พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 148

เฟย์กำลังเดินข้ามถนน

เบียงก้าจับจ้องไปยังเฟย์ซึ่งอยู่ห่างออกไปราวสิบเมตร ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินข้ามถนนทางม้าลายมาจากฝั่งตรงข้าม...

เบียงก้าไม่ได้ข้ามทางม้าลายเพื่อไปยังบริษัทในเวลานั้น แต่กลับแอบตามเฟย์ไป...

งานหรือโครงการที่ได้รับมอบหมาย รวมถึงทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเรื่องรองไปเสียหมดในเวลานั้น

'เบียงก้า เธอกำลังทำอะไรอยู่?’

เธอเดินไปและครุ่นคิดไป

แต่เธอก็ไม่สามารถหาคำตอบที่แท้จริงให้กับตัวเองได้

เธอทำใจยอมรับไม่ได้ว่า แท้จริงแล้ว ไม่ว่าจะเป็นแค่ไรผมหรือแค่รูปร่างก็ตาม เธอเพียงแค่ต้องการเห็นเด็กที่เธอได้ให้กำเนิดเมื่อห้าปีที่แล้ว และนั่นก็คือเหตุผลที่เธอแอบติดตามเฟย์ไปโดยไม่รู้ตัว เธอเองก็เคยตามหาเบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับเด็กที่เธอได้ให้กำเนิดในตอนนั้น

เฟย์เดินข้ามถนนและเดินตรงยังบริษัท ที คอร์ปอเรชั่น

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองตึกสำนักงานที่เธอทำงานและขมวดคิ้ว

‘เฟย์มาทำอะไรที่นี่?'

เธอไม่สามารถหาคำตอบในเวลานี้ได้

เบียงก้ายังคงติดตามเฟย์เข้าไปภายในบริษัท เมื่อเบียงก้าเดินผ่านประตูหมุนเข้ามา เธอก็พยายามซ่อนตัวเพื่อไม่ให้เฟย์มองเห็น เธอไม่ต้องการให้เฟย์รู้ตัวและมองเห็นเธอในที่สุด

ทันทีที่เข้ามาในอาคาร เบียงก้าเห็นเจสันเดินออกจากลิฟต์มา

เฟย์เดินตรงไปหาเจสัน

เมื่อสังเกตดูจากสีหน้าของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกันดี…

เบียงก้ากดกระเป๋าใส่แล็ปท็อปทำงานไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว...

ที่หน้าลิฟต์

เมื่อเจสันเห็นเฟย์ เขาก็ก้าวเข้าไปหาเธอและทักทายอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ป้าเฟย์ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

เฟย์และเจสันเดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน “จ้ะ นานมากเลยแหละ ฉันได้ยินมาว่านายทำหน้าที่ที่นี่ได้ดีเลยทีเดียว ฉันกับลุงรู้สึกดีใจมาก”

เจสันกดปุ่มที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบน เขาพูดว่า “ผมต้องขอบคุณคุณลุงชาร์ลส์จริง ๆ ที่อบรมสั่งสอนผมมาตลอด อ้อใช่ มาที่นี่ทำไมเหรอครับ? แล้วทำไมลุงชาร์ลส์ถึงไม่มาที่นี่กับคุณป้าด้วยล่ะ?”

“เขากำลังยุ่งเรื่องอื่นอยู่” เฟย์ไม่ได้ตอบคำถามที่แน่ชัด

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เจสันเชิญให้เฟย์เข้าไปก่อนพลางกดปุ่มลิฟต์ให้และตามเข้าไป “ถ้าคราวหน้าป้ามาที่นี่อีก บอกผมล่วงหน้าได้เลย ผมจะได้ส่งคนไปรับป้าน่ะครับ”

เฟย์พยักหน้าตอบรับ

อย่างไรก็ตาม เธอกำลังตั้งคำถามอยู่ภายใน

เมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากที่นายน้อยลุคได้รับลูกชายและลูกสาวฝาแฝดแล้ว เธอและสามีของเธอก็เกษียณอายุเพื่อออกไปใช้ชีวิตในวัยเกษียณอย่างสงบสุข ตั้งแต่นั้นมา พวกเขาก็แทบจะไม่ได้ออกมาพบปะกับผู้คนเลย

เนื่องจากว่าใบหน้าของเธอถูกเปิดเผยการดูแลเรื่องการคลอดทารกให้กับลุค

และถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นเห็นเธอตามท้องถนนและแอบตามมา…ผู้หญิงคนนั้นก็จะสามารถเชื่อมโยงเรื่องราวผ่านตัวเธอได้ทันที และผู้หญิงคนนั้นก็จะหาคุณครอว์ฟอร์ด ชายผู้เป็นคนจ้างเธอคลอดลูกให้เจอในที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น ลุคมีลูกสองคน และเธอก็กังวลว่าเด็กสองคนนี้จะต้องถูกเปิดเผยตัวตนในไม่ช้าก็เร็ว

ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นทำสิ่งนั้นด้วยหัวใจที่ปราศอกุศลก็ถือว่าเป็นความโชคดี แต่ถ้าหากว่าเธอมีจุดประสงค์อย่างอื่น ปัญหาใหญ่จะต้องตามมาอย่างแน่นอน

ตระกูลครอว์ฟอร์ดจะต้องถูกคุกคามไม่จบสิ้น

และถ้าเงินเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นต้องการ ตระกูลครอว์ฟอร์ดก็จะจัดการได้อย่างง่ายดายด้วยเงินจำนวนมากที่พวกเขาครอบครอง

แต่เฟย์กังวลว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้จักพอและต้องการเรียกร้องในสิ่งที่เกินเอื้อมไป

เมื่อถึงจุดนั้น ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถตกลงกันได้ คนที่จะได้รับผลกระทบก็คือเด็กที่เธอได้ให้กำเนิด

เธอไม่ต้องการให้สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับลูก ๆ ของนายน้อยลุค ซึ่งอาจต้องตกเป็นเป้าหมายและถูกตราหน้าว่าเขาได้ทำสิ่งแปลก ๆ ในการวางแผนเพื่อหาตัวแทนมาคลอดบุตรให้เขาแทนก็เป็นได้

หลังจากที่พิจารณาถึงปัจจัยที่ซับซ้อนเหล่านั้นแล้ว เฟย์และสามีของเธอจึงพยายามเก็บความลับของนายน้อยลุคเอาไว้ให้ดีที่สุด

นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่ค่อยออกไปพบปะกับผู้คน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะออกไป ก็จะมีคนขับรถส่วนตัวมาคอยบริการให้เสมอ

แต่สิ่งที่เธอคิดว่ามันแปลกก็คือ...วันนี้ นายน้อยลุคโทรหาเธอและขอให้เธอมาพบเขาโดยขึ้นรถไฟใต้ดิน

เฟย์ไม่กล้าถามเขาว่า ทำไมเธอจะต้องขึ้นรถไฟใต้ดินมาหาเขาด้วย เพราะถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีคนขับรถส่วนตัวเหมือนเมื่อก่อน แต่อย่างน้อย เธอก็ยังสามารถเรียกแท็กซี่หรือหาคนขับรถให้เธอนั่งได้

แต่นายน้อยลุคได้ระบุชัดเจนว่า ให้เธอขึ้นรถไฟใต้ดินมายังสำนักงานในช่วงเช้าประมาณ 8.30 โมง

ดังนั้น เฟย์จึงต้องขึ้นรถไฟใต้ดินแต่เช้าตรู่ และแน่นอนว่าเธอไม่ได้นั่งในชั่วโมงเร่งด่วนที่มีผู้คนหนาแน่น...

เด็กผู้หญิงที่ได้ให้กำเนิดลูกของนายน้อยลุคน่าจะมีอายุราว 24 ปีแล้วในตอนนี้ และไม่ว่าเธอจะอยู่ในประเทศหรือต่างประเทศก็ตาม เธอก็คงทำงานอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่

รถไฟใต้ดินมีหลายสายและแต่ละสายก็มีสถานีนับไม่ถ้วน ในแต่ละสถานีจะมีคนเข้าออกเป็นจำนวนมาก ดังนั้นโอกาสในการพบปะผู้หญิงคนนั้นจึงมีความเป็นไปได้น้อยมาก

เมื่อคิดเช่นนั้น เฟย์จึงเดินออกจากสถานีรถไฟใต้ดินไปและออกไปที่ถนนอย่างไร้กังวล

ณ ชั้นบนสุดของบริษัท ที คอร์ปอเรชั่น

เฟย์เดินตามเจสันเข้าไปภายในห้องทำงานของประธานบริษัท

“นายน้อยลุค”

ก่อนที่เฟย์จะพูดจบ เด็กสองคนที่อยู่บนโซฟาก็วิ่งเข้ามาหาเธอและกระโดดเกาะเธอเอาไว้แน่น “คุณย่าเฟย์...”

“แหม่ เจ้าตัวเล็กทั้งสองของย่า” เฟย์ชื่นชอบพวกเขามาก เธอกอดพวกเขาตอบ “มาให้คุณย่าดูหน่อยว่าพวกหนูโตขึ้นมาสวยหล่อแค่ไหน”

เฟย์ไม่มีลูกหรือหลาน เธอจึงมองดูฝาแฝดที่โตขึ้นด้วยความเมตตา

ในทุก ๆ ปี เด็กทั้งสองคนจะไปที่บ้านของเธอและชาร์ลส์เพื่อเที่ยวเล่น

ลุคเซ็นชื่อในเอกสารเสร็จและเงยหน้าขึ้น บนใบหน้าที่เคร่งขรึมมีท่าทางที่ผ่อนคลายที่มักจะไม่ได้เห็นบ่อย ๆ “ถ้าลูกชอบคุณย่าเฟย์มาก ก็ไปเที่ยวเล่นที่บ้านคุณย่าสักสองสามวันสิ”

เฟย์ที่หมกมุ่นอยู่กับความขี้เล่นของเด็ก ๆ ก็ได้ยินในสิ่งที่นายน้อยลุกพูดขึ้น เธอรู้สึกประหลาดใจ นายน้อยลุคอนุญาตให้ลูกเขาทั้งสองคนกลับบ้านไปกับเธอ...สักสองวัน...

เธอได้ยินผิดไปรึเปล่า?

ลุคหยิบเอกสารอีกฉบับหนึ่งขึ้นมาและมองดูเงื่อนไขภายในเอกสาร จากนั้น เขาก็พูดขึ้นโดยที่ยังจดจ่อกับการทำงาน “ลูก ๆ อยากขึ้นรถไฟใต้ดินไม่ใช่เหรอ?”

เฟย์ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาจึงต้องการให้เธอพาเด็กน้อยทั้งสองขึ้นรถไฟใต้ดินไปกับเธอ เป็นที่แน่ชัดว่าเธอจะต้องพาลูก ๆ ของนายน้อยขึ้นรถไฟใต้ดินกลับไปกับเธอด้วย

บลองช์มองพ่อด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “จริงเหรอครับ พ่อ?”

ลุคเงยหน้าขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าดวงตาของเขานั้นมีความลับซ่อนอยู่ “ไปได้แล้ว แล้วอย่าดื้อกับคุณย่าเฟย์ล่ะ”

“คุณพ่อจงเจริญ!”

“คุณพ่อจงเจริญ!”

เด็กน้อยทั้งสองคนจ้องมองคุณพ่อที่หล่อเหลาของพวกเขาด้วยความประทับใจ และตะโกนขึ้นพร้อมกัน

ลุคก้มหน้าลงเพื่อจดจ่อกับการทำงาน

บลองช์จับมือเล็ก ๆ ของน้องสาวและเดินตามคุณย่าเฟย์ไป

ภายนอกห้องทำงาน

เจสันเองก็ไม่เข้าใจ “ให้เราไปส่งคุณป้ากับเด็ก ๆ ดีกว่าไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก เดี๋ยวป้าจะพาเด็กทั้งสองขึ้นรถไฟใต้ดินไปเอง อีกอย่างเด็กทั้งสองไม่เคยลองนั่งรถไปใต้ดินเลยด้วยนินา” เฟย์พาเรนนี่และลานี่ไปที่ลิฟต์

“แน่ใจนะครับ?” เจสันกดปุ่มลิฟต์และเพื่อไม่ให้ประลิฟต์ปิด

"จ้ะ" เฟย์ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น เธอแค่อยากรีบพาเด็กทั้งสองคนออกไป หลังจากออกไปข้างนอกแล้ว เธอก็โทรหาสามีเพื่อบอกเขาว่า เด็กน้อยทั้งสองคนจะไปอยู่ที่บ้านของพวกตนเป็นเวลาสองวัน

เมื่อเฟย์บอกเขาแล้ว เธอก็ลูบแก้มเรนนี่และกล่าวว่า “ย่าน่ะพนันได้เลย พอได้รู้ว่าพวกหนูทั้งสองจะไปเที่ยวเล่นที่บ้านนะ คุณปู่ชาร์ลส์จะต้องยิ้มจนแก้มนี่ปริออกมาขนาดนี้แน่เลยจ้ะ”

“หนูคิดถึงคุณปู่ชาร์ลส์มากค่ะ” เรนนี่พูด

เจสันปล่อยมือที่กำลังกดปุ่มลิฟต์ จากนั้นประตูลิฟต์ก็ปิดลง

'คุณครอว์ฟอร์ดอนุญาตให้เด็กทั้งสองคนไปขึ้นรถไฟใต้ดินได้ยังไง?’

แปลกเกินไปแล้ว!

20 นาทีต่อมา มีการประชุมภายในห้องประชุม

หลังจากที่เจ้าหน้าที่อาวุโสเสร็จสิ้นการประชุมแล้ว พวกเขาก็รายงานไปยังห้องของประธานบริษัท

จากการประชุมในครั้งก่อน เจ้านายของพวกเขาไม่มีคำถามเกี่ยวกับโครงการมากนัก

อย่างไรก็ตาม โครงการในครั้งนี้แตกต่างออกไป เพราะโครงการนี้ตั้งขึ้นเพื่อพัฒนาพื้นที่ภายในเมืองเล็ก ๆ ซึ่งดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้านายโดยตรง และรายละเอียดบางอย่างจำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบจากเจ้านายโดยตรงเพราะถ้าหากเป็นรายละเอียดที่สำคัญ เจ้านายจะเป็นคนออกแบบเอง