พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 147

ลุคขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่สง่า ชายหนุ่มดูอารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย เบียงก้ารู้ดีว่าทำไมเขาถึงอารมณ์เสีย

“ช่วยให้เกียรติกันหน่อยจะได้ไหม?” เบียงก้าพยายามสะบัดแขนของเธอออก เธอไม่ต้องการถูกเขาสัมผัสอีกต่อไป

แต่เธอไม่คิดว่าชายผู้นั้นจะจับข้อมือของเธอแน่นขึ้นอีก

สายตาที่เย็นเยียบและล้ำลึกของลุคจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ “ผมจะให้เกียรติคุณได้ยังไง? หรือคุณต้องการให้ผมเรียกคุณว่าลูกพี่ลูกน้องของผมอย่างนั้นเหรอ?”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันและเย็นชา

เบียงก้าเหนื่อยกับคำพูดเหล่านั้น “ถ้าจะเรียกแบบนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจรังงอนอะไรหรอกนะ”

ราวกับว่าชายผู้นั้นกำลังจะหักข้อมือของเธอ ในเวลานั้นคุณปู่พูดขึ้นว่า “บี หนูยังเก็บกระเป๋าให้พ่อหนูลานี่ไม่เสร็จเหรอลูก?”

เบียงก้าไม่ได้ตอบคำถามของคุณปู่ เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณข้อมือ ถ้าหากว่าเขาไม่ปล่อยมือออก ข้อมือของเธออาจจะหักได้

อารมณ์คุกรุ่นของลุคพุ่งผ่านดวงตาที่หม่นหมองของเธอ เธอก้มหน้าลงและกัดฟันอย่างอดทน ในไม่ช้า เธอก็หลุดพ้นจากมือของเขา...

“บอกลาคุณตาทวดสิ” ลุคไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ในขณะที่เขาบอกลูกชายเมื่อเดินไปถึงที่ประตู

เด็กชายจับมือพ่อและหันหน้ามาโบกมืออีกข้างหนึ่งให้กับคุณปู่ “ลาก่อนครับคุณตาทวด พักผ่อนให้เยอะ ๆ นะครับ เดี๋ยว…พรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณอีก...”

“ได้เลยลูก พรุ่งนี้เจอกันนะพ่อหนู” ชายชราบอกเด็กชาย

จากนั้น เด็กชายก็ถูกพ่อพาออกจากวอร์ดไป

ก่อนที่ประตูวอร์ดจะปิดลง เด็กชายหันหลังกลับไปมองน้าบี แต่เขาก็ไม่เห็นว่าน้าบีเดินตามออกมา เขายังคงมองหาเธอต่อไป “พ่อครับ ผมคิดว่าน้าบีกำลังแอบไปร้องไห้”

ลุคตอบคำถามของเด็กชายในขณะที่เขาเดินต่อไปโดยไม่สนใจ “ลูกแค่ตาฝาด”

เด็กชายยืนกรานว่า “เปล่านะ ตาไม่ได้ฝาด...”

ชายผู้นั้นขมวดคิ้ว

...

เบียงก้าคิดว่าคุณปู่จะถามเธอว่า ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงนึกสนใจเรื่องความแตกต่างระหว่างภูมิหลังของสองครอบครัวหรือทำไมพวกเขาถึงเลิกกันกะทันหัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทุกอย่างดำเนินไปเป็นอย่างดี

แต่คุณปู่ไม่ได้ถามอะไรเธอเลย

คุณปู่ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลไม่ได้แสดงท่าทางที่เป็นกังวลหรือขมวดคิ้ว เพราะเขาไม่ต้องการกดดันหลานสาวของตัวเองเลย

เบรย์เดนส่งข้อความถึงเธอ

หลังจากอ่านข้อความแล้ว เธอก็เดินเข้ามาจัดแจงผ้าห่มให้คุณปู่อีกครั้ง เธอห่มผ้าห่มให้เขาก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ…

เบรย์เดนอยู่ตรงทางเข้าของโรงพยาบาล

เมื่อเบียงก้าเดินเข้ามา เขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง “คุณมาเยี่ยมใครเหรอ? คนในครอบครัวของคุณเองรึเปล่า?”

“ใช่ค่ะ คุณปู่ของฉันเอง” เบียงก้าไม่ได้ปิดบังเขา

“เราไปหาอะไรดื่มกันหน่อยไหม?” เบรย์เดนชี้ไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ด้านนอกโรงพยาบาล

เธอพยักหน้า เธอเองก็ต้องการนั่งลงและพูดคุยกับเขาต่อ

พวกเขามาถึงที่ร้านกาแฟ

เบรย์เดนสั่งกาแฟสองแก้ว เนื่องจากพวกเขาเคยรับประทานอาหารร่วมกันมาก่อน ดังนั้น เขาจึงรู้ว่าเธอชอบอะไร

หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่ง กาแฟของพวกเขาก็ยังไม่ถูกเสิร์ฟ

ในระหว่างนั้น เบรย์เดนถามเธอว่า "ทำไมคุณปู่ของคุณถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ?"

“ก็แค่อาการทั่ว ๆ ไปของคนที่มีอายุแล้วน่ะ อีกไม่กี่วัน ท่านก็กลับบ้านได้แล้ว” เบียงก้าไม่ต้องการบอกเขาว่าคุณปู่ของเธอถูกลักพาตัวและได้รับบาดเจ็บ เพราะเบรย์เดนอาจจะรู้สึกเป็นกังวล

เบรย์เดนพยักหน้าแสดงความเข้าใจ เขาไตร่ตรองคำพูดของเธออย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอบอกว่า ‘อาการทั่ว ๆ ไปของคนที่มีอายุแล้ว'…

เขาก็เงยหน้าขึ้นและถามเธอว่า “คุณดูแลเขาแค่คนเดียวเหรอ? พ่อแม่ของคุณไม่อยู่ด้วยหรอกเหรอ?”

ในเวลานั้น กาแฟก็ถูกเสิร์ฟ

พนักงานเสิร์ฟวางกาแฟลง และเดินออกไป