พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 149

“หัวหน้าแผนกทีมออกแบบแจ้งผมว่า พนักงานหน้าใหม่ในแผนกออกแบบที่ชื่อว่าเบียงก้า เรย์น เธอมีบ้านเกิดตั้งอยู่ในเมืองที่เรากำลังจะพัฒนาในโครงการของเรา ผมจึงตั้งใจจะพบเธอในที่ประชุมวันนี้ เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวัฒนธรรมและประเพณีของที่นั่น แต่หัวหน้าทีมแจ้งผมว่า เธอไม่ได้มาทำงาน...” หลังจากที่เจ้าหน้าที่อาวุโสพูดจบ เจ้าหน้าที่ก็เงยหน้าขึ้นมองท่านประธาน

เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของท่านประธาน เขาก็พบว่าเจ้านายของเขาไม่ได้มีท่าทางหงุดหงิด แต่ตรงกันข้าม เขากลับแสดงรอยยิ้มจาง ๆ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนออกมา

รอยยิ้มคงอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากทำงานที่บริษัท ที คอร์ปอเรชั่นมานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้านายยิ้ม…และดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้มให้กับลูกน้องที่ขาดงานโดยไม่มีเหตุผล

สายตาสุดเฉียบคมของลุคจับจ้องไปยังแบบร่างการออกแบบของเมือง

เขาไม่แปลกใจเลยที่เบียงก้าไม่ได้มาทำงาน

…

ภายในสถานีรถไฟใต้ดิน

เบียงก้าซื้อตั๋วรถไฟแล้วเดินเข้าไปข้างใน

ไม่ไกลนัก เฟย์กำลังพาเด็กน้อยสองคนไปยืนรอรถไฟด้วยกัน

ไร้อารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าของเบียงก้า

ก่อนหน้านี้ตอนที่ยืนอยู่ตรงล็อบบี้ของบริษัท เธอทำได้เพียงมองดูเฟย์เดินตามเจสันขึ้นไปที่ชั้นบนสุด

เธอไม่สามารถขึ้นไปกับพวกเขาได้

เพราะนั่นคือห้องทำงานของลุค โดยทั่วไปแล้ว ถ้าหากพนักงานไม่ได้รับคำสั่งอย่างเป็นทางการ ก็จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพื้นที่ดังกล่าวได้

ในระหว่างที่เธอรอให้เฟย์กลับลงมา เบียงก้าก็รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ

'เฟย์รู้จักลุคด้วยเหรอ?

'พวกเขาเกี่ยวข้องกันอย่างไร?'

ในเวลานั้นเอง เธอก็หวนนึกถึงเมื่อหลายปีก่อน เธอจำได้ว่าเฟย์เป็นแม่บ้านหญิงของนายจ้างคนนั้น ซึ่งมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างให้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว

เมื่อห้าปีที่แล้วสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ เธอได้เห็นเศรษฐีมากมายหลายสิบคนผ่านรายการโทรทัศน์ที่นีน่าเปิดดู และตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่อยากนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนอีกเลย

มันน่ารังเกียจและน่าขยะแขยง เธอเกลียดแม้แต่ตนเองที่ปล่อยให้โชคชะตาที่แสนโหดร้ายเล่นงานเธออยู่ฝ่ายเดียว และเธอกลับไร้พลังใด ๆ เพื่อต่อกรกับสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้นเลย

แต่ในตอนนี้ เธอได้พบกับเฟย์อีกครั้ง และเธอก็เห็นว่าเฟย์ขึ้นไปที่บริษัท ที คอร์ปอเรชั่นเพื่อเข้าพบลุคที่ชั้นบนสุด เธอจึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาในอดีตเหล่านั้น

ในค่ำคืนที่ยาวนาน เธอถูกบังคับให้อดทนต่อตัณหาอันแรงกล้าของชายผู้นั้น เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นโคโลญจน์ที่หอมกรุ่นของเขา…

เหมือนที่เธอได้สัมผัสจากลุค

เมื่อจินตนาการถึงเรื่องราวเหล่านั้น มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมว่าเขาคือลุค?

เมื่อเฟย์ลงมาพร้อมกับเด็กทั้งสองคน เบียงก้าก็รู้สึกว่าเซลล์เม็ดเลือดภายในร่างกายของเธอแข็งตัว

ลานี่กับเรนนี่เกาะติดเฟย์และเรียกเธอว่าคุณย่าเฟย์

เด็กน้อยวัยห้าขวบสองคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับคุณแม่บ้านมาก...

อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างในตอนนี้มันเป็นแค่การสันนิษฐานเท่านั้น

เพราะย้อนกลับไปตอนนั้น เฟย์บอกกับเธอว่าเธอได้ให้กำเนิดทารกเพศหญิง...

แต่ลานี่และเรนนี่เป็นฝาแฝดกัน

ภายในสถานีรถไฟใต้ดิน เธอยืนอยู่ข้างหลังเฟย์และเด็กน้อยทั้งสองคน เธอกำลังทรมานจิตใจตัวเองด้วยความคิดเหล่านั้น

หรือว่าเฟย์จงใจหลอกเธอรึเปล่า?

เธอโกหกว่าทารกมีแค่เด็กผู้หญิงหรือไม่?

เบียงก้าพยายามนึกถึงขนาดหน้าท้องของเธอในตอนนั้น ก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรแปลกประหลาด แต่เธอไม่เคยมีประสบการณ์ในการตั้งครรภ์มาก่อน ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเธอท้องลูกแฝดหรือไม่

และเธอก็มีอายุเพียงแค่ 18 ปีเท่านั้น

ทุกผลลัพธ์ที่เธอได้รับจากการตรวจสอบของแพทย์อาจเป็นไปตามคำสั่งของนายจ้างซึ่งไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมดก็เป็นได้

เบียงก้าครุ่นคิดอีกครั้ง 'ถ้าหากว่านายจ้างคนนั้นคือลุคจริง ๆ แล้วทำไมเขาถึงต้องปกปิดตัวตนด้วยล่ะ?'

ในคืนนั้นที่เธอถูกปิดตาและอยู่ภายใต้ร่างของชายผู้นั้น เธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ในระหว่างนั้น เขาได้เห็นใบหน้าและร่างกายของเธอทุกส่วน...

เมื่อคิดเช่นนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจ เธอเริ่มตั้งคำถามมากมายกับตัวเองและไม่แน่ใจว่านายจ้างของเฟย์คือลุครึเปล่า...

รถไฟมาถึงแล้ว

เฟย์พาเด็กสองคนขึ้นไปบนรถไฟ

หลังจากที่เบียงก้าฟื้นคืนสติ เธอก็ถือแล็ปท็อปและเดินตามเข้าไป