พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 116

เบียงก้าไปรับประทานอาหารกลางวันกับซูที่โรงอาหารของพนักงาน

อีวอนน์มาถึงที่ทำงานหลังจากที่พวกเธอรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีว่าเมื่อวานนี้ฉันได้ซื้อเน็กไทเอาไว้ให้แฟน เมื่อเช้านี้ฉันก็เลยไปส่งของขวัญให้กับเขามา แต่ฉันดันเจอรถติดระหว่างทางมาบริษัทน่ะค่ะ” อีวอนน์กล่าวกับเพื่อนร่วมงานในขณะที่เธอนั่งลงด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองอีวอนน์

ซูส่งข้อความถึงเบียงก้าและถามว่า 'เรื่องราวของอีวอนน์เป็นมายังไง?’

เบียงก้าไม่ต้องการปิดบังซูเกี่ยวกับเรื่องของอีวอนน์ เธอจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า 'คุณแม่ของลุค ครอว์ฟอร์ดชอบเธอและปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ในอนาคต แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวเธอด้วย’

เมื่อซูได้อ่านคำตอบของเบียงก้า เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเบียงก้าด้วยความประหลาดใจ

หลังจากที่ส่งข้อความถึงซูแล้ว เบียงก้าก็ทำงานต่อ

หลังจากนั้น ซูก็มองไปที่อีวอนน์และได้เห็นว่า เธอกำลังนั่งเล่นเล็บของเธอหลังจากที่เธอวางกระเป๋าลงแล้ว ซูครุ่นคิดกับตัวเองว่า 'เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดูโง่มาก แล้วคนอย่างคุณครอว์ฟอร์ด

จะสนใจเธอได้อย่างไร?’

ซูมั่นใจว่า ตราบใดที่คุณครอว์ฟอร์ดยังคงมีวิสัยทัศน์ที่ดี เขาจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงร่ำรวยแต่โง่อย่างอีวอนน์แน่นอน

ในที่สุด ก็ถึงเวลาเลิกงาน

เป็นเวลาห้าโมงเย็น พนักงานเริ่มเดินออกจากแผนก และเดินตามหัวหน้าแผนกไปทีละคน

ซูพาเบียงก้าไปที่รถของเธอ

ในขณะที่พวกเธอกำลังคาดเข็มขัดนิรภัย ซูก็เหลือบมองออกไปภายนอกหน้าต่าง “ฉันคิดว่าถ้าเราไม่รีบไปตอนนี้ อีวอนน์จะต้องเดินเข้ามาคุยกับเราแน่ ไม่ใช่กับฉันนะ แต่กับเธอต่างหาก”

เบียงก้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

มันเป็นความจริงที่อีวอนน์กำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเธอ แต่เมื่อเธอเห็นเบียงก้าเข้าไปในรถของซู เธอก็ขมวดคิ้วและหันหลังกลับไปที่รถของเธอ

“เธอควรระวังและอย่าปล่อยให้ผู้หญิงรวยและมีอำนาจแบบนั้นรังแกเอาได้นะ” ซูบอกกับเบียงก้าด้วยความเป็นห่วง

เบียงก้าพยักหน้า

หลังจากที่ซูขับรถออกมาได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“ว่ายังไงคะ?” ซูรับสายด้วยหูฟังบลูทูธ

“ซู เบียงก้าไปกับคุณเหรอ? คุณจอดรถก่อน เพราะสถานที่ที่เราจองเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ถูกยกเลิก เพราะคุณกิเดียนได้จองสถานที่หรูหรากว่านี้เอาไว้ให้พวกเรา ฉันจะส่งที่อยู่ใหม่ไปให้คุณนะ”

หลังจากที่หัวหน้าแผนกพูดเสร็จ ก็วางสายไป

หลังจากนั้นไม่นาน ซูก็ได้รับข้อความจากหัวหน้าแผนก

เมื่อซูเปิดดูข้อความ เธอก็ได้เห็นที่อยู่ของสถานที่ใหม่ที่หัวหน้าแผนกส่งมา พร้อมกับข้อความที่ดูอารมณ์ดี “เพื่อนร่วมงานที่สวยและรวยของเราช่างเป็นคนใจกว้างจริง ๆ มันน่าตื่นเต้นมาก! เพราะปาร์ตี้ของเราในคืนนี้ จะจัดขึ้นที่คลับส่วนตัวระดับไฮเอนด์สุดเอกซ์คลูซีฟของเมืองเลย”

ซูกลับรถที่สี่แยก

ซูเลิกคิ้วและพูดกับเบียงก้าว่า “พอไปถึงที่นั่นแล้ว สั่งเมนูที่แพงที่สุดตกลงไหม? เธอต้องทำตัวให้สนุกในเวลาที่ยอดเยี่ยมแบบนี้นะ เพราะหลังจากที่ฉันทำงานในบริษัทมาเจ็ดปี บอกได้เลยว่ามีแค่โอกาสแบบนี้เท่านั้นแหละที่โชคจะเข้าข้างคนอยางฉัน”

…

ซูจอดรถตอนที่มาถึงคลับส่วนตัว

แต่ละแผนกจะได้นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของแผนกตัวเอง ดังนั้นแผนกอื่น ๆ จึงได้นั่งแยกห้องออกไป

ซูและเบียงก้าเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของแผนก

อีวอนน์มาถึงที่ห้องส่วนตัวก่อนพวกเธอ เธอกำลังนั่งสนทนากับเพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนในแผนก

“พวกคุณดูบริสุทธิ์และใจดีจริง ๆ ในตอนที่ฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ ฉันได้พบกับนักขุดทองมากมาย และเมื่อไหร่ก็ตามที่พวกนั้นรู้ว่าจะมีปาร์ตี้ของเด็ก ๆ ที่ร่ำรวยและมีฐานะ ก็จงใจแต่งตัวเพื่อไปยั่วเด็กหนุ่มพวกนั้น พวกเธอมักจะสวมเสื้อผ้าราคาถูก แถมกระเป๋าก็ยังเป็นของปลอมอีก” อีวอนน์จิบน้ำก่อนที่เธอจะพูดต่อ “แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกนั้นเลย”

เพื่อนร่วมงานหญิงพูดกับเธอว่า “คุณวอนน์ คุณช่างเป็นคนที่มีจิตใจดี ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะเปิดโปงพวกเธอเพื่อให้พวกเธอรู้สึกอับอายกับการกระทำของตัวเองแล้วแหละ”

อีวอนน์ยิ้มอย่างนุ่มนวลและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “ยังมีผู้หญิงอีกประเภทหนึ่ง และฉันก็คิดว่าผู้หญิงประเภทนี้รับมือได้ยากที่สุด เพราะเธอเป็นนักขุดทองที่เก่งที่สุด ที่แสร้งทำตัวเป็นผู้หญิงบ้าน ๆ ที่ชอบสวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืดตอนไปเดินเที่ยวในย่านไฮคลาส ชอบทำตัวน่าสงสารและมักจะไม่แต่งหน้าเพราะต้องการแสดงให้เห็นว่า เธอมีความเป็นธรรมชาติมากแค่ไหน แต่ว่าก็ว่าเธอก็มักจะหลอกล่อเศรษฐีที่ไร้รสนิยมพวกนั้นได้อยู่เสมอ”