พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 200

เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น...

ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง...

"ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน

การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ

“อา… อืม…”

เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง

ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น

เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น

อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ

ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย...

มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน…

มือข้างหนึ่งของลุคกดลงที่ท้องของเบียงก้า และถูไปกับหน้าต่างกระจก ขณะที่อีกมือหนึ่งยกเสื้อของเธอขึ้น

เขาสัมผัสได้ว่าเบียงก้ากำลังเกิดอารมณ์ “ชอบไหมล่ะ…” เขาถามเธอระหว่างหอบหายใจหนัก

คำพูดนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวอย่างกะทันหัน…

ปากของเบียงก้าไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว เมื่อชายคนนั้นกอดและจูบเธอ สิ่งที่เธอสามารถเปล่งออกมาได้คือเสียงครางเบา ๆ เท่านั้น…

พระจันทร์ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน

เสียงจิ้งหรีดในลานบ้านถูกกลบด้วยเสียงหายใจของคนทั้งคู่

ลุครู้ว่าหญิงสาวคนนั้นต้องการเขาและเธอจะพยายามสุดความสามารถเพื่อร่ำร้องหาเขา ในตอนนี้ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นขนมในปากของหญิงสาว

ในคำอุปมานี้ หญิงสาวคนนั้นเป็นเหมือนเด็กตะกละที่กำลังอยากลิ้มรสลูกอมอย่างใจจดใจจ่อ

ลุคลืมตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและมองดูเบียงก้าในอ้อมกอดของเขา ในที่สุด พวกเขาก็ได้สบตากัน ผมสีดำสนิทของเธอทิ้งตัวลงบนแขนของเขา

ถึงในบ้านจะไม่มีเครื่องทำความร้อน แต่เธอก็ส่ายหัว และบอกว่าเธออบอุ่นยิ่งกว่านั้น…

ลุคไม่เข้าใจว่าเธอต้องการไปต่อหรือหยุด...

“อืม” ลุคส่งเสียงครางออกมา เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน

เฉกเช่นลูกอมที่แห้งเมื่อแกะออกจากห่อในตอนแรก แต่เมื่อใส่เข้าไปในช่องปากที่ชื้นและอบอุ่นของมนุษย์ มันจะถูกปากและเรียวลิ้นลูบไล้อย่างต่อเนื่อง รสชาติของมันแผ่กระจายไปทั่วช่องปาก...

ลูกอมอาจมีขนาดใหญ่ แต่น้ำลายและการเคลื่อนไหวจะเป็นตัวนำพาความอบอุ่นและความชื้นของปากมาให้เอง…

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในบ้านและสังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานสองคนที่บุกรุกเข้ามา ลุคก็วางโทรศัพท์ไว้ที่ขอบหน้าต่างที่แคบมาก

การเคลื่อนไหวของทั้งคู่ชนกับผนังทำให้โทรศัพท์ตกลงบนพื้นคอนกรีต

เบียงก้าถูกยกขึ้นในอ้อมแขน และใบหน้าของเธอก็อยู่ในระดับเดียวกับเขา ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ติดกันและวิญญาณของพวกเขาหายไปในสายตาของกันและกัน

เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์กระทบพื้นและมองไปรอบ ๆ

โทรศัพท์ก็สั่น มีคนโทรเข้ามา…

"อย่าว่อกแว่กสิ!" มีเพียงร่างกายที่บอบบางและมีเสน่ห์ของหญิงสาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสายตาของลุค ไม่มีอะไรอื่นที่สำคัญเท่า

เบียงก้าไม่สามารถต้านทานเสียงทุ้มต่ำและก้องกังวานของเขาได้ มันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน…

เพราะกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอจึงแยกแยะไม่ได้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร

เมื่อเธอลุกขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นรถขับออกไปจากสนามหญ้าหน้าบ้าน ไฟที่ส่องมาบดบังรุ่นรถของมัน

แต่จากความสว่างของไฟและเสียงของรถขณะขับออกไป เธอเดาได้ว่าน่าจะเป็นรถเรนจ์ โรเวอร์ ของเจ้านายหรือไม่ก็ รถปอเช่ คาย์เยนน์ของสามีเบียงก้า

“ตื่นแล้วรึยัง เบียงก้า?” เธอเคาะประตูอีกครั้งแล้วเรียก

เธอพูดเสียงเบา แต่ดังพอที่คนในห้องได้ยินเธอถ้าพวกเขาตื่นอยู่ แต่ไม่ดังพอที่จะปลุกพวกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับ

หลังจากเคาะไม่กี่ครั้ง ไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายใน เพื่อนร่วมงานหญิงเดาว่าเบียงก้ายังหลับอยู่จึงเดินลงไปข้างล่าง

เวลาแปดนาฬิกา เพื่อนร่วมงานนำอาหารเช้ามาที่โต๊ะส่วนกลางของบ้าน

“เราควรโทรปลุกเบียงก้าไหม?” โจถาม

เพื่อนร่วมงานหญิงหยุดเขา “ปล่อยเธอไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวเช้ากันก่อน เธออาจจะต้องการพักผ่อนมากกว่านี้”

โจทำได้แค่นั่งรับประทานอาหารเช้าเท่านั้น

เพื่อนร่วมงานหญิงที่เคยมีแฟนมาก่อนรู้ว่าหญิงสาวจะเหนื่อยเป็นพิเศษหลังจบบทเรียนรักแล้ว ขาของพวกเขาจะล้ามากจนอยากจะนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน

ถ้าเมื่อคืนนี้เบียงก้ากลับมาดึก แสดงว่าเธอไม่ได้พักค้างที่บ้านญาติของเธอ

บางที สามีของเธออาจจะกลับมาและพยายามเกลี้ยกล่อมให้เบียงก้ากลับมาไปเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็กุ๊กกิ๊กกันก็เป็นได้

ขณะที่คนงานของบริษัทที คอร์ปอเรชั่นรวมตัวกันที่โต๊ะทานอาหาร ก็มีรถยนต์ขับเข้ามาจากที่ไกล ๆ

เมื่อพวกเขาเห็นป้ายทะเบียนรถอย่างชัดเจน ผู้คนที่โต๊ะก็ลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ?