พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 185

เมื่อเบียงก้าไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ที่มาจากด้านหน้า เธอจึงเงยหน้าขึ้นทั้ง ๆ ที่อารมณ์ไม่ดีขณะที่เป็นตะคริว ในตอนนั้นเอง เธอก็เห็นผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ

เขาสูงและขายาว ท่าทีดูจริงจังมาก เมื่อเขาสวมชุดสูท เขาดูราวกับเป็นพระเจ้าจำแลงกายลงมา

เจ้านายก็ยังคงเป็นเจ้านายอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นตรงหน้ากระดานสนทนาบนถนนทางการเงินในนิวยอร์ก หรือห้องประชุมในสำนักงาน หรือแม้แต่ในชนบทที่บางครั้งพวกเขาจะจัดงานต่าง ๆ เขาก็ยังสามารถแสดงสีหน้าจริงจังได้

ราวกับว่าไม่มีอะไรหรือไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนท่าทีของเขาได้ ใบหน้าและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความใจร้ายเสมอ

แม้ว่าเขาจะขับรถไปในชนบท แต่เขาก็ยังสวมชุดสูทที่คุ้นเคยและเลือกสรรมาอย่างมีรสนิยม เขามักจะทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความซับซ้อนและความยุ่งเหยิงอย่างสุดขีดอยู่เสมอ

เบียงก้าไม่เคยคาดหวังว่าลุคจะเดินมาหาเธอ

ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้?

เขาหันหลังให้ดวงอาทิตย์อัสดง เบียงก้ามองมาที่เขา ในขณะที่ชำเลืองตา แล้วเธอก็หันกลับมามองข้างหลัง เธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังเธอ

เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

ไม่ใช่ว่า เบียงก้าไม่ต้องการพูดคุยกับเขา เป็นเพียงว่าเธอไม่ต้องการจะพูดคุยกับเขาต่อหน้าทุกคนในบริษัท

“มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สบายตรงไหนใช่รึเปล่า?” ลุคนั่งยอง ๆ โดยไม่ต้องสนใจภาพลักษณ์ของผู้เป็นนายอีกต่อไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ในขณะที่เขาสำรวจข้อเท้าและใบหน้าซีดของเธอ

ในเวลานี้สายตาของพวกเขาสบกัน เบียงก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย และเธอสังเกตเห็นว่าเขาเองก็ขมวดคิ้วด้วย

เขาเป็นห่วงเป็นใยเธอ

เธอคิดว่าบางทีเขาอาจมาเพราะว่าเขาเป็นห่วง เธอส่ายหน้าและก้มศีรษะลงเพื่อที่เธอจะได้ไม่มองเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้น เธออธิบายว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณคุยเรื่องงานต่อได้เลย”

เธอไม่ต้องการเป็นจุดสนใจในตอนนั้น

ลุคลุกขึ้น และทิวทัศน์เบื้องหลังพวกเขาพร้อมกับพนักงานที่อยู่รอบ ๆ กลายเป็นฉากประกอบ เขาพูดออกมาว่า “คุณครับ มานี่ที"

ซูเข้ามาหลังจากถูกเรียก

“เกิดอะไรขึ้นกับเบียงก้าเหรอครับ?” ดวงตาของลุคเต็มไปด้วยความกังวล แต่เมื่อเขาพูดกับซู ดวงตาของเขาดูจริงจัง

“เธอ…” ซูไม่เคยกลัวใคร แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บังคับบัญชาของเธอก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเธอเผชิญหน้ากับเจ้านายที่ทรงพลัง เธอพูดตะกุกตะกัก “บี… บีกำลังเป็นตะคริวรุนแรงมากค่ะ น้ำที่เราไปว่ายน้ำนั้นเย็นเกินไปและร่างกายบีเองก็อ่อนแอมากค่ะ”

เมื่อซูพูดคำว่า 'ตะคริว' ลุคก็หันหลังแล้วนั่งยอง ๆ ในทันที เมื่อเขากำลังจะเอื้อมออกไปสัมผัสเบียงก้า เขาถามว่า “คุณยืนด้วยตัวเองไหวไหม?”

เบียงก้ามองดูชายคนนั้นซึ่งกำลังยื่นมือมาหาเธอ เธอต้องการจะยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธอขยับน่องแม้เพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น

เธอขมวดคิ้ว

เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ ลุคคว้าตัวเธอและอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวไปโดยไม่พูดอะไร

"ปล่อยฉันลงนะคะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” เสียงเบียงก้านั้นเล็กและแผ่วเบา เธอฟังดูเหมือนยุง แต่ก็ดังพอที่ผู้ชายที่อุ้มเธอไว้จะได้ยินเธอ

“ถ้าคุณขยับ ผมจะจูบคุณต่อหน้าทุกคนแน่”

ลุคอุ้มเธอและเดินไปที่รถเรนจ์โรเวอร์สีดำซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล เมื่อเธอพยายามจะลงจากตัวเขา เขาก็ก้มหน้ามองมา และมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยแต่ก็สงสารในเวลาเดียวกัน

ทุกคนในที่เกิดเหตุยืนตัวแข็งและอ้าปากค้าง

ในทางกลับกัน อีวอนน์มองดูชายของเธออุ้มเบียงก้าออกไป เธอโกรธมากจนโยนผ้าคลุมไหล่ในมือทิ้ง

ไม่มียินเสียงอะไรเลย แม้แต่เสียงเดียว

ไม่มีใครกล้าถามว่าทำไมเจ้านายถึงพาเบียงก้าไป