พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 7

เบียงก้าเดินออกจากห้อง

ลุคก็พลันวางพิมพ์เขียวที่อยู่ในมือ เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากโต๊ะทำงานไปยังตู้เก็บไวน์แทน ตรงนั้น เขาหยิบแก้วออกมาและรินไวน์ลงไปครึ่งหนึ่งด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย

ช่างเป็นตัณหาที่เย้ายวนเสียจริง!

ตอนที่เบียงก้าออกจากบริษัท ก็เป็นเวลาที่ดึกมากเลยทีเดียว แต่โชคดีที่ยังมีรถไฟขบวนสุดท้ายที่จะพาเธอกลับบ้านได้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เธอทำคือตอบกลับข้อความของฌองบนวีแชท

หลังจากนั้น เธอดึงกระเป๋าเดินทางออกมา และเริ่มจัดของที่เธอจำเป็นต้องใช้สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

สายเรียกเข้านั้นคือฌอง

“นี่พี่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ? ฉันคิดว่าฉันบอกพี่ไปแล้วนะว่าแทนที่โทรหาฉันแบบนี้ ให้พี่พักผ่อนแต่หัวค่ำน่ะ” เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เบียงก้ากล่าวด้วยความกังวล

“พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย พี่ก็เลยเอาของกลับไปที่ห้องพักในโรงแรมเพื่อทำงานต่อน่ะสิ” ฌองเอ่ยถามต่อ “พี่เห็นข้อความของเธอก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมเธอถึงต้องออกไปข้างนอกด้วยละ? ไปกับใครเหรอ?”

“ฉันยังไม่รู้ว่าใครเลยค่ะ ต้องรอพรุ่งนี้เช้าเลยแหละถึงจะรู้” เบียงก้าตอบกลับ

“ถ้าเป็นคนที่ไปกับเธอเป็นผู้ชายล่ะก็ ช่วยอยู่ห่าง ๆ จากพวกเขาไว้ด้วยนะ” ฌองเตือนเธอ

“เพราะยังไง เราเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ เธอยังไม่รู้จักพวกนั้นดีพอ”

“ค่ะ ๆ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เบียงก้าตอบกลับ ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงที่ปลายสาย

เสียงเหมือนมีคนมาเคาะประตู

ไม่สิ แทนที่จะเคาะ มันฟังดูเหมือนมีคนพยายามจะทุบประตูมากกว่า!

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?" เบียงก้าเอ่ยถามอย่างประหม่า

“มะ…ไม่มีอะไร” ฌองพูดตะกุกตะกักในทันใด แต่แล้วเขาก็กลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว “ไว้คุยกันทีหลังนะ? พี่จะไปดูว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นแล้วจะโทรกลับไปบอกนะ”

เขาวางสายก่อนที่เบียงก้าจะบอกให้เขาระวังตัวด้วย

เธอก้มหน้ามองสัมภาระและมองไปที่โทรศัพท์ในมือ แสงหน้าจอก็หรี่ลงหลังจากวางสาย ตอนนี้เบียงก้าเป็นห่วงมาก เธอกังวลว่าฌองจะเจอปัญหาอะไรที่นั่นรึเปล่า เพราะว่าที่นั่นคนก็คุ้นหน้า รวมถึงสถานที่ยังไม่คุ้นเคยอีก

ในคืนนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันถัดมา

เช้าตรู่ เบียงก้าได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนร่วมงานเป็นอย่างแรก

เธอรอเพื่อนร่วมงานอยู่บริเวณหน้าบ้าน ความเหนื่อยล้าปรากฏชัดบนใบหน้าของเธอ เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับจนถึงเช้าตรู่ เพราะว่ารอให้ฌองโทรกลับเพื่อให้มั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่เขาก็ไม่ได้โทรกลับมาแต่อย่างใด

เธอพยายามโทรหาเขา แต่โทรศัพท์ของเขากลับปิดเสียนี่

สิบนาทีต่อมา รถเบนท์ลีย์สีดำก็มาหยุดตรงหน้าเธอ มีชายหญิงคู่หนึ่งลงมาจากรถ

และทุกคนต่างทำความรู้จักกัน

จากนั้น ทั้งสามกลับขึ้นรถอีกครั้ง

พวกเขาใช้เวลาเจ็ดชั่วโมงเพื่อที่จะเดินทางไปถึงยังเมืองจุดหมาย เนื่องจากพวกเขาต้องใช้รถที่นั่น ผู้บริหารระดับสูงจึงได้จัดให้เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งขับรถเบนท์ลีย์ของบริษัทไปที่นั่นเพื่อความสะดวก

เบียงก้าพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานตลอดทาง พวกเขาเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว พวกเขาหัวเราะและหยอกล้อเล่นกันตลอด

กว่าพวกเขาจะถึงเมืองเอชก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว

เมื่อพวกเขาเช็คอินเข้าโรงแรม ซู เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งบอกกับเบียงก้าว่า “กลับไปที่ห้องก่อนได้เลยนะ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวเราจะโทรไปตามอีกครั้งกินข้าวเย็นนะ”

“ได้เลยจ่ะ” เบียงก้าพูดพร้อมพยักหน้า

เบียงก้านำกระเป๋าเดินทางขนาดกลางขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องของเธอ เธออาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะนำชุดที่เธอต้องการใส่ไปทำงานออกมารีดอย่างพิถีพิถัน

เมื่อเสร็จแล้ว เธอก็แขวนเสื้อผ้าที่จะใส่ไว้ล่วงหน้า

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการเตรียมการทั้งหมดแล้ว เธอเหลือบมองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฌองไม่ได้โทรหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว และยังไม่ได้ส่งข้อความหาเธอด้วยซ้ำ

ในที่สุด คงถึงเวลาที่เธอต้องโทรหาฌองเอง

ในที่สุด ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาเปิดอยู่

ทว่า เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่งโดยไม่มีใครรับสาย

ตอนนี้เบียงก้าเป็นกังวลและเป็นห่วงเขามากขึ้น เธอจึงโทรหาเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้สายของเธอกลับถูกปฏิเสธทันที

ในไม่ช้า เธอได้รับข้อความจากฌองบนวีแชท “ขอโทษที ตอนนี้พี่ไม่ว่าง เลยรับสายเธอไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะโทรหาตอนที่ว่างแล้วนะ”

เบียงก้าก้มศีรษะลงและพิมพ์ตอบกลับ “ได้สิ พี่ทำงานของพี่ไปก่อนเถอะค่ะ”