พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 186

“บอกเราสิว่าเธอเห็นอะไร?”

เพื่อนร่วมงานหญิงสองสามคนจากแผนกการเงินที่คอยดูจากด้านหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่กำลังถือกล้องส่องทางไกลอยู่

หญิงสาวที่มีกล้องส่องทางไกลเป็นพนักงานใหม่ของแผนกการเงินและยังไร้เดียงสา เธอบอกทุกคนตามที่ตาเห็น

แต่เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทุกคนต่างก็มีสีหน้าสับสนไปพร้อม ๆ กัน

“ฉันพูดจริงนะคะ” เพื่อนร่วมงานหญิงผู้ถือกล้องส่องทางไกลพูดอย่างไร้เดียงสา

เพื่อนร่วมงานของเธอหันกลับมามองเธอ “นี่แม่หนู เธอนี่เขียนนิยายเก่งจริง ๆ เลยนะ ลองส่งต้นฉบับนิยายของเธอไปให้นิตยสารโรแมนติกดูสิ ถ้าเธอบอกว่าเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งตักของเจ้านาย ผู้หญิงคนนั้นจูบเขาอย่างรุนแรงตอนที่กำลังยั่วยวนเขา และดูเหมือนจะดึงเข็มขัดของเจ้านายเพื่อบังคับร่างของเขาแนบชิดกับตัวเอง ฉันก็อาจจะเชื่อเธอ”

แต่เรื่องที่เจ้านายกำลังเป่าผมของผู้หญิงคนนั้นและห่อผ้าเช็ดตัวให้เธออย่างนั้นน่ะเหรอ? แถมยังนวดขาให้ด้วยเนี่ยนะ? ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันเสียจริง!

เพื่อนร่วมงานอีกคนถือของไว้ให้ “ผู้หญิงคนนั้นอาจจะหน้าตาดี แต่ที่แผนกประชาสัมพันธ์มีคนที่สวยกว่านั้นนะ ฉันทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว แล้วก็ไม่เคยได้ยินข่าวลือที่ว่าเจ้านายมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับผู้หญิงคนไหนในแผนกประชาสัมพันธ์เลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นฉันไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงจากแผนกออกแบบจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเจ้านาย เราควรดูอยู่ห่าง ๆ ไปก่อน แล้วค่อยมาตัดสินกันทีหลัง”

จากนั้น คนจากแผนกการเงินก็แยกย้ายกันออกไป

พนักงานใหม่ของแผนกการเงินผู้ที่ถือกล้องส่องทางไกลยังคงยืนอยู่อย่างโง่งม เธอมองไปยังรถของเจ้านายที่ขับออกไป

เธอมองดูรถแล่นออกไปและได้แต่สงสัยว่าสมองของเธอผิดปกติอะไรหรือไม่ ดวงตาของเธอไม่ค่อยดี เพราะอาจมีบางอย่างกดทับเส้นประสาทตาของเธออยู่อย่างนั้นรึเปล่า?

ทุกอย่างที่เธอเห็นเป็นเพียงภาพลวงตาอย่างนั้นหรือ?

…

อีวอนน์กลับไปที่ใจกลางเมืองด้วยรถคันเดียวกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ในแผนก

ในระหว่างทางมาที่นี่ รถบัสนั้นเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบนินทา หัวข้อที่พวกเขาพูดกันนั้นไม่พ้นเรื่องของอีวอนน์และเจ้านาย แต่ทว่าขากลับ กลับไม่มีใครพูดอะไรกันเลย บางคนในพวกเขาเล่นโทรศัพท์ ในขณะที่บางคนแกล้งหลับ

สรุปได้ว่า บรรยากาศที่เงียบงันเหล่านี้ ทำให้อีวอนน์นึกแค้นใจ เพราะก่อนหน้านี้ทุกคนยังหมุนรอบตัวเธออยู่เลย

เมื่อรถบัสมาถึงหน้าบริษัท อีวอนน์เป็นคนแรกที่ลงมา

เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ จากแผนกออกแบบต่างพากันเม้มริมฝีปากและถ่ายถอนหายใจ อีวอนน์สร้างเรื่องโกหกคำโตเสียแล้ว

ความเย่อหยิ่งที่เธอมีก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยิ่งสร้างความอับอายให้เธอ

เจ้านายเองก็สร้างความอับอายให้แก่อีวอนน์ต่อหน้าทุกคนก่อนหน้านี้แล้วเช่นกัน

ทุกคนก้าวลงจากรถบัส

“คุณผู้หญิงไม่สบายรึเปล่าครับ?” คนสุดท้ายที่ลงจากรถหันกลับมามองหัวหน้าแผนก เธอยังคงอยู่ในรถโดยหันศีรษะพิงหน้าต่าง

หัวหน้าแผนกตอบว่า “ฉันสบายดี ฉันแค่ป่วยรถนิดหน่อย คุณลงไปก่อนเถอะ”

“ได้ครับ!”

พนักงานคนสุดท้ายลงจากรถบัสไปแล้ว

หัวหน้าแผนกมองผ่านกระจกด้านหน้ารถไป เธอเห็นอีวอนน์ยืนอยู่หน้าอาคารของบริษัท ที คอร์ปอเรชั่น

ครู่เดียว รถสปอร์ตสีเหลืองก็จอดตรงหน้าอีวอนน์แทบจะในทันที

อีวอนน์เปิดประตูรถสปอร์ตด้วยความโกรธเกรี้ยว เธอยังโยนข้าวของเข้าไปในรถก่อนจะก้าวเข้าไป

ดูจากเสื้อผ้าและรถของเธอ อีวอนน์คงจะเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียงจากครอบครัวเศรษฐีอย่างไม่ต้องสงสัย นอกเหนือจากความประพฤติและการวางตัวแล้ว ภูมิหลังของเธอก็คงอยู่ในระดับเดียวกันกับท่านประธานเป็นแน่

แต่รอบตัวท่านประธานนั้นกลับไม่มีผู้หญิงล้อมรอบเขาเลย เขาไม่เคยไปมาหาสู่กับสาวสังคมหรือคนดังคนไหนเลยแม้แต่น้อย

อีวอนน์ทำงานในแผนกออกแบบและเธอก็ดูเหมาะสมกับตำแหน่งผู้หญิงของท่านประธานในทุกด้าน