พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 150

เบียงก้าขึ้นรถไฟใต้ดินเพื่อไปยังบริษัทของเธอ ในระหว่างทางเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรหาลุค

เธอต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากปากของชายผู้โดยเร็ว

“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

"..."

'ทำไมเขาถึงปิดโทรศัพท์?'

เบียงก้าขมวดคิ้ว เธอไม่ยอมแพ้และยังคงกดโทรหาเขาอีกครั้ง

แต่แล้ว เธอก็ได้ยินเสียงตอบรับเช่นเดียวกัน

หมายเลขที่เธอโทรออกคือหมายเลขส่วนตัวของลุค มีเพียงครอบครัวและคนสนิทของเขาเท่านั้นที่เขาจะบอกหมายเลขนี้

และเขาก็เป็นคนเดียวเท่านั้นที่ตัดสินใจได้ว่า เขาจะเปิดใช้หรือไม่

แต่เบียงก้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้ ลุคเคยบอกกับเธอเป็นการส่วนตัวครั้งหนึ่งว่าโทรศัพท์ของเขาจะเปิดอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง ดังนั้น เธอจึงโทรหาเขาได้ทุกเวลา

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอก็รู้สึกมั่นใจว่าทำไมโทรศัพท์ส่วนตัวของลุคจึงถูกปิด

ก่อนหน้านี้ ริมฝีปากอันยั่วเย้าของเขากดแนบชิดเข้ากับแก้มของเธอและเลื่อนไปที่ใบหู เมื่อจุมพิตเธอแล้ว เขาก็บอกกับเธอว่า เธอสามารถตามหาเขาเจอได้ทุกเวลา เมื่อเขาพูดกับเธอเช่นนั้น พวกเขาก็ตกหลุมรักกันจนโงหัวไม่ขึ้นเลย…

ช่วงเวลาแห่งความรักของพวกเขานั้นสั้นเพียงแค่สองวัน

ราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย

เขาเคยมีความปรารถนาในตัวเธอ และหลังจากนั้น เขาก็หายไป

รถไฟแล่นจากชานเมืองที่ห่างไกลไปยังใจกลางเมือง

โชคดีที่เบียงก้ามีที่นั่งตลอดทาง ในขณะที่ถือกระเป๋าแล็ปท็อปในมือ เธอก็ตรวจพบหมายเลขที่ทำงานของลุค

เธอรู้ว่าลุคไม่เคยรับสายจากหมายเลขของที่ทำงาน

เจสันจะเป็นผู้รับสายและรอคำสั่งของเจ้านายเพิ่มเติม

เจสันจะโอนสายให้เขา ก็ต่อเมื่อเขาต้องการรับสายเท่านั้น

เธอตัดสินใจโทรไปยังหมายเลขที่ทำงาน

เมื่อโทรครั้งแรก เธอไม่ได้รับการตอบรับจากปลายสาย

จากนั้นเมื่อลองโทรไปอีกครั้ง ในที่สุด เธอก็ได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสาย

เสียงของเจสันดังขึ้น “สวัสดีครับ เจสันพูดสาย”

หลายปีที่ผ่านมา ทุกบริษัทและบุคคลที่ติดต่อกับบริษัท ที คอร์ปอเรชั่นรู้ดีว่าเจสัน ดอยล์คือใคร เช่นเดียวกับในสมัยโบราณที่ผู้คนจะรู้ว่าที่ปรึกษาของพระราชาคือใคร

"สวัสดีค่ะ เบียงก้า เรย์นจากฝ่ายออกแบบค่ะ" เบียงก้าไม่ต้องการให้คนในรถไฟใต้ดินได้ยินการสนทนา เธอจึงกระซิบเบา ๆ

“คุณเรย์น?” เจสันรู้สึกประหลาดใจ เธอกลับมาทำงานปกติแล้วไม่ใช่เหรอ? “มีธุระอะไรเหรอครับ?”

“ฉันต้องการพบคุณครอว์ฟอร์ดค่ะ”

เธอไม่กล้าเรียก ’ลุค’ ต่อหน้าเจสัน

เมื่อเจสันได้ยินเช่นนั้น เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “คุณครอว์ฟอร์ดไม่อยู่ครับ คุณลองโทรเบอร์ส่วนตัวของเขาดูรึยังครับ?” ในฐานะลูกน้อง เขาจึงไม่กล้าเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย

“ฉันโทรไปแล้ว แต่โทรศัพท์ของเขาปิดเครื่องน่ะค่ะ” เบียงก้ากล่าว

เจสันรู้สึกประหลาดใจที่โทรศัพท์ส่วนตัวของเจ้านายปิดอยู่

เจ้านายของเขาทำตัวผิดปกติมากในวันนี้

“เอ่อ คือว่า คุณครอว์ฟอร์ดออกจากบริษัทไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วครับ ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน นอกจากตารางงานของบริษัทแล้ว ผมไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของเขาเลย...” เจสันตอบเธออย่างตรงไปตรงมา

เขาช่วยเธอไม่ได้จริง ๆ เพราะเขาเองก็ไม่มีเครื่องติดตามอยู่บนตัวเจ้านายของเขา ดังนั้น เจสันจึงไม่รู้ว่าเขาออกไปไหน เขาเพียงแค่หวังว่าเบียงก้าจะไม่ตำหนิเขา

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะคุณดอยล์...” น้ำเสียงของเบียงก้าดูผิดหวังเล็กน้อย

“ด้วยความยิ่งดีเป็นอย่างยิ่งครับ”

เจสันวางสายไป

...

ภายในรถไฟใต้ดิน