พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 117

"แฟนเก่าเหรอ?” บลองช์จิ้มมีดลงบนสเต๊กเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นอา เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองอาของตน

เรนนี่เองก็เงยหน้าขึ้นและกะพริบตาราวกับตุ๊กตาด้วยขนตาหนาสีดำที่เป็นประกาย

หลังจากถูกสายตาของหลานชายและหลานสาวจับจ้อง หลุยส์ก็อธิบายด้วยความเคอะเขินว่า “ใช่ แฟนเก่า เอ่อ…ผู้ชายที่เป็นแฟนน้าบีก่อนพ่อของหลาน ๆ ไง…”

หลังจากที่อธิบายจบ หลุยส์ก็รู้สึกราวกับว่ามีมีดอันเย็นยะเยือกขว้างใส่หน้าเขาอย่างจัง เขาเงยหน้าขึ้นมองลุคที่แขนได้รับบาดเจ็บด้วยความประหม่า

หลังจากที่บลองช์และเรนนี่ได้ยินคำอธิบายของคุณลุง เด็ก ๆ ก็จ้องมองไปที่พ่อพร้อมกัน

“เธอทำงานในแผนกเดียวกันกับแฟนเก่าของเธออย่างนั้นเหรอ? ช่างยุ่งเหยิงเสียจริง ๆ!” ซูซานกล่าว

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ลูกชายของเธอได้ไล่เธอให้ออกไปเล่นไพ่ หรือจะไปอยู่ในกระท่อมในป่าที่ห่างออกไปจากในเมืองก็ได้

ซูซานไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นเธอจึงเดาได้ว่าทำไมเขาต้องการเช่นนั้น

ลูกชายของอลิสันที่มีผู้หญิง ได้พาเธอเข้ามาเพื่อพบกับครอบครัวเป็นครั้งแรก จากนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ได้เห็นเรื่องยุ่ง ๆในครอบครัวของลูกชายของเธอ

เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอีก คนเหล่านี้จึงต้องการให้เธอออกไปจากบ้าน เพื่อที่พวกเขาจะได้มีทางสะดวก

เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เบียงก้าก้าวเข้ามาในบ้าน ซูซานก็จะอยู่ที่นี่ด้วยไม่ได้

ซูซานเก็บความโกรธของเธอลง อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอพบว่าลูกสะใภ้ในอนาคตของอลิสันทำงานร่วมกับแฟนเก่า เธอจึงปล่อยให้โอกาสในการระบายความโกรธของเธอผ่านไปไม่ได้

อลิสันนั่งอยู่ตรงข้ามกับซูซาน

อลิสันเงยหน้าขึ้นมองซูซาน และต้องการจะบอกว่า ลูกชายของเธอได้เลิกรากับเบียงก้าผู้นั้นแล้ว!

แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าผู้อาวุโสยังไม่ทราบเรื่องนี้ ดังนั้น อลิสันจึงเก็บคำพูดเหล่านั้นลงไปและแสดงท่าทางสุภาพต่อไปโดยไม่ตอบโต้ซูซาน

ผู้อาวุโสที่นั่งเงียบอยู่ตลอดเวลาก็ถามหลานชายขึ้นว่า “หลุยส์ เรื่องเป็นยังไงมายังไง? เล่าให้ปู่ฟังหน่อยสิ”

"เอ่อ" หลุยส์เหลือบมองลุค เขากลัวว่าเขาจะพูดอะไรผิดไป แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ต้องการปิดบังเพราะมันคงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าหากว่าเบียงก้าจะเคยมีแฟนเก่า มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดกฎหมายเสียหน่อย!

“ก่อนหน้านี้ที่บีไปเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เธอเคยมีแฟนมาก่อน หลังจากนั้น เมื่อทั้งคู่กลับมาที่นี่ พวกเขาก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทของเรา แต่แล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก็อยู่ได้ไม่นาน พวกเขาคบกันได้เพียงแค่ปีกว่า ๆ” หลุยส์หยุดไปชั่วขณะและพูดต่ออย่างตื่นตระหนก “แต่สุดท้าย เจ้าหมอนั่นกลับนอกใจบี แล้ว…”

"แล้วอะไร?" ชายชราขมวดคิ้ว

ทุกคนที่อยู่ในโต๊ะอาหารต่างก็จ้องมาที่หลุยส์

ลุควางส้อมและมีดลง “ผมกินเสร็จแล้ว ขอตัวก่อน”

“แล้วเขาก็นอกใจบีไปหาพี่สาวต่างแม่ของบี...” หลุยส์กล่าว

ในที่สุด ซูซานก็เข้าใจได้ “ลูกกำลังจะบอกว่าลุครู้จักกับบีเพียงแค่ไม่ถึงเดือนอย่างนั้นเหรอ…”

หลังจากที่ลุคขึ้นไปที่ชั้นบนแล้ว ซูซานก็มีความกล้าที่จะพูดในสิ่งที่น่ารังเกียจมากขึ้น “คุณพ่อคะ คุณพ่อควรจะระมัดระวังเรื่องการเลือกหลานสะใภ้ให้ดีนะคะ เพราะอาจพลาดไปเลือกผู้หญิงสกปรกอย่างอลิสันมาอีกก็ได้ เราต้องเป็นห่วงเรื่องภาพลักษณ์และการทุ่มเทให้กับงานของลุค ถ้าไม่แบบนั้น ฉันเกรงว่าตระกูลครอว์ฟอร์ดของเราอาจจะต้องถูกประณามไปตลอดถ้าหากว่าวันหนึ่ง ทุกคนรู้ว่า ภรรยาของแซคคารี่เป็นผู้หญิงเต้นกินรำกินและเป็นนัดขุดทอง และถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ หุ้นของบริษัทที คอร์ปอาจจะต้องร่วงลงอย่างมากแน่นอน…”

“หุบปาก! หยุดพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเด็ก ๆ ได้แล้ว!” อลิสันทุบส้อมลงอย่างบ้าคลั่ง

ซูซานที่ถูกต่อว่าไม่ได้มีท่าทีโกรธ แต่เธอกลับหัวเราะเยาะอย่างสะใจ “เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธเหรอ? บอกมาสิว่าฉันพูดอะไรผิดตรงไหนในเมื่อทุกอย่างเป็นความจริง ฉันกำลังสอนให้เด็ก ๆ จำเอาไว้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นนายหญิงของตระกูลที่แท้จริง และใครกันแน่ที่เป็นคนคดโกง ไร้ยางอายและต่ำต้อยที่สุดในบ้านหลังนี้!”

“ผมอิ่มแล้ว" บลองช์วางช้อนส้อมลงบนโต๊ะและลุกขึ้นจากเก้าอี้

"หนูก็อิ่มเหมือนกัน" เรนนี่ทำตามพี่ชายของเธอ

เมื่อลุกออกจากโต๊ะไปแล้ว เด็กทั้งสองคนไม่ได้ขึ้นไปที่ชั้นบนแต่ไปที่สวนแทน

พวกเขาหวังว่า พวกเขาจะไม่ต้องทนทุกข์อยู่ในบ้านหลังนี้

...

ที่คลับส่วนตัว

ห้องน้ำภายในห้องส่วนตัวไม่ว่าง

เบียงก้าอั้นไม่ไหว เธอจึงออกไปหาห้องน้ำด้านนอก

อีวอนน์เดินตามเบียงก้าออกไปที่ห้องน้ำขนาดใหญ่ด้านนอก เมื่อเธอเห็นเบียงก้ากำลังจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ อีวอนน์ก็เอื้อมไปจับประตูที่เบียงก้ากำลังจะปิด

“ทำไมเธอถึงหลบหน้าฉันล่ะ? ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองเธอและตกใจเล็กน้อย “ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากคุยกับผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างหล่อนนักหรอก แต่ฉันมีบางอย่างที่จะต้องเตือนหล่อนเอาไว้” อีวอนน์พูดอย่างเฉียบขาด “ฉันเคยเห็นผู้หญิงเลวมามากมาย รวมไปถึงผู้หญิงอย่างหล่อนด้วย ในเมื่อหล่อนเลิกรากับเขาแล้ว หล่อนก็ควรจะอยู่ในที่ของตัวเองนะ และทางเลือกเดียวที่ฉันจะให้หล่อนเลือกก็คือ ลาออกไปซะ แล้วฉันจะตอบแทนเธอด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมสองใบที่เธอไม่มีปัญญาจ่ายได้ตลอดชีวิตเลย”

“พูดจบรึยัง? ถ้าจบแล้ว ช่วยออกไปด้วย” เบียงก้าไล่เธออย่างไม่ใส่ใจ

อีวอนน์จับประตูไว้อีกครั้ง “นางนี่! หล่อนเข้าใจที่ฉันพูดไหม? ถ้าฉันบอกให้หล่อนออก หล่อนก็ต้องลาออกไป”

ภายในห้องน้ำมีผู้หญิงคนอื่นที่เพิ่งจะเดินออกมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ แต่ละคนจ้องมองไปที่อีวอนน์ด้วยความประหลาดใจพลางล้างมือไปด้วย

ในเวลานั้น ภายในห้องน้ำก็มีพนักงานเข้ามาทำความสะอาด

เบียงก้าบอกเธอว่า “คุณกิเดียน ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเสียอีก ดังนั้น คุณไม่จำเป็นต้องคิดว่าคนต่ำต้อยอย่างฉันจะทำให้คุณไม่สบายใจและเป็นกังวลหรอกค่ะ”

“อะไรนะ?" อีวอนน์อุทาน “หล่อนมันน่ารังเกียจ! ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงหลงอะไรหล่อนนัก” อีวอนน์ไม่กล้าตะโกนชื่อลุคในที่สาธารณะ เพราะเธอเกรงว่าชื่อของเขาจะปรากฏในหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้

เบียงก้ายิ้มเยาะ “บางทีเขาอาจจะเห็นคนดี ๆ อย่างคุณมากเกินไป เขาก็เลยอยากจะลองของใหม่อย่างพวกน่ารังเกียจแบบฉันก็ได้”

จากนั้น เบียงก้าก็เริ่มปลดกระดุมกระโปรงราวกับว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ เมื่อเธอกำลังจะถอดกระโปรง อีวอนน์ก็กระแทกประตูและเดินออกไป

เธอยังคงยืนอยู่ด้านนอกและชี้นิ้วไปที่เบียงก้า น้ำเสียงของเธอฟังดูงัวเงียเล็กน้อยตอนที่พูดกับเบียงก้า “ฉันเคยคิดว่าคู่ต่อสู้ของฉันจะเป็นคนที่น่ากลัว แต่ดูเหมือนว่าฉันจะกังวลโดยไร้ประโยชน์ เพราะพวกไร้ค่าอย่างหล่อนกำลังจะถูกโยนทิ้งโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากฉันเลยด้วยซ้ำ

“ผู้หญิงไม่มีอันจะกินอย่างหล่อนควรจะรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวบ้างนะ! ต่อให้เจ้าเล่ห์แค่ไหน แต่สุดท้ายหล่อนก็จะรู้ว่าหล่อนไม่มีทางที่จะปรับตัวให้เข้ากับโลกของคนรวยได้หรอก” อีวอนน์หาวและเอนตัวพิงกำแพง “หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าเดินเข้าไปในโลกของพวกเขาแบบนั้น? เธอมีอะไรไปเทียบเทียมกับพวกเขา? เสื้อผ้าราคาถูกเหรอ? ครอบครัวที่แตกแยกหรือพ่อแม่ที่น่าละอายของเธออย่างนั้นเหรอ?

“โถ โถ เบียงก้า เบียงก้าจ๋า บอกฉันทีว่าหล่อนมีอะไรดีนักหนา?"

พนักงานทำความสะอาดที่กำลังถูพื้นก้มหน้าลงและเดินเข้ามา พนักงานทำความสะอาดขมวดคิ้วและปัดไม้ถูพื้นไปโดนเท้าของอีวอนน์ “หลบหน่อยค่ะ”

“แหวะ! อะไรเนี่ย?! บ้าบอที่สุด! พวกคนจนน่ารังเกียจ!” อีวอนน์ตะโกนร้องหลังจากที่รองเท้าของเธอโดนไม้ถูพื้นของพนักงานทำความสะอาด หลังจากนั้นเธอก็วิ่งออกไปด้วยความขยะแขยง

ทางด้านของฌองที่อยู่ในคลับส่วนตัวได้ส่งข้อความถึงกลุ่มของเขา และกำลังมองหาเบียงก้าไปด้วย

ฌองไม่สามารถถามถึงเบียงก้ากับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ได้ เพราะถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเบียงก้าภายหลัง เพื่อนร่วมงานของเขาจะต้องสงสัยเขาเป็นคนแรกอย่างแน่นอน

หลังจากตามหาเธอนานกว่าครึ่งชั่วโมง ฌองก็ยังคงมองหาเธอต่อไป

เขาสงสัยว่าเธออาจจะเมาและหมดสติอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ในขณะนั้น ฌองก็ตอบข้อความในกลุ่มของเขาว่า ‘ฉันกำลังตามหาเธออยู่ ไม่ต้องห่วง'

ที่ด้านนอก รถเบนท์ลี่ย์ อาร์วีสีดำจอดอยู่ที่ทางเข้าคลับเฮาส์ หมายเลขทะเบียนรถเป็นหมายเลขที่คุ้นเคยและโดดเด่น

เจสันลงจากรถแล้วพาเด็กน้อยทั้งสองคนเข้าไปภายในคลับเฮาส์

“คุณพ่อครับ คุณไม่อยากเข้าไปกับพวกเราเหรอ?” บลองช์รู้ไต๋พ่อของเขาเป็นอย่างดี พ่อของเด็กชายที่แสร้งทำเป็นเย็นชาอยู่เสมอ แต่ลึกลงไปภายในนั้น พ่อของเขาห่วงใยน้าบีมากกว่าใคร ๆ ก่อนที่เด็ก ๆ จะเข้าไป พวกเขาตัดสินใจถามเพื่อให้โอกาสพ่อของพวกเขา