พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 193

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด นอนหลับตาฟังการสนทนาระหว่างลูกสะใภ้กับหลานชายอยู่บนเตียง

ในวินาทีนั้น อลิสันยกเหตุผลมาโยนความผิดให้ซูซาน

“แม่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกเคลือบแคลงในตัวแม่มากขนาดนี้… แม่ก็คิดจะบอกลูกอยู่หรอกนะถ้าลูกคิดที่จะถาม แต่ลูกไม่เคยถาม!”

อลิสันเผยสีหน้าเจ็บปวดหัวใจ ราวกับพยายามนึกถึงอดีตที่เจ็บปวดจนเกินทนของเธอ เธอเริ่มสะอื้นไห้ ก่อนยกผ้าขึ้นน้ำตา “แม่ถูกบังคับให้ออกจากเมืองตอนที่ต้องเลิกกับพ่อของลูก ตอนนั้นแม่ยังเด็กไม่รู้ประสา แม่ถึงทำได้แค่หนีอยู่ในเมืองที่ไกลที่สุด ซูซาน อาร์มสตรองยังไม่เลิกตามมาราวีแม่ เธอกับลูกน้องของเธอจะไม่เลิกตามหาแม่ ไม่ว่าแม่จะหนีไปที่ไหน!”

“ตอนนั้น ซูซานยังไม่มีลูก ลูกควรรู้ว่าผู้หญิงที่แต่งเข้ามาในครอบครัวเศรษฐีต้องมีทายาท คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด! ฉันต้องมีลูกชายให้ได้เท่านั้น!

“แม่ไม่รู้ว่าซูซานรู้รึเปล่าว่าแม่มีลูกชาย แม่ก็เลยต้องส่งลูกไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อปกป้องลูกไงล่ะ เพราะอย่างน้อยที่นั่นก็คงจะดูแลลูกได้ดี ดีกว่าต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปกับแม่ แม่กลัว… เพราะแม่ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นตายร้ายดียังไง!”

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังคำพูดที่แสนทิ่มแทงของอลิสัน

เรื่องโชคร้ายที่สุดของเขาคือการมีลูกสะใภ้ทั้งสองคน ทั้งซูซาน อาร์มสตรอง และอลิสัน เเทนเนอร์

ซูซานเกิดในตระกูลเศรษฐีซึ่งมีเหมาะสมกับตระกูลครอว์ฟอร์ด

แต่เพราะการถูกเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดและเย่อหยิ่งของซูซานส่งผลให้การแต่งงานของเธอไปไม่สวย

แต่ฝ่ายที่ผิดที่สุดก็คือสามีของเธอที่ไม่รู้วิธีเอาใจภรรยา และนายหญิงของบ้านที่ยั่วยวนสามีของคนอื่นต่างหาก

เมื่อเทียบกับซูซานที่สงบเสงี่ยมแล้ว อลิสันร่าเริงกว่ามากทีเดียว ซูซานไม่รู้วิธีมัดใจผู้ชายเหมือนอย่างอลิสัน

ซูซานมองข้ามเรื่องพวกนี้ไป!

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดสงสัยตั้งแต่ ที่ซูซานขาดสติและกลายเป็นอารมณ์ร้ายอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย

บางทีอาจเป็นเพราะเธอจับได้ว่าสามีที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านมีเมียน้อยก็เป็นได้ เธอไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวหรือแม้แต่ชีวิตหลังแต่งงาน และสามียังทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ

หญิงสาวผู้ไร้ยางอายและน่ารังเกียจได้เอาชนะภรรยาผู้แต่งงานถูกต้องตามกฎหมายผู้ซึ่งไร้เล่ห์เหลี่ยมได้อย่างสมบูรณ์

ตระกูลอาร์มสตรองย่อยยับลงไปและไม่อาจสนับสนุนซูซานได้ เหตุผลเหล่านี้ทำให้ยิ่งเธอก๋ากั่นขึ้น ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดจะหนุนหลังซูซาน แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่อาจช่วยให้เธอเอาชนะใจสามีได้อยู่ดี

ราวกับว่าความบ้าระห่ำของเธอจะช่วยปลอบโยนจิตใจได้

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดรู้มาตลอด ว่าลูกสะใภ้คนไหนหน้าเนื้อใจเสือ และคนไหนปากร้ายแต่ใจดี

ทั้งนั้น ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดจึงไม่เชื่อสิ่งที่อลิสันพูด

เขารู้ว่าการที่อลิสันส่งลุคไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ใช่เพื่อปกป้องเขา

เธอแค่ไม่อยากมีเขาเป็นภาระตอนที่จะยั่วยวนแซคคารี่ก็เท่านั้น!

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดลืมตามองหลานชายที่ประตูด้วยแววตาเขม็ง!

“ลุค มานี่มา มาฟังคุณปู่…”

อลิสันหยุดสะอื้นไปอึดใจหนึ่ง เธออยากจะรู้ว่าผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดจะแก้ไขเหตุการณ์นี้ได้อย่างไรและหวังว่าตัวเองจะได้รับความเห็นใจจากผู้เฒ่า

ลุคกังวลเรื่องเบียงก้า แต่ก็ไม่อยากเห็นชีวิตของปู่ต้องตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน

…

บนรถไฟความเร็วสูงที่กำลังมุ่งหน้าสู่เมืองเล็ก ๆ

มันไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว จึงไม่มีนักเดินทางบนรถไฟมากนัก เบียงก้านั่งอยู่ในห้องโดยสารและมองภาพแบบร่างบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

สมาชิกคนอื่น ๆ ในทีมของเธอนั่งรถส่วนตัวไปเมืองนั่นกันหมด

อาจเพราะทุกคนรู้ว่าเธอจะไปกับเจ้านาย พวกเขาจึงไม่ได้ชวนเธอไปด้วย

ลุคไม่ปรากฏตัวตามเวลาที่สัญญาไว้ เธอจึงออกเดินทางตามลำพัง

ขณะที่รถไฟใกล้ถึงจุดหมาย เบียงก้าละสายตาออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และเหลือบมองบ้านเกิดของเธอเล็กน้อย

เวลาบ่ายโมง เบียงก้ามาถึงที่หมายพร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีเงินสูง 2 ฟุตหนึ่งใบ

“นี่ เบียงก้า!” เพื่อนร่วมงานจากแผนกบุคคลกำลังรอเธออยู่ที่สถานี

ขณะที่เธอเดินมาหาเบียงก้า เธอพูดขึ้นว่า "ฉันพยายามโทรหาเธอแล้วนะ แต่โทรไม่ติดเลย"

"เหรอคะ?” เบียงก้าหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าถือ ก่อนจะเห็นว่าโทรศัพท์ของเธอปิดอยู่

เพื่อนร่วมงานพาเบียงก้าไปที่อาคาร 2 ชั้น เธอส่งกุญแจมาให้ “เธอคงต้องอยู่ที่นี่สักพักนะ ที่นี่น่ะดีที่สุดที่บริษัทจะหาเช่าได้แล้วแหละนะ รักษากุญแจให้ดีล่ะ ตอนนี้ฉันจัดการธุระให้เธอเรียบร้อยแล้ว ฉันต้องรีบกลับบริษัท ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือมีคำถามอะไร โทรหาฉันได้เลยนะ…”