ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 73

กลิ่นหอมฉุยของอาหารเตะเข้าไปในจมูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าประตูของห้องครัวรึเปล่า เจียงเยว่ถงถึงรู้สึกว่าอาหารที่ฉินเฟยทำวันนี้หอมหวนเป็นพิเศษ

เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายืนเหม่ออยู่นานเท่าไร จนกระทั่งฉินเฟยที่อยู่ในห้องครัวเรียกเธอให้มาทานข้าวเธอถึงพึ่งรู้สึกตัว แล้วค่อยๆหันกลับมา เธอเห็นฉินเฟยลอดไปมาระหว่างห้องครัวกับห้องรับแขก ด้วยความรู้สึกแปลกๆ

สามปีมานี้ สิ่งที่ฉินเฟยทำในทุกวันคือการเข้าครัว ร้านอาหารรวมถึงห้องรับแขก ไม่อย่างงั้นก็ถูพื้น ไม่งั้นก็เสิร์ฟอาหาร เพียงแต่เธอในตอนนั้น มองข้ามจุดนี้ไป……

จู่ๆเจียงเยว่ถงก็มีความรู้สึกพิเศษในใจ อยากขอบคุณฉินเฟย ขอบคุณเขาที่อดทนกับเธอตลอดสามปีที่ผ่านมา

“รีบไปล้างมือแล้วมากินข้าวเถอะ” เสียงของฉินเฟยลอดเข้ามาในหู เจียงเยว่ถงพึ่งรู้สึกตัว เห็นเขากำลังถือชามปลาตุ๋นน้ำแดงเข้ามาอย่างระมัดระวัง

“อืม” เจียงเยว่ถงพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เนื่องจากเป็นแบบอย่างของหญิงแกร่งสมัยใหม่ระดับเทพธิดา หลังจากตกใจเล็กน้อยและล้างมือเสร็จ เธอก็ฟื้นคืนความสงบและความสง่างามตามปกติและนั่งตรงข้ามกับฉินเฟยอย่างเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้

เจียงเยว่ถงยื่นมือไปหยิบตะเกียบบนโต๊ะ ด้วยความประหม่า เจียงเยว่ถงสามารถสัมผัสได้ว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ฉินเฟยไม่ได้ทานข้าวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาทานข้าวอย่างจี๋ยมเจี้ยมตรงมุมโต๊ะ และพูดจาน้อยมาก

ฉินเฟยที่ก้าวออกไป ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนมั่นใจขึ้น ไม่ยอมรับคงจะไม่ได้ เธอชอบฉินเฟยที่เป็นแบบนี้ อย่างน้อยแบบนี้ถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชาย

แน่นอนว่า ความชอบแบบนี้ไม่ใช่ความชอบระหว่างชายหญิง ฉินเฟยที่มีความกระตือรือร้น อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เธอรังเกรียจ

แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นสามีของเธอในทางกฎหมาย กระทั่งผู้ชายของเธอจากปากของคนอื่น!

ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนอยู่ในห้องขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับทำให้เจียงเยว่ถงรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ เธอที่สงบเยือกเย็นมาตลอดรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แม้แต่การเคลื่อนไหวของเธอก็ยังดูแข็งทื่อ

ฉินเฟยซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาไม่อายเลย นับประสาอะไรกับการดูแลผู้หญิง ประเด็นคือเขาหิวมาก ช่วงนี้เขาออกกำลังกายทุกวัน และเขารู้สึกว่าเขากลายเป็นผีที่หิวโหย อีกทั้งความต้องการอาหารของเขาก็เพิ่มมากขึ้นจากเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว!

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะกินแฮมเบอร์เกอร์เนื้อกับเสิ่นเจียเหวินมาแล้ว แต่สำหรับความต้องการอาหารของเขาในตอนนี้มันไม่เพียง พูดไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นการรองทอง อีกทั้งหลังจากที่กินแล้วเพราะว่ากินไม่อิ่ม จึงทำให้พยาธิในกระเพาะของเขา หิวมากยิ่งขึ้น

ฉินเฟยจึงคีบผักและข้าวในถ้วยของตัวเอง คนอยู่ครู่หนึ่งแล้วจ้วงเข้าปากไป ถึงได้รู้สึกว่ากระเพาะค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย เวลานี้เอง จู่ๆเขาก็เห็นมือเล็กๆยื่นมาไว้ตรงหน้าของเธอ เจียงเยว่ถงตักน้ำซุปปลามาหนึ่งถ้วยเล็กแล้วว่างตรงข้างหน้าเขา ด้านในมีเนื้อปลาชิ้นหนึ่ง

ฉินเฟยถือถ้วยในมือนิ่งและชะงักลง แต่งงานกันมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงเยว่ถงตักน้ำซุปให้เขากิน

ฉินเฟยรู้สึกตื้นตัน และพึ่งสังเกตเห็นว่าเจียงเยว่ถงยังไม่ได้แตะตะเกียบ จึงอดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ว่า“ทำไมคุณถึงไม่กินล่ะ?คุณไม่ชอบอาหารเย็นนี้หรอ?”

ฉินเฟยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขารู้ว่าเจียงเยว่ถงกินอาหารทะเล ในเวลาปกติสิ่งที่เธอชอบกินที่สุดคือผัดมันฝรั่ง ดังนั้นวันนี้เขาจึงตั้งใจทำมันฝรั่งผัดเผ็ด เนื่องจากเธอไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาร์เก็ตมาด้วยตัวเองเพื่อวางแผนจะทำอาหารให้เขากิน

แม้ว่าสุดท้ายคนที่ลงมือทำอาหารจะไม่ใช่ตัวเธอเอง……

เจียงเยว่ถงตักซุปปลาให้ตัวเองหนึ่งถ้วยเล็ก เธอขมวดคิ้วให้กับซุปที่ดำคลับ ถึงแม้ว่าหน้าตาจะดูไม่น่ากิน แต่กลับหอมเตะจมูกมาก โดยเฉพาะเธอตักชิมซุปปลาไปหนึ่งคำ เธอคิดว่าจะลองดู ใครจะไปรู้ หลังนาที่น้ำซุปไหลผ่านลำคอไป ตาของเธอก็เป็นประกายทันที ท้องของเธอร้อง ‘โคร้กคร้าก’ อย่างไม่ไว้หน้ากันเลย……

“คุณยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันมาหรอ” เสียงท้องร้องของเจียงเยว่ถงไม่สามารถปิดบังฉินเฟยได้ เขามองเธออย่างเหลือเชื่อ

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เจียงเยว่ถงทำเสียงหึครั้งหนึ่ง แต่ในที่สุดกลับทนความหิวไม่ได้ โดนเฉพาะหลังจากที่ได้ลิ้มรสความหอมอร่อยของซุปปลาไป เธอยื่นมือเริ่มจ้วงข้าวสวยตรงหน้าเธอทันที ในตอนแรกเธอยังสามารถรักษาภาพพจน์ของเธอไว้ได้ แต่ไม่นาน ความหิวและความหอมอร่อยก็ดึงดูดให้เจียวเยว่ถงลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด เธอเขมือบกินอย่างเอร็ดอร่อย มือเล็กๆยื่นออกมา คีบมันฝรั่งคำใหญ่ และขึ้นฉ่ายหนึ่งคำ ปากของเธอขยับไม่หยุด

ฉินเฟยอึ้งตะลึงมองตาค้าง เขารู้ดีว่าฝีมือการทำอาหารของตัวเอง แม้ว่าจะอยู่ในระดับที่ไม่เลวนัก แต่ก็ไม่มีทางทำให้คนคนหนึ่งเขมือบกินมุมมามตะกละตะกลามขนาดนี้ได้ โดยเฉพาะเจียงเยว่ถงผู้ซึ่งเย็นชาและเย่อหยิ่งอยู่เสมอ ยิ่งไปกว่านั้นเจียงเยว่ถงเองถือได้ว่ากินอาหารฝีมือของตนมาถึงสามปีแล้ว

มีเหตุผลเดียวนั่นก็คือเจียงเยว่ถงหิวแล้วจริงๆ

ฉินเฟยพึ่งจะก้มหน้ากินข้าว ก็เห็นเจียงเยว่ถงที่กำลังวางตะเกียบ แล้วลุกขึ้นยืน‘พรึบ’

ในตอนที่ฉินเฟยไม่รู้ว่าภรรยาของเขากำลังจำอะไรอยู่นั้น เจียงเยว่ถงก็เดินเข้าห้องทำงานไป หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ออกมาพร้อมกับขวดไวน์แดงในห้องใต้ดิน ฉินเฟยหมดคำพูด พูดในใจว่าผู้หญิงคนนี้ใช้ชีวิตสุขสบายจริงๆ ไม่ว่าอาหารบนโต๊ะตรงหน้าจะมากมายแค่ไหนมันก็แค่มื้ออาหาร แต่ถ้าเติมไวน์แดงสักขวด บรรยากาศก็จะเปลี่ยนไปทันที

ฉินเฟยไม่ชอบดื่มไวน์แดง ความจริงแล้วเขาไม่สนใจแอลกอฮอล์เท่าไรนัก ปกติก็ดื่มน้อยอยู่แล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับแอลกอฮอล์ โดยเฉพาะไวน์แดง เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ที่คิดว่าพวกเขารู้เรื่องไวน์แดงเสียอีก เขาเพียงแค่เหลือบมองที่ยี่ห้อกับอายุก็รู้ได้ทันที ไวน์แดงขวดนี้เป็นไวน์ชั้นเลิศ ราคาสูงมาก