พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 115

“หรือจะให้ผมแสดงให้คุณเห็นว่าสวรรค์ที่แท้จริงนั้นเป็นยังไง” ลุคถกเสื้อของเบียงก้าขึ้น

มืออันใหญ่โตของเขากดลงบนผิวหนังของเธอ ในขณะที่ริมฝีปากอันบอบบางของเขาจูบลงที่ด้านหลังของเธอ

เขาสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมของเธอ

เบียงก้ามองไปด้านข้างด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบและพูดว่า “คุณจะไม่ปล่อยฉันไปจริง ๆ ใช่ไหม?”

ลุคแสดงออกให้เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจะปล่อยเธอไปหรือไม่

เขาเปิดกระโปรงของเธอขึ้น

เบียงก้ายืนนิ่ง จึงทำให้ลุคดำเนินการต่อไป

เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงจูบอันร้อนแรงของเขาบนทุกตารางนิ้วของร่างกาย ขนบนผิวหนังของเธอลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างกาย เธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

เธอจ้องมองมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนตู้อยู่นาน

เธอไม่ตอบโต้และยังคงจ้องมองไปที่มีดปอกผลไม้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและคร่ำครวญเล็กน้อย ร่างกายของเธอไม่สามารถทนต่อการกระทำของเขาได้อีก ดังนั้น เธอจึงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มือของเธอคลำหามีดปอกผลไม้ที่บนหลังตู้

ลุคจูบแผ่นหลังที่สวยงามและเรียบเนียนของเธอ ในขณะที่เขาฝากรอยประทับไว้บนแผ่นหลังของเธออยู่นั้น เสียงของหัวเข็มขัดที่ถูกปลดออกก็ดังเข้ามาในหูของเธอ

เธอสามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังดึงเข็มขัดออก จากนั้นเธอก็เห็นว่ามันถูกโยนลงบนพรม

ในที่สุด เขาก็รูดซิปกางเกงลงและกำลังจะพาเธอไปยังขุมนรกและจมลงไปด้วยกัน

“ไม่...อย่า...” เธอพยายามผลักเขาออกไป เธอตื่นตระหนกและพยายามควานหามีดปอกผลไม้

ลุคจับเธอเอาไว้อย่างดุเดือด

มืออันใหญ่โตของเขาจับที่เอวของเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าเขากำลังจะทุบเธอออกแยกเป็นสองท่อน เขาโอบเอวเธอเอาไว้แน่น

เธอพยายามผลักดันเขาครั้งแล้วครั้งเล่าจนพวกเขาเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ

ในขณะที่เธอดิ้นรนเพื่อต่อสู้กับเขา ลุคไม่ได้สังเกตเห็นว่า เธอได้เอื้อมมือขึ้นไปหยิบมีดปอกผลไม้ไว้อย่างเงียบ ๆ

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อสัมผัสมีดปอกผลไม้

ถ้าหากว่าเธอแทงเขา เขาอาจจะรู้ว่าเธอต้องการให้เขาปล่อยเธอไปจริง ๆ

ในขณะที่เธอต่อสู้และครุ่นคิดกับตัวเอง ลุคก็ลวงสัญลักษณ์แห่งชายชาตรีของเขาออกมาและพยายามสอดใส่เข้าไปภายในช่องคลอดของเธอ ทันใดนั้น เบียงก้าก็หันกลับมาอย่างสิ้นหวังและใช้มีดปอกผลไม้แทงเข้าที่แขนของเขาทันที

ฉึก!

เสียงปลายมีดที่แทงเข้าภายในเนื้อดังขึ้นอย่างชัดเจน

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ทำพลาด

หลังจากที่พวกเขาหยุดดิ้นรนต่อสู้กัน มือที่กำมีดปอกผลไม้ของเบียงก้าก็สั่นสะท้าน เธอจ้องมองเขาด้วยความตื่นตระหนก จากนั้น เธอก็มองไปที่แขนเสื้อที่เปื้อนเลือดของเขา เธอตกใจมาก

ลุคบีบคางของเธอด้วยใบหน้าที่ดุร้าย เขากัดฟันแน่น แสดงออกถึงความโกรธที่กำลังจะลุกเป็นไฟและสามารถระเบิดใส่เธอได้ตลอดเวลา แต่แล้วเขาก็ระงับความโกรธเอาไว้ได้

เบียงก้าตัวสั่นราวกับเด็กตัวเล็ก ๆ ที่กำลังทำอะไรผิด ในขณะที่น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

ลุคจับมือที่สั่นเทาของเธอ และกดลงบนสิ่งนั้นของเขา เขาถามด้วยเสียงอันลึกล้ำว่า “ทำไมคุณไม่แทงตรงนี้ล่ะหรือแค่คุณไม่อยากลืมว่ามันมอบความสนุกกับคุณยังไง และคุณก็ยังสนุกกับน้องชายผมอีกครั้ง ผมพูดถูกใช่ไหม?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ใสสะอาดถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตา หลังจากที่เธอแทงเขาแล้วเธอก็ตัวสั่นจากความกลัวอย่างรุนแรง

...

เมื่อบลองช์ตื่นขึ้นมา เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงและมองหาน้าบีรอบบ้าน

เขาเดินผ่านทุกห้องที่ชั้นบนแต่ก็ไม่พบเธอ เด็กชายเดินลงมาที่ชั้นล่างและขยี้ตาด้วยความงัวเงีย เขามองเห็นพ่อของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น

เขาเห็นหมอกำลังเก็บกล่องยา และแขนซ้ายของพ่อของเขาก็มีผ้าพันแผลพันอยู่

เขาลืมเรื่องน้าบีและรีบเดินเข้าไปหาพ่อของเขา เด็กชายกอดพ่อและจ้องมองไปที่ผ้าพันแผลด้วยดวงตาที่เบิกกว้างก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณพ่อครับ เกิดอะไรขึ้น?”

ลุคเอนตัวลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน ลุคมองดูลูกชายด้วยใบหน้าที่มืดมิดและไม่พูดอะไร

“น้าบีไปไหน?” เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาสบายดี เขาจึงไม่กังวลและถามถึงเธอ

“เธอแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว และกำลังจะเป็นแม่ของเด็กคนอื่นในอีกไม่ช้า อย่าไปสนใจเธออีกเลย” ลุคพูดอย่างเย็นชา จากนั้น ก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่สนามหน้าบ้าน

ลูกชายของเขาจะพูดแต่เรื่องน้าบีในทุก ๆ ครั้ง

บลองช์ถูกทิ้งให้งุนงงเกี่ยวกับคำพูดเหล่านั้น

'เธอแต่งงานกับคนอื่น

'แม่ของเด็กคนอื่น

'ไม่ เราจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น!'

“คุณพ่อครับ รอผมด้วย” บลองช์สวมรองเท้าแตะคู่เล็ก ๆ และไล่ตามพ่อของเขาไปจนถึงประตูโรงรถ ก่อนที่พ่อของเขาจะขึ้นรถ บลองช์ก็กอดต้นขาของพ่อเอาไว้

ลุคมองดูลูกชายของเขา

เด็กชายจ้องมองไปที่พ่อและกล่าวอ้อนวอน “คุณพ่อครับ ได้โปรด…ได้โปรดพาเธอกลับมานะ…ผมอยากให้น้าบีมาเป็นแม่ของผมจริง ๆ…”

“เธอมีอะไรดีล่ะ?” ลุคถามคำถามที่น่ารำคาญใจแก่เจ้าลูกชาย แต่ถึงอย่างนั้น คำถามข้อนั้นก็มีไว้สำหรับตัวเขาเองเช่นกัน

บลองช์เริ่มกล่าวเหตุผลอย่างไร้เดียงสา “น้าบีอายุน้อย สวย มีคุณธรรม อ่อนโยน มีความเป็นแม่บ้าน มีความเคารพผู้ใหญ่ มีความอดทนกับเด็ก ๆ และยังมีข้อดีอีกมากมาย มักกะโรนีแม็คแอนด์ชีสของเธอก็อร่อยที่สุด”

ลุคเปิดประตูรถและพูดกับลูกชายว่า “ผู้หญิงหลายคนก็มีคุณสมบัติตามที่ลูกพูด ส่วนแม็คแอนด์ชีสเนี้ย ไม่ว่ารสชาติมันจะดีแค่ไหน มันก็ยังเป็นอาหารขยะอยู่ดี ถ้าหากกินมันมากไป มันจะส่งผลเสียต่อพัฒนาการทางร่างกายของเด็กได้นะ"

“คุณพ่อครับ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ชอบ แต่ผมได้ยินมาว่าคุณทานจนเกลี้ยงชาม...” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นและเอ่ยออกมาอย่างไร้เดียงสา

พี่เลี้ยงบอกเขาว่าน้าบีทำมักกะโรนีแม็คแอนด์ชีสให้พ่อของเขาทานด้วย

พ่อรับประทานจนหมดเกลี้ยงจนชามสะอาด

…

หลังจากกลับบ้านมาด้วยความรู้สึกอับอาย เบียงก้าก็รีบไปอาบน้ำ

หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว เธอก็ลงไปที่ชั้นล่างเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็น จากนั้น เธอก็ทำอาหารเย็นให้คุณปู่และตัวเอง เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อย เธอก็พาเขาออกไปเดินเล่น เธอเดินเหม่อลอยราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน คุณปู่ก็เข้าห้องและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อประตูและไฟถูกปิด ภายในห้องมืดมิด เธอกลับข่มตาให้นอนหลับไม่ลงเลย

เธอค้นหาบุหรี่ที่เก็บเอาไว้ในกระเป๋าออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เสพติดมัน แต่ความรู้สึกที่ได้สูบบุหรี่ ก็ยังพอทำให้คลายความวิตกกังวลลงไปได้บ้าง

เธอพ่นควันบุหรี่ออกมา จากนั้น เธอก็หลับตาลงและนึกถึงเหตุการณ์ที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

ก่อนที่เธอจะแทงเขาด้วยมีดปอกผลไม้ ส่วนที่ยื่นออกมาของเขาสอดเข้าในช่องคลอดของเธอแล้ว

เธอกังวลว่าเรื่องที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น

เธอตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกได้ถึงความเปียกแฉะภายใน เธอกัดริมฝีปากแน่นและคุกเข่าลงแนบหน้าอกของเธอ จากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ

เธอจะต้องซื้อยาคุมฉุกเฉินในวันพรุ่งนี้

เธอต่อว่าตัวเองอยู่ภายในใจ 'เบียงก้า เธอเป็นอะไรไป? เธอก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ร่างกายของเธอกลับยังมีความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านั้นต่อเขา'

ไม่นานนัก ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปหลังจากรู้สึกเหน็ดเหนื่อย

เช้าวันรุ่งขึ้นในขณะที่กำลังเดินทางไปทำงาน เธอก็รู้สึกไม่สดชื่นและไม่มีความสุข เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่เธอได้รับเงินเดือนของการทดลองงาน

ภายในแผนก

ซูเดินมาที่ห้องพักพนักงานและชงชาในขณะที่เธอพูดกับเบียงก้าว่า “วันนี้เรามีสมาชิกใหม่ในทีมของเรา นางชื่อ อีวอนน์ กิเดียน นางบอกฉันว่ารู้จักเธอด้วย แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กใหม่นั่นจะมาสายตั้งแต่วันแรก"

เบียงก้าไม่ได้พูดอะไร

“คืนนี้เรามีงานเลี้ยงบริษัท เธอคงจะไม่ลืมนะ ติดรถไปกับฉันหลังจากเลิกงานก็ได้นะ เบียงก้า” ซูพูดด้วยรอยยิ้มและตบไหล่เบียงก้าเบา ๆ เธอสงสัยว่าคุณครอว์ฟอร์ดจะเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วยรึเปล่า

ที่ด้านนอกห้องพักพนักงาน ฌองได้ยินการสนทนาระหว่างซูกับเบียงก้า

เมื่อกลับมายังที่นั่งของเขา ฌองก็เริ่มแชทกับเพื่อนในกลุ่ม เขาส่งข้อความโดยระบุว่า ‘ยังคงเป็นที่อยู่และเวลาเดิมที่ฉันเคยส่งให้นาย คืนนี้มาสนุกกับแฟนเก่าของฉันได้เลย อย่าใจเสาะล้มเลิกทีหลัง ฉันรู้ว่านายชอบสาวบริสุทธิ์ ฉันรับรองได้ว่าแฟนเก่าฉันจะต้องทำให้นายพึงพอใจ’