พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 114

เบียงก้าคิดว่าเขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ

เขาจะต้องเป็นเจ้าโรคจิตที่กู่ไม่กลับแล้วแน่!

พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด และคุณปู่ของเขาก็อาจจะกลับมาได้ทุกเมื่อ

นอกจากนี้ ที่นี่ยังมีสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ และพี่เลี้ยงที่สามารถมาปรากฏตัวได้ทุกเมื่อเพื่อเป็นพยานในเหตุการณ์นี้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากที่สุดคือการที่เธอถูกจูบจาก...ลูกชายแท้ ๆ ของอลิสัน

เขาเป็นพี่…

'ไม่ เธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้

'มันยุ่งเหยิงเกินไป’

“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ!” เบียงก้าดิ้นรน เธอพยายามดันร่างของเขาออกไป

ลุคพยายามดันริมฝีปากและลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอเมื่อเธอพยายามจะพูด เขาฉวยโอกาสที่เธอพูด ดันลิ้นลงลึกขึ้นและสัมผัสไปทั่วทั้งปากที่อ่อนหวานของเธอ

ลมหายใจของผู้ชายที่เร่าร้อนพัดผ่านใบหน้าของเธอจนทำให้ขนบนผิวหนังลุกขึ้น มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย

ชายผู้นั้นจูบและบีบมือเธอเข้ากับกำแพงในขณะที่เธอดิ้นรนต่อสู้มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เธออ่อนแอเกินไปและไม่สามารถเอาชนะความแข็งแรงของลุคได้ ใบหน้าที่คมเข้มก้มลงที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง จนทำให้เธอหายใจติดขัด เธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่มันกลับทำให้ชายผู้นั้นรู้สึกโกรธเคืองมากขึ้น

ในขณะที่เขากัดริมฝีปากอันบอบบางของเธอ มืออีกข้างหนึ่งที่กำลังถือบุหรี่เอาไว้ก็ถูกกดลงกับผนังเพราะความดิ้นรนของเธอ ประกายไฟและก้นบุหรี่ที่ยังไม่ดับสนิทก็ร่วงลงบนพื้น

ลุครีบแก้เน็กไทออกด้วยมือข้างหนึ่ง

ในขณะที่ริมฝีปากและลิ้นของเธอกำลังอดทนต่อต่อความบ้าคลั่งอันรุนแรง เธอก็รู้สึกได้ว่ามือของเธอถูกเขาตรึงเอาไว้แน่น

วินาทีต่อมา เบียงก้าเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก

"คุณกำลังทำอะไร?!"

ชายผู้นั้นมัดมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยเน็กไทของเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาทำตัวราวกับผู้ชายโรคจิต

มือทั้งสองข้างของเธอจึงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการวิ่งหนี

แต่แล้วชายผู้นั้นก็อุ้มร่างกายของเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของเขา

เธอพยายามสุดแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้

ลุคอุ้มเธอขึ้นราวกับปีศาจและเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาในขณะที่เบียงก้าพยายามตะโกนเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียงร้องไปมากกว่านั้น เขาก็ก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงอีกครั้ง

เขากัดลิ้นที่ดื้อรั้นของเธอ

เมื่อลุคพาเบียงก้าเข้ามาในห้องนอน เขาก็โยนเธอลงบนเตียง

เธอถูกโยนลงบนเตียงที่หรูหรา แขนทั้งสองข้างของเธออ่อนล้าเกินกว่าที่จะดันตัวเองขึ้นมาได้ ลุคเดินออกไปไม่กี่ก้าวหลังจากที่โยนเธอลงบนเตียง จากนั้นเขาก็ล็อกประตู

เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไร

“ถ้าคุณคิดจะทำอะไรบ้า ๆ กับฉัน ฉันสาบานได้ว่าฉันจะฟ้องร้องคุณในข้อหาข่มขืน” เบียงก้าดิ้นรนและพยายามลุกออกจากเตียง

เมื่อชายผู้นั้นล็อกประตูแล้ว เธอเห็นว่าเขายืนหันหลังอยู่ เธอจึงต้องการหนีออกไป ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่า โอกาสในการหลบหนีของเธอนั้นเป็นศูนย์ก็ตาม แต่อย่างน้อย เธอก็ต้องพยายามออกไปจากที่นี่ให้ได้

เมื่อเขาหันกลับมา เธอก็ได้เห็นดวงตาที่ลึกล้ำของเขา เขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาที่ละเม็ดด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งดึงเธอเข้ามาไว้อ้อมแขน จากนั้นร่างของเธอก็ถูกกดลงบนเตียง

“...”

เบียงก้าเป็นดั่งปลาบนเขียงที่รอเวลาถูกฆ่า