พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 158

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้ว เบียงก้าก็ดึงเรนนี่กลับจากอ้อมแขนชายคนนั้น

“หนูกินข้าวเย็นรึยัง? หนูหิวไหม?” เบียงก้าเป็นเหมือนแม่คนใหม่ที่คอยดูแลลูก ๆ เธอกลัวว่าลูก ๆ จะหิวจนปวดท้อง

“หนูไม่หิวค่ะ หนูกินข้าวเย็นไปแล้ว” เรนนี่กลับตอบประนึงเด็กน้อยแสนดี

เสียงเด็กฟังดูราวกับยังเป็นเด็กทารกอยู่ และเบียงก้าก็อดยิ้มไม่ได้

ลุคไปที่ระเบียง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบและหันศีรษะมามองผ่านประตูกระจก เขาเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกสาวในห้องนั่งเล่น

ดวงตาของเรนนี่มีผ้าปิดตาอยู่ข้างหนึ่ง ขณะที่ตาอีกข้างยังเปิดอยู่ ขณะที่เธอมองไปยังน้าบี ดวงตาของเด็กดูเหมือนจะเป็นประกายวิบวับ

เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยนั้นมีความสุขจริง ๆ

ลุคมองพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยสายตาอันลึกซึ้ง

ในห้องนั่งเล่น

“ฉัน... ขอไปอาบน้ำให้ไหมได้เอ่ย?” ริมฝีปากของเบียงก้าแนบอยู่บนใบหน้าของเรนนี่ ขณะที่เธอสูดกลิ่นของเด็กตัวน้อย ๆ ปล่อยให้ตัวเองดื่มด่ำและซึมซับความจริงว่าเรนนี่เป็นลูกสาวของเธอเอง

เรนนี่พยักหน้าน้อย ๆ “ก็ได้ค่ะ ตัวหนูจะหอมมาก ๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จแหละค่ะ”

เบียงก้าอุ้มเด็กและไปห้องน้ำ

บลองช์เก็บกระเป๋าเป้และของอื่น ๆ เขายืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำอย่างว่าง่าย และบอกเบียงก้าว่า "น้าบีครับ คันโยกในสุดคือสวิตช์นะครับ ส่วนเจลอาบน้ำเด็กอยู่ในขวดสีขาวครับ..."

เขาบอกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน้าบีจำได้หมด

เมื่อได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นในห้องอาบน้ำ บลองช์ก็พูดอย่างรับผิดชอบต่อไปว่า “น้าบี ถ้าคุณต้องการอะไร เรียกผมได้เลยนะครับ ผมจะอยู่ข้างนอก”

เบียงถอดเสื้อผ้าและถุงเท้าของเรนนี่ออก

เมื่อเบียงก้าได้ยินสิ่งที่บลองช์พูด เธออบอุ่นหัวใจมาก แม้ว่าเจ้าตัวเล็กจะเติบโตมาในครอบครัวที่มั่งคั่งอย่างครอว์ฟอร์ดและได้รับเชื้อจากคุณพ่อตัวร้าย แต่เด็ก ๆ กลับเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบและน่ารัก

ช่างหายากเสียเหลือเกิน

“เข้าใจแล้วจ้ะ… ขอบคุณนะ พ่อหนุ่มน้อยแสนน่ารักของฉัน” เบียงก้าประกบใบหน้าของเรนนี่ด้วยมือทั้งสองและพูดเบา ๆ ไปทางด้านนอกห้องน้ำ

บลองช์ยืนพิงกำแพงอยู่นอกห้องน้ำ เขาก้มหน้าลงอย่างเขินอาย จากการได้รับคำชมจากน้าบี แล้วดึงนิ้วของตัวเอง

ถะถับ ถะถับ ถะถับ…

หลังจากสูบบุหรี่ตรงระเบียงเสร็จ ลุคก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่น

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่นเลย

ขณะที่เขาเดินไปที่ห้องนอน ลุคได้ยินเสียงฝักบัวจากห้องน้ำ เขามองลงไปยังลูกชายที่ยืนอยู่ตรงประตู และเห็นเด็กน้อยมองนิ้วตัวเองอย่างเขินอาย

ผู้เป็นพ่อที่ไม่เข้าใจว่าในหัวของเด็กชายคิดอะไรอยู่ เขาขมวดคิ้วและถามว่า “หน้าลูกเป็นอะไรไป? ลูกเป็นตะคริวรึเปล่า?”

"ผม... ผมได้รับคำชมจากน้าบีด้วยแหละ..." บลองช์เริ่มตะกุกตะกักเมื่อเริ่มพูด แต่เมื่อพูดออกมาแล้ว หน้าของเด็กกลับแดงขึ้นอีก

ลุคไม่เข้าใจสิ่งที่ลูกพูดและก็พูดอะไรไม่ออก

เสียงโทรศัพท์สั่นมาจากห้องนั่งเล่น เมื่อลุคมองตามไป เขาเห็นกระเป๋าของเบียงก้าอยู่บนโซฟา

เขามองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่และเดินไปที่โซฟา

ลุคหยิบโทรศัพท์ที่สั่นออกจากกระเป๋า เมื่อเขาเห็นว่าหมายเลขผู้โทรเข้าคือซาเวียร์ เขาก็ขมวดคิ้ว

เขากดตัดสายโดยไม่ลังเลใจ

...

เนื่องจากดวงตาของเรนนี่ได้รับบาดเจ็บมาก เธอจึงต้องไม่ให้น้ำเข้าไปในแผล นั่นเป็นสาเหตุที่การอาบน้ำเป็นไปด้วยความยากลำบาก

เบียงก้าถือฝักบัวไว้เหนือร่างเรนนี่และปล่อยให้น้ำไหลผ่านลงมา

เรนนี่รู้สึกอิจฉาเด็กคนอื่น ๆ ที่เล่นน้ำกับแม่มาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอมีน้าบีอยู่กับเธอแล้ว เธอก็อดที่จะเล่นซนไม่ได้

"ฮิฮิ!"

เสียงหัวเราะของเรนนี่มาจากห้องน้ำ