ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 9

ฉินเฟยมองไปที่เหอฉิง ถ้าเขาเดาไม่ผิด เธอก็คือเลขาที่จางจงเยว่ส่งมาให้รับผิดชอบหน้าที่

“ขอโทษค่ะประธานฉิน ฉันมาสาย...” เหอฉิงอธิบายด้วยเสียงต่ำและไม่กล้ามองฉินเฟยโดยตรง ขณะพูดก็โค้งคำนับด้วยความเคารพ

“เหอชิง คุณกำลังทำอะไร?” ในเวลานี้ เสิ่นเจียเหวินก็ก้าวมาข้างหน้า ใบหน้าที่สวยงามของเธอโกรธอยู่บ้าง "นี่คือรปภ.ที่มาสมัครงานที่บริษัทของเรานะ ประธานฉินอะไรกัน?"

“รปภ.ที่มาสมัครงาน?” เหอฉิงมองไปที่ฉินเฟยอีกครั้งด้วยความงุนงง เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและหารูปถ่าย จากนั้นก็เงยหน้ามองขึ้นไปที่ฉินเฟยอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหาเสิ่นเจียเหวิน “รองประธานเสิ่น ฉันคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มองคนผิด นี่คือประธานคนใหม่ของบริษัทเรา ประธานฉิน”

เหอฉิงไม่รู้ว่าที่นี่เกิดความเข้าใจผิดอะไรขึ้น แต่ขณะพูดเธอก็รีบขยิบตาให้เสิ่นเจียเหวิน

ประธานคนใหม่เพิ่งเข้ารับตำแหน่ง อย่าได้ไปทำให้ประธานหนุ่มขุ่นเคืองเชียวนะ

"อะไรนะ?" ฝูงชนรอบๆ อ้าปากค้างขึ้นทันทีและมองฉินเฟยด้วยสีหน้าไม่คาดคิด

“ประธาน...ประธานฉิน?” เสิ่นเจียเหวินตะโกนเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่คาดฝันและสงสัยว่าตนได้ยินผิดไปหรือเปล่า

ในฐานะรองประธาน เธอย่อมรู้อย่างแน่นอนว่าประธานบริษัทคนใหม่เป็นคนหนุ่มรุ่นเยาว์ อีกทั้งยังเป็นคนที่ประธานจางแต่งตั้งเป็นการส่วนตัว แต่ว่าจะมาเป็นฉินเฟยที่ทั้งตัวยากจนได้ยังไงกัน?

“คุณผู้หญิง ฉันว่า... คุณจำคนผิดหรือเปล่า?” เสิ่นหลิงเอ๋อร์กัดริมฝีปากของตนและมองไปที่เหอฉิงด้วยใบหน้าที่ตื่นตะลึง "ผู้ชายคนนี้คือฉินเฟย เพื่อนร่วมชั้นของฉัน คุณดูสิว่าเขาแต่งตัวซอมซ่อขนาดนี้ จะมาเป็นประธานคนใหม่ได้อย่างไร?"

นี่มันเป็นไปไม่ได้! ไหนเลยที่ประธานคนหนึ่งจะมาสวมเสื้อผ้าข้างถนน ถือแพนเค้กผลไม้และจักรยานยนต์ไฟฟ้า? และเมื่อคืนนี้เธอเพิ่งเข้าร่วมงานเลี้ยงของเพื่อนร่วมชั้น แต่ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนไหนสนใจฉินเฟยด้วยซ้ำ!

“ถ้านี่คือฉินเฟย อย่างนั้นก็ไม่ผิด” เมื่อได้ยินชื่อที่เสิ่นหลิงเอ๋อร์เอ่ยออกมา เหอชิงก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ประธานคนใหม่คือ ฉินเฟย แถมฉันยังมีรูปของเขาอยู่ในโทรศัพท์มือถือด้วย”

"หึ่ง!"

ในพริบตา ทันทีหัวของเสิ่นหลิงเอ๋อร์ก็ว่างเปล่า!

เธอรู้สึกว่าขาของเธออ่อนยวบเล็กน้อย และไม่แม้แต่จะกล้ามองไปที่ฉินเฟย

หัวหน้ารปภ.เองก็ถึงกับโซเซถอยหลังไปสองก้าวแล้วนั่งลงบนพื้นทันที

ส่วนเสิ่นเจียเหวินที่อยู่ด้านข้างก็หน้าซีดเผือด

ในฐานะรองประธาน เธออยู่ต่ำกว่าคนเพียงหนึ่งคนและเหนือกว่าใครอีกหมื่นคนในว่านเซียง มูวี แต่เธอก็เป็นเพียงรองประธาน

เท่านั้นเอง

เมื่อกี้นี้ ตนถึงกับเอ่ยข่มขู่ว่าจะไล่ประธานออกไป อีกทั้งยังให้ประธานคนใหม่ทำความสะอาดหน้าประตู?

เสิ่นเจียเหวินรู้สึกแค่ว่าหนังศีรษะของตนชาไปทั่วเท่านั้น ใบหน้าเรียวไข่ของเธอแสดงสีหน้าที่หลากหลายออกมา!

“คุณฉิน ประธานฉิน ฉันขอโทษค่ะประธานฉิน เป็นฉันที่มีตาหามีแววไม่...” เสิ่นเจียเหวินสีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เธอเดินไปหน้าฉินเฟยและโค้งคำนับเก้าสิบห้าองศา

โค้งเก้าสิบห้าองศาคือการแสดงความเคารพและขอโทษ!

“ผมคงรับของขวัญชิ้นใหญ่นี้ของคุณไม่ไหวหรอก” ฉินเฟยเยาะเย้ย "เสิ่นหลิงเอ๋อร์เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม ส่วนคุณก็นามสกุลเสิ่น หน้าตาก็ดูคล้ายกันอยู่บ้าง พวกคุณคงเป็นญาติกันใช่ไหม?"

เสิ่นเจียเหวินตัวสั่น เธอกัดริมฝีปากและกระซิบ “ฉันเป็นพี่สะใภ้ของหลิงเอ๋อร์ ประธานฉิน ฉันผิดไปแล้ว… ฉันรู้แล้วจริงว่าตนผิดไปแล้ว ฉัน…” เสิ่นเจียเหวินก้มหน้าลงอย่างแรงและเหลือบมองที่เสิ่นหลิงเอ๋อร์

อันที่จริง มีผู้บริหารของบริษัทจำนวนมากใช้อำนาจของตนในการนำญาติบางคนมาที่บริษัท แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ก็ต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์เช่นกัน โดยเฉพาะต่อหน้าประธานบริษัท

ที่สำคัญคือเธอและเสิ่นหลิงเอ๋อร์ยังเคยเย้ยหยันใส่ฉินเฟย และบอกว่าตนเองจะไล่ประธานออก

"ช่างเถอะ" ฉินเฟยโบกมือ เขาขัดจังหวะสิ่งที่เธอต้องการจะพูดและหันไปมองหัวหน้ารปภ.ซึ่งนั่งอยู่บนพื้น

เมื่อเห็นว่าฉินเฟยมองไป หัวหน้ารปภ.ก็ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เหงื่อออกก้อนโตก็ไหลลงมา

“คิดเงินเดือนเดือนนี้ให้เขา แล้วไล่ออก!” ฉินเฟยเอ่ยจบก็หันตัวเข้าไปในบริษัท

"ค่ะ" เหอฉิงพยักหน้าด้วยความเคารพ

กลุ่มคนติดตามด้านหลังฉินเฟยไปและเดินเข้าไปในบริษัท

พนักงานที่ล็อบบี้ชั้นล่างก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้