พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 113

เมื่อพนักงานเสิร์ฟกลับเข้ามาทำงาน เธอก็เห็นเด็กชายกำลังดึงที่มุมเสื้อของน้าบีอย่างแน่นพลางมองดูพ่อที่มีขาเรียวยาวอย่างไม่พอใจ พ่อของเขามีใบหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึม เขาจ้องมองไปที่เด็กชายซึ่งกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของน้าบี

เบียงก้านั่งลงและหยิบรองเท้าสองคู่ แปรงสีฟันรูปการ์ตูน นาฬิกา เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของบลองช์ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นกลับเข้าในกระเป๋าเดินทางสีเหลือง

เมื่อเบียงก้าปิดกระเป๋าเดินทาง เธอก็เห็นว่าตัวล็อกถูกทำลาย

“ขอโทษค่ะ คุณพอมีสก็อตเทปไหม?” เบียงก้าลุกขึ้นยืนและเอ่ยถามพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์

“มีค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ ฉันจะไปหยิบมาให้นะคะ” จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็ก้มหน้าลงและเริ่มควานหาจนพบเทปในลิ้นชัก

เบียงก้ารับมา เธอนั่งลงและเริ่มพันกระเป๋าเดินทางด้วยสก็อตเทป

ถึงแม้ว่ากระเป๋าเดินทางจะไม่สามารถซ่อมแซมหรือนำกลับมาใช้ใหม่ได้อีก แต่ในตอนนี้ เธอแค่ต้องการไม่ให้ข้าวของที่อยู่ภายในร่วงหล่นลงมา

ดังนั้น เธอจึงห่อกระเป๋าใบนั้นเป็นอย่างดี

บลองช์ก้มหน้าลงและพูดกับน้าบีที่กำลังเก็บกระเป๋าให้เขาว่า “น้าบีครับ ผมขอไปอยู่บ้านคุณได้ไหม? ผม…ผมจ่ายค่าเช่าให้คุณได้นะครับ”

เด็กชายยังคงจำได้ว่า ก่อนหน้านี้เขาเคยขอไปอยู่กับน้าบี แต่เธอปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลที่ว่าเธอจะต้องทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว

ดังนั้น เขาจึงไม่อยากเป็นภาระให้กับน้าบี เพราะถ้าหากว่าเขาไม่ช่วยเธอจ่ายค่าเช่า เขาเกรงว่าเขาจะทำให้ชีวิตของเธอลำบากยิ่งขึ้น

“จะเอาเงินมาจากที่ไหนล่ะ?” ลุคถามลูกชายด้วยสายตาที่เย็นชา

“ผม...” เด็กชายตัวเล็กมองขึ้นไปที่พ่อของเขาด้วยท่าทางที่เขินอาย เขาอ้าปากค้างอยู่นาน ก่อนที่เขาจะมีความกล้าและพูดขึ้นว่า “ผมมีเงินที่ผมได้มาในวันคริสต์มาสปีที่แล้ว และผมก็ยังมีเหรียญที่ผมสะสมเอาไว้ในกระปุกออมสินด้วย”

บลองช์ได้วางแผนเอาไว้แล้วว่าเขาจะใช้เงินในกระปุกออมสินเพื่อเลี้ยงดูตัวเองเป็นเวลา 10 วันเมื่อเขาหนีออกจากบ้าน

และเงินที่ครอบครัวได้ให้เขาเอาไว้ในวันคริสต์มาสซึ่งมีจำนวนมากนั้น เขาจะใช้เงินจำนวนนั้นเพื่อเรียนเป็นค่าเล่าเรียนได้ไปจนถึงอายุสิบขวบ ซึ่งรวมถึงค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าและรองเท้าอีกหนึ่งคู่

เขาจะใช้เงินอย่างประหยัด

ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่า เขาจะมีชีวิตที่ดีได้โดยที่ไม่ต้องมีพ่อ

สำหรับเรนนี่ เขารู้สึกกังวลว่าน้องสาวของเขาจะไม่สามารถอดทนต่อความยากลำบากในการหนีออกจากบ้านได้ และมันคงจะดีกว่าที่เรนนี่จะอยู่กับตระกูลครอว์ฟอร์ด

ก่อนหน้านี้ เขาอาจจะหุนหันพลันแล่นเกินไป เมื่อเขาถามน้องสาวของเขาว่าอยากจะหนีออกมากับเขารึเปล่า

เมื่อเด็กชายคิดเช่นนั้น เขาก็ตำหนิตัวเองอยู่ภายในใจ

"ขอบคุณค่ะ"

เบียงก้าคืนสก็อตเทปให้แคชเชียร์และเดินกลับมา

เด็กชายดึงสายกระเป๋าของเธอเอาไว้แน่น เขาต้องการติดตามเธอไปทุกที่อย่างสิ้นหวัง เบียงก้าก้มหน้าลงและจับที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของบลองช์และพูดว่า "เป็นเด็กดีและกลับบ้านกับคุณพ่อของหนูได้ไหมจ๊ะ?"

ลุคเดินเข้ามาดึงมือลูกชายของเขา ก้มหน้าลงและพูดว่า “เราจะกลับบ้านกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มีเรื่องไร้สาระแบบนี้เกิดขึ้นอีก ลูกจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับน้าบีอีก”

เบียงก้านิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไร

“แต่น้าบีบอกว่าเธอมาทำงานและไม่ได้มานัดบอดนะ…” บลองช์พูดในสิ่งที่เขาได้ยินมาจากเบียงก้า พร้อมกับจ้องมองดูพ่อของเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง โดยหวังว่าพ่อของเขาจะไม่เข้าใจน้าบีผิดไป

ลุคมองไปที่เบียงก้าอย่างไม่รู้ตัว

เบียงก้าหันกลับมามองลุค เธอคิดว่าเขาคงจะเข้าใจที่เธอโกหกเด็กชาย ก็เป็นเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้เกิดความโกลาหลถ้าหากว่าเธอพูดความจริง

ลุคจับมือบลองช์แล้วเดินออกไป

อย่างไรก็ตาม บลองช์ยังคงดึงสายกระเป๋าของเบียงก้าอย่างดื้อรั้น

ดังนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองคนและเด็กชายจึงเดินออกจากร้านอาหารไป

ในขณะที่พนักงานเสิร์ฟมองตามหลังของพวกเขา

พนักงานเสิร์ฟที่ซุบซิบนินทากันอยู่ในห้องน้ำก่อนหน้านี้ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "ทำไมชีวิตของฉันช่างน่าเบื่ออย่างนี้นะ ผู้ชายแบบนี้ก็คงจะมีอยู่แค่ในนิยายเท่านั้น หรือถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาก็คงจะมีเจ้าของกันหมดแล้ว...”