พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 200
สรุปบท บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ: พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
สรุปเนื้อหา บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ – พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก โดย พะเนินเทินทึก
บท บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ ของ พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก ในหมวดนิยายโรแมนติก เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย พะเนินเทินทึก อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น...
ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง...
"ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน
การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ
“อา… อืม…”
เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง
ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น
เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น
อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ
ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย...
มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย
ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน…
มือข้างหนึ่งของลุคกดลงที่ท้องของเบียงก้า และถูไปกับหน้าต่างกระจก ขณะที่อีกมือหนึ่งยกเสื้อของเธอขึ้น
เขาสัมผัสได้ว่าเบียงก้ากำลังเกิดอารมณ์ “ชอบไหมล่ะ…” เขาถามเธอระหว่างหอบหายใจหนัก
คำพูดนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวอย่างกะทันหัน…
ปากของเบียงก้าไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว เมื่อชายคนนั้นกอดและจูบเธอ สิ่งที่เธอสามารถเปล่งออกมาได้คือเสียงครางเบา ๆ เท่านั้น…
พระจันทร์ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
เสียงจิ้งหรีดในลานบ้านถูกกลบด้วยเสียงหายใจของคนทั้งคู่
ลุครู้ว่าหญิงสาวคนนั้นต้องการเขาและเธอจะพยายามสุดความสามารถเพื่อร่ำร้องหาเขา ในตอนนี้ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นขนมในปากของหญิงสาว
ในคำอุปมานี้ หญิงสาวคนนั้นเป็นเหมือนเด็กตะกละที่กำลังอยากลิ้มรสลูกอมอย่างใจจดใจจ่อ
ลุคลืมตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและมองดูเบียงก้าในอ้อมกอดของเขา ในที่สุด พวกเขาก็ได้สบตากัน ผมสีดำสนิทของเธอทิ้งตัวลงบนแขนของเขา
ถึงในบ้านจะไม่มีเครื่องทำความร้อน แต่เธอก็ส่ายหัว และบอกว่าเธออบอุ่นยิ่งกว่านั้น…
ลุคไม่เข้าใจว่าเธอต้องการไปต่อหรือหยุด...
“อืม” ลุคส่งเสียงครางออกมา เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
เฉกเช่นลูกอมที่แห้งเมื่อแกะออกจากห่อในตอนแรก แต่เมื่อใส่เข้าไปในช่องปากที่ชื้นและอบอุ่นของมนุษย์ มันจะถูกปากและเรียวลิ้นลูบไล้อย่างต่อเนื่อง รสชาติของมันแผ่กระจายไปทั่วช่องปาก...
ลูกอมอาจมีขนาดใหญ่ แต่น้ำลายและการเคลื่อนไหวจะเป็นตัวนำพาความอบอุ่นและความชื้นของปากมาให้เอง…
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในบ้านและสังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานสองคนที่บุกรุกเข้ามา ลุคก็วางโทรศัพท์ไว้ที่ขอบหน้าต่างที่แคบมาก
การเคลื่อนไหวของทั้งคู่ชนกับผนังทำให้โทรศัพท์ตกลงบนพื้นคอนกรีต
เบียงก้าถูกยกขึ้นในอ้อมแขน และใบหน้าของเธอก็อยู่ในระดับเดียวกับเขา ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ติดกันและวิญญาณของพวกเขาหายไปในสายตาของกันและกัน
เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์กระทบพื้นและมองไปรอบ ๆ
โทรศัพท์ก็สั่น มีคนโทรเข้ามา…
"อย่าว่อกแว่กสิ!" มีเพียงร่างกายที่บอบบางและมีเสน่ห์ของหญิงสาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสายตาของลุค ไม่มีอะไรอื่นที่สำคัญเท่า
เบียงก้าไม่สามารถต้านทานเสียงทุ้มต่ำและก้องกังวานของเขาได้ มันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน…
เพราะกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอจึงแยกแยะไม่ได้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร
เมื่อเธอลุกขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นรถขับออกไปจากสนามหญ้าหน้าบ้าน ไฟที่ส่องมาบดบังรุ่นรถของมัน
แต่จากความสว่างของไฟและเสียงของรถขณะขับออกไป เธอเดาได้ว่าน่าจะเป็นรถเรนจ์ โรเวอร์ ของเจ้านายหรือไม่ก็ รถปอเช่ คาย์เยนน์ของสามีเบียงก้า
“ตื่นแล้วรึยัง เบียงก้า?” เธอเคาะประตูอีกครั้งแล้วเรียก
เธอพูดเสียงเบา แต่ดังพอที่คนในห้องได้ยินเธอถ้าพวกเขาตื่นอยู่ แต่ไม่ดังพอที่จะปลุกพวกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับ
หลังจากเคาะไม่กี่ครั้ง ไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายใน เพื่อนร่วมงานหญิงเดาว่าเบียงก้ายังหลับอยู่จึงเดินลงไปข้างล่าง
เวลาแปดนาฬิกา เพื่อนร่วมงานนำอาหารเช้ามาที่โต๊ะส่วนกลางของบ้าน
“เราควรโทรปลุกเบียงก้าไหม?” โจถาม
เพื่อนร่วมงานหญิงหยุดเขา “ปล่อยเธอไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวเช้ากันก่อน เธออาจจะต้องการพักผ่อนมากกว่านี้”
โจทำได้แค่นั่งรับประทานอาหารเช้าเท่านั้น
เพื่อนร่วมงานหญิงที่เคยมีแฟนมาก่อนรู้ว่าหญิงสาวจะเหนื่อยเป็นพิเศษหลังจบบทเรียนรักแล้ว ขาของพวกเขาจะล้ามากจนอยากจะนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน
ถ้าเมื่อคืนนี้เบียงก้ากลับมาดึก แสดงว่าเธอไม่ได้พักค้างที่บ้านญาติของเธอ
บางที สามีของเธออาจจะกลับมาและพยายามเกลี้ยกล่อมให้เบียงก้ากลับมาไปเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็กุ๊กกิ๊กกันก็เป็นได้
ขณะที่คนงานของบริษัทที คอร์ปอเรชั่นรวมตัวกันที่โต๊ะทานอาหาร ก็มีรถยนต์ขับเข้ามาจากที่ไกล ๆ
เมื่อพวกเขาเห็นป้ายทะเบียนรถอย่างชัดเจน ผู้คนที่โต๊ะก็ลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก