พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 115

“หรือจะให้ผมแสดงให้คุณเห็นว่าสวรรค์ที่แท้จริงนั้นเป็นยังไง” ลุคถกเสื้อของเบียงก้าขึ้น

มืออันใหญ่โตของเขากดลงบนผิวหนังของเธอ ในขณะที่ริมฝีปากอันบอบบางของเขาจูบลงที่ด้านหลังของเธอ

เขาสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมของเธอ

เบียงก้ามองไปด้านข้างด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบและพูดว่า “คุณจะไม่ปล่อยฉันไปจริง ๆ ใช่ไหม?”

ลุคแสดงออกให้เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจะปล่อยเธอไปหรือไม่

เขาเปิดกระโปรงของเธอขึ้น

เบียงก้ายืนนิ่ง จึงทำให้ลุคดำเนินการต่อไป

เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงจูบอันร้อนแรงของเขาบนทุกตารางนิ้วของร่างกาย ขนบนผิวหนังของเธอลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างกาย เธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

เธอจ้องมองมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนตู้อยู่นาน

เธอไม่ตอบโต้และยังคงจ้องมองไปที่มีดปอกผลไม้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและคร่ำครวญเล็กน้อย ร่างกายของเธอไม่สามารถทนต่อการกระทำของเขาได้อีก ดังนั้น เธอจึงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มือของเธอคลำหามีดปอกผลไม้ที่บนหลังตู้

ลุคจูบแผ่นหลังที่สวยงามและเรียบเนียนของเธอ ในขณะที่เขาฝากรอยประทับไว้บนแผ่นหลังของเธออยู่นั้น เสียงของหัวเข็มขัดที่ถูกปลดออกก็ดังเข้ามาในหูของเธอ

เธอสามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังดึงเข็มขัดออก จากนั้นเธอก็เห็นว่ามันถูกโยนลงบนพรม

ในที่สุด เขาก็รูดซิปกางเกงลงและกำลังจะพาเธอไปยังขุมนรกและจมลงไปด้วยกัน

“ไม่...อย่า...” เธอพยายามผลักเขาออกไป เธอตื่นตระหนกและพยายามควานหามีดปอกผลไม้

ลุคจับเธอเอาไว้อย่างดุเดือด

มืออันใหญ่โตของเขาจับที่เอวของเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าเขากำลังจะทุบเธอออกแยกเป็นสองท่อน เขาโอบเอวเธอเอาไว้แน่น

เธอพยายามผลักดันเขาครั้งแล้วครั้งเล่าจนพวกเขาเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ

ในขณะที่เธอดิ้นรนเพื่อต่อสู้กับเขา ลุคไม่ได้สังเกตเห็นว่า เธอได้เอื้อมมือขึ้นไปหยิบมีดปอกผลไม้ไว้อย่างเงียบ ๆ

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อสัมผัสมีดปอกผลไม้

ถ้าหากว่าเธอแทงเขา เขาอาจจะรู้ว่าเธอต้องการให้เขาปล่อยเธอไปจริง ๆ

ในขณะที่เธอต่อสู้และครุ่นคิดกับตัวเอง ลุคก็ลวงสัญลักษณ์แห่งชายชาตรีของเขาออกมาและพยายามสอดใส่เข้าไปภายในช่องคลอดของเธอ ทันใดนั้น เบียงก้าก็หันกลับมาอย่างสิ้นหวังและใช้มีดปอกผลไม้แทงเข้าที่แขนของเขาทันที

ฉึก!

เสียงปลายมีดที่แทงเข้าภายในเนื้อดังขึ้นอย่างชัดเจน

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ทำพลาด

หลังจากที่พวกเขาหยุดดิ้นรนต่อสู้กัน มือที่กำมีดปอกผลไม้ของเบียงก้าก็สั่นสะท้าน เธอจ้องมองเขาด้วยความตื่นตระหนก จากนั้น เธอก็มองไปที่แขนเสื้อที่เปื้อนเลือดของเขา เธอตกใจมาก

ลุคบีบคางของเธอด้วยใบหน้าที่ดุร้าย เขากัดฟันแน่น แสดงออกถึงความโกรธที่กำลังจะลุกเป็นไฟและสามารถระเบิดใส่เธอได้ตลอดเวลา แต่แล้วเขาก็ระงับความโกรธเอาไว้ได้

เบียงก้าตัวสั่นราวกับเด็กตัวเล็ก ๆ ที่กำลังทำอะไรผิด ในขณะที่น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

ลุคจับมือที่สั่นเทาของเธอ และกดลงบนสิ่งนั้นของเขา เขาถามด้วยเสียงอันลึกล้ำว่า “ทำไมคุณไม่แทงตรงนี้ล่ะหรือแค่คุณไม่อยากลืมว่ามันมอบความสนุกกับคุณยังไง และคุณก็ยังสนุกกับน้องชายผมอีกครั้ง ผมพูดถูกใช่ไหม?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ใสสะอาดถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตา หลังจากที่เธอแทงเขาแล้วเธอก็ตัวสั่นจากความกลัวอย่างรุนแรง

...

เมื่อบลองช์ตื่นขึ้นมา เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงและมองหาน้าบีรอบบ้าน

เขาเดินผ่านทุกห้องที่ชั้นบนแต่ก็ไม่พบเธอ เด็กชายเดินลงมาที่ชั้นล่างและขยี้ตาด้วยความงัวเงีย เขามองเห็นพ่อของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น

เขาเห็นหมอกำลังเก็บกล่องยา และแขนซ้ายของพ่อของเขาก็มีผ้าพันแผลพันอยู่

เขาลืมเรื่องน้าบีและรีบเดินเข้าไปหาพ่อของเขา เด็กชายกอดพ่อและจ้องมองไปที่ผ้าพันแผลด้วยดวงตาที่เบิกกว้างก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณพ่อครับ เกิดอะไรขึ้น?”

ลุคเอนตัวลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน ลุคมองดูลูกชายด้วยใบหน้าที่มืดมิดและไม่พูดอะไร