ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 72

“เป็นอะไรครับ”ทันใดนั้นฉินเฟยก็ปรากฏตัวขึ้น ที่ประตุห้องครัวอย่างกังวล

“ฉัน……”ภายในห้องครัว เจียงเยว่ถงมองไปที่ฉินเฟยด้วยใบหน้าซีด แล้วหันหลังกลับไป ใบหน้าเรียวเล็กของเธอเหลือบมองไปที่ปลายนิ้วของตัวเอง ตอนนี้ชี้ขาวสะอาดของเธอมีเลือดไหลออกมา“ฉันไม่ระวังโดนมีดบาดนิ้วน่ะ”

น้ำเสียงของเจียงเยว่ถงเต็มไปด้วยความตกใจ เธอมองไปที่เลือดบนนิ้วมือด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าแตะ……

ฉินเฟยถอนหายใจยาว ด้วยความโล่งอก หลังจากวันที่เขาพาเจียงเยว่ถงไปหาซุนเย่าเหวินที่หมู่บ้านเทียนฝูสติสัมปชัญญะของเขาก็ตึงเครียดตลอด ประกอบกับเสียงกรีดร้องของเจียงเยว่ถงทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกกลัว คิดไม่ถึงว่าจะโดนบาดแค่นิ้ว เมื่อมองเห็นเจียงเยว่ถงจ้องมองนิ้วที่โดนบาดด้วยความตกตะลึง แต่กลับไม่มีทีท่าใดๆ ฉินเฟยก็พูดอย่างแปลกใจว่า“ทำไมคุณไม่ห้ามเลือดล่ะ？”

“ห้ะ？ห้ามเลือดยังไง？”เจียงเยว่ถงพูดด้วยสีหน้างุนงง ตั้งแต่เล็กจนโตเธอผู้ซึ่งได้เกียรติบัตรนักเรียนดีเด่นมาตลอด แน่นอนเธอรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้จะต้องรีบห้ามเลือด แต่ประเด็นคือไม่รู้ว่าจะห้ามเลือดอย่างไร！

ฉินเฟยอ้าปากค้าง ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ฉินเฟยที่ได้ยินคำพูดของเจียงเยว่ถงถึงกับไปไม่ถูก อีกทั้งเขาก็รู้สึกด้วยว่า สามีปีมานี้ตนรู้จักเจียงเยว่ถงน้อยไป！

ไม่รู้ว่าห้ามเลือดอย่างไร？

เขาพึ่งเคยเห็นผู้หญิงที่บื้อขนาดนี้เป็นครั้งแรก

ตอนนี้เขาไม่มีเวลาสนใจว่าเจียงเยว่ถงจะเย็นชาใส่ตนเอง เขารีบเดินเข้าไป แล้วจีบมือเล็กของเจียงเยว่ถงที่เลือดไหลไม่หยุด

“นะ นายจะทำอะไรน่ะ？”เจียงเยว่ถงเหมือนกับกระต่ายตื่นตูม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

“จะทำอะไรได้ล่ะ แน่นอนว่าช่วยคุณห้ามเลือดน่ะสิ หรือคุณจะรอให้เลือดไหลหมดตัวก่อน”เขาไม่สนใจเจียงเยว่ถงการดิ้นขัดขืนของเจียงเยว่ถงแม้แต่น้อย นานทีปีหนฉินเฟยจะเผด็จการใส่เจียงเยว่ถง เขาจับมือเล็กของเธอวางไว้ที่ด้านล่างของก๊อกน้ำ แล้วชำระล้างคราวเลือดออก พลางเงยหน้าขึ้นมาถามว่า“กล่องปฐมพยาบาลของบ้านเราอยู่ไหน？”

เจียงเยว่ถงมองไปที่ฉินเฟยด้วยความแปลกใจ และงุนงงในขณะเดียวกัน เธอถามอย่างสงสัย“กล่องปฐมพยาบาลอะไร？”

ฉินเฟยมุมปากกระตุกทันที แล้วพูดอย่างหน่ายใจ“ผมรู้ว่าในบ้านไม่มีกล่องปฐมพยาบาล มีแต่ในทำงานไม่งั้นก็ห้องนอนของคุณแล้วล่ะที่มี”

ช่วยไม่ได้ ทั้งสองสถานที่เป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับฉินเฟย เขาเข้าไปไม่ได้

เจียงเยว่ถงส่ายหัวไปมา ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความงุนงง เธอมองไปที่ฉินเฟยแล้วถามว่า“ฉันไม่รู้อ่ะ กล่องปฐมพยาบาลหน้าตาเป็นยังไง？”

ฉินเฟยหมดคำพูดทันที เขารู้สึกว่าเสียแรงเปล่า ช่วยไม่ได้เขาจับมือเล็กของเจียงเยว่ถง แล้วอ้าปากงับแผลที่ปลายนิ้วที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปในปาก ไม่มีกล่องปฐมพยาบาล นี่จึงเป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด และมีผลที่สุด พูดในใจว่าคงไม่ได้จงใจเอาเปรียบแต๊ะอั๋งเธอหรอกนะ

เจียงเยว่ถงเบิกตากว้าง ปากเล็กๆอ้าออก ทันใดนั้นเธอก็ลืมแม้กระทั่งหายใจ เธอมองไปยังฉินเฟยที่กำลังงับปลายนิ้วของเธออยู่ด้วยความตกตะลึง สมองของเธอดังวิ้งๆ วุ่นวายสับสนไปหมด

ใช้เวลาหนึ่งนาทีเต็ม ก่อนที่ฉินเฟยจะปล่อยปากของเขา และอธิบายให้เจียงเยว่ถงซึ่งกำลังตกตะลึง“ผมไม่ได้ตั้งใจแต๊ะอั๋งคุณนะ คุณหากล่องปฐมพยาบาลไม่เจอ ผมทำได้แค่เลือกวิธีที่ง่ายที่สุด ไม่อย่างงั้นถ้าเกิดแผลติดเชื้อขึ้นมาจะแย่เอานะ ดูสิ ตอนนี้ไม่มีเลือดไหลแล้ว”

เจียงเยว่ถงพยักหน้าอย่างเหม่อลอย ไม่ได้พูดอะไร มองดูท่าทีจริงจังของฉินเฟย แล้วก้มหน้ามองดูปลายนิ้วมือของตัวเองที่เลือดหยุดไหลไปแล้ว ทันใดนั้นในสมอง ของเธอก็จำได้ว่าครูพูดอย่างนั้นจริงๆ น้ำลายของมนุษย์สามารถฆ่าเชื้อโรคได้

แต่เธอมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ？”ในที่สุดฉินเฟยก็มีเวลามองดูเจียงเยว่ถงที่ทำเสียงดัง‘กีองแก๊ง’ในครัวเป็นเวลานานตกลงเธอกำลังทำอะไรกันแน่ เขาถามเธอย่างรู้สึกสงสัย

“คือฉัน ตอนแรกฉันอยากทำปลาสักตัวเพื่อบำรุง……”ใบหน้าเล็กของเจียงเยว่ถงแดงก่ำ แต่น่าเสียดายฉินเฟยในเวลานี้รู้สึกทึ่งกับฉากในครัว

เขาตกใจยิ่งกว่าเห็นเจียงเยว่ถงเหม่อลอยอีก ไม่สังเกตเห็นสีหน้าของเจียงเยว่ถงด้วยซ้ำ

“ขะ ของพวกนี้คุณซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตหรอ？”เสียงของฉินเฟยสั่นเครือ ห้องครัวที่อยู่ตรงหน้าจะเรียกว่าห้องครัวต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ถ้าบอกว่าเป็นตลาดสดขนาดย่อมน่าจะมีคนเชื่อ มีอาหารทะเล ผัก หมู เห็ด เป็ด ไก่และผลไม้นานาชนิดเต็มห้องครัวไปหมด ไม่พูดถึงว่าแต่ละชนิดมีมากเท่าไร ลำพังแค่จำนวนของประเภทอาหารที่ซื้อมามากกว่าสามสิบชนิดขึ้นไป！

ฉินเฟยมองไปที่เจียงเยว่ถงด้วยความแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรกันแน่ อยากเปิดตลาดสดในบ้านของตัวเองรึไงกัน？

“ฉันโทรหาคุณถามว่าคุณอยากจะกินอะไร คุณก็ไม่พูด ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าควรจะซื้ออะไรบ้าง ดังนั้นเลยซื้อมาอย่างละนิดอย่างละหน่อย แต่พวกผักกับเนื้อสัตว์มันเยอะเกินไป ฉันเอามาด้วยไม่หมด ทำได้แค่ซื้อมานิดหน่อย ขากลับฉันวิ่งหอบของกลับบ้านอยู่หลายเที่ยว ทำไมหรอ หรือในนี้ไม่มีของที่คุณอยากกิน？”เจียงเยว่ถงอธิบาย

“ซื้อแบบนี้โชคดีนะ”ฉินเฟยพูดบ่นอย่างเหนื่อยใจ จากนั้นหันกลับไปมองที่เขียง มีตำราอาหารที่อยู่ข้างๆเขียง และเขากำลังพลิกหน้าปลาไนตุ๋นน้ำแดง ปลาไนตัวใหญ่ที่มีน้ำหนักมากกว่าปลาสลิดสิบตัวยังถูกสับเป็นชิ้นขนาดต่างๆ ตัวเล็กๆถูกสับละเอียด ส่วนตัวใหญ่ถูกสับชิ้นละประมาณครึ่งกิโล เขาไม่รู้ว่าไนตัวนี้เป็นบาปเป็นกรรมอะไรของมัน ถึงได้ไปตกอยู่ในมือของผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้