้นแล้ว

ในใจครุ่นคิดไป ถ้าสามารถดูดซับพลังของยาเชื่อมสวรรค์ได้ทั้งหมดล่ะก็ เราจะเก่งได้สักแค่ไหน?จะเก่งเกินมนุษย์ไปได้เลยไหม?

รู้อย่างนี้คงขอเบอร์โทรหรือไม่ก็วีแชทของตาแก่คนนั้นไว้

ในตอนนี้เอง ฉินเฟยก็เห็นคนแก่สวมเสื้อผ้าสีขาวคนหนึ่ง ชุดเหมือนจะเป็นชุดของพ่อครัวใส่ ที่อกซ้ายมีโลโก้ของโรงน้ำชาปั้นเยี่ย ตอนนี้เขากำลังลากถังขยะใบใหญ่เดินเข้ามา ตัวเล็กกว่าถังขยะนั้นเยอะเลย ไม่ใช่ตาแก่คนนั้นแล้วจะเป็นใครไปได้เล่า?

ฉินเฟยก็มองด้วยสีหน้าแปลกใจอย่างมาก เดิมทีนึกว่าตาแก่คนนี้เป็นยอดฝีมือที่ไหนสักแห่ง คิดไม่ว่าจะเป็นพ่อครัว แถมยังมาทิ้งขยะอีก?

“คุณลุงครับ ผมหาลุงเจอสักที่” ถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆ แต่ฉินเฟยก็มีสีหน้าตื่นเต้น ในที่สุดตอนนี้เขาก็ได้ออกมาขอร้องให้คนช่วยเหลือ

“อ้าว?ไอ้หนุ่ม เอ็งมาสักทีนะ” ตาแก่เงยหน้ามองฉินเฟย แล้วก็จำได้ทันที

“ฮ่าๆ คิดไม่ถึงว่าคุณลุงมีความสามารถมากมาย แถมยังเป็นพ่อครัวอีกด้วยนะครับ” ฉินเฟยพูดน้ำเสียงแปลกๆ พูดชื่นชมอย่างเสแสร้ง

“พ่อครัวอะไรกัน?เอ็งตาบอดหรือไง?นี่เป็นโรงน้ำชา จะเอาพ่อครัวมาทำไม?นี่เรียกว่าอาจารย์ชงชา เอ็งไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยนะ！” ตาแก่มองฉินเฟยอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดไม่พอใจว่า “เข้ามาเลย”

พอเข้าโรงน้ำชาไป ฉินเฟยก็หาที่นั่ง แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณลุงเป็นเจ้าของที่นี่หรือครับ?”

“ไม่เหมือนหรือไง?” ตาแก่เอาผ้าปัดขี้ฝุ่นบนตัวตนเอง แล้วก็เดินเข้ามา

“ฮ่าๆ เอ็งนี่ก็สายตาดีไม่เบา มาเยี่ยมก็ยังรู้จักซื้อของติดไม้ติดมือมาฝากด้วย แต่ว่านะ นอกจากยาเชื่อมสวรรค์แล้ว ตาแก่อย่างฉันไม่ขาดแคลนสิ่งใดหรอก” ตาแก่มองกล่องไม้ที่ดูเก่าๆ บนโต๊ะ หัวเราะออกมา แต่ก็หยิบขึ้นมาด้วย

ให้ตายสิ！

พอได้ยิน ฉินเฟยแทบจะเป็นลม แล้วก็ยื่นมือไปแย่งกล่องไม้นั้นกลับมา “อันนี้ไม่ได้เอามาให้ลุงครับ ลุงคิดมากไปแล้ว”

แต่ไม่คิดว่า ตาแก่จะมีท่าทางแปลกๆ เขาเอามือหลบการแย่งของฉินเฟยไปได้ แล้วใช้หัวแม่มือดันเปิดกล่องออก

ตอนที่เขาได้เห็นหยกหัวแม่มือในกล่องนั้น สีหน้าก็อึ้งไปทันที แล้วก็มีเงาดำพาดผ่าน ฉินเฟยเคลื่อนตัวเข้าไปแย่งกลับมา แล้วพูดว่า “ลุงนี่ทำไมถึงไม่มีมารยาทเลย?ผมบอกแล้วว่าไม่ได้เอามาให้ลุง”

“เหอะ คิดว่าอยากได้หรือไง ก็แค่หยกหัวแม่มือโง่ๆ ข้าเซียวเฟิ่งกางมีของล้ำค่ามากมาย” ตาแก่เบ้ปากพูด “เอาของมาหรือยัง?”

“เอ่อ” ฉินเฟยก็เอายาเชื่อมสวรรค์ที่ใส่ขวดหยกปิดปากด้วยขี้ผึ้งออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วก็โยนให้ตาแก่

ตาแก่ตกใจ รีบรับไว้ทันที แล้วก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เอ็งนี่นะ ระวังหน่อยไม่ได้หรือไง?ถ้าตกแตกไปจะชดใช้ไหวหรือไง?”

ฉินเฟยก็หมดคำพูด “......”

“ฮ่าๆ คุณลุง ของที่อยากได้ผมก็เอามาให้แล้ว วิธีการดูดซับยาเชื่อสวรรค์ พอจะบอกผมได้ไหม?” ฉินเฟยหัวเราะ หน้าระรื่น คำพูดคำจาดูสนิทสนมขึ้นมาก

“แน่นอน ตาแก่อย่างข้าไม่เคยผิดคำพูด เอามือมานี่” เซียวเฟิ่งกางเปิดขวดหยก แล้วก็หายใจเข้าอย่างไม่ใจ

“ครับ” ฉินเฟยตอบรับ แล้วก็ยื่นมือออกไป