พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 90

ในตอนเช้า หลังจากกลับจากโรงพยาบาล เบียงก้าก็ตรงไปทำงานที่บริษัท ที คอร์ปอเรชั่น

อลิสันโทรหาเธอในตอนเที่ยง

“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ลุคอารมณ์ไม่ดี?”

"ฉันไม่รู้" เบียงก้าไม่อยากได้ยินเสียงของอลิสันสักเท่าไหร่ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอก็ตาม

อลิสันลดเสียงต่ำและย้ำเตือนเธออีกครั้ง “ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจระหว่างข้อดีและข้อเสียของเรื่องนี้ การเลิกรากับลุคอาจจะทำให้เขาต้องเผชิญกับความเจ็บปวดนานหลายเดือน แต่ถ้าเธอบอกความจริงกับเขา ฉันเกรงว่าความเจ็บปวดจะคงอยู่ตลอดไป”

เบียงก้าพูดอย่างเย้ยหยัน “ฉันไม่รู้ว่าลุคควรจะรู้สึกโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่มีแม่แบบคุณ”

หลังจากที่พูดจบ เบียงก้าก็วางสาย เธอกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างขุ่นเคือง

ซูมองเห็นเหตุการณ์จากด้านหลัง เธอสัมผัสได้ว่าเบียงก้าอารมณ์ไม่ดีและอ่อนไหวในเวลาเดียวกัน

เบียงก้าลุกขึ้นเพื่อเดินไปถ่ายเอกสาร

ในขณะที่ยืนอยู่หน้าเครื่องพิมพ์ เธอก็ครุ่นคิดในสิ่งที่เธอไม่ต้องการยอมรับ อลิสันเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอได้อย่างไร? เธอเลือดเย็นเกินไปและเธอก็ไม่เคยสนใจเลือดเนื้อของตัวเองเลย…

คำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า ถึงแม้ว่าเสือดุแต่มันก็จะไม่ยอมกินลูกของมัน

และถึงแม้ว่าอลิสันจะไม่กินเธอ แต่มันก็โหดร้ายเกินไป เธอปล่อยให้เบียงก้าต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอมอบให้เพียงลำพัง

แม่ผู้ให้กำเนิดที่เอาแต่ย้ำเตือนเธอ

ผู้หญิงคนนั้นเลือดเย็นและไม่แม้แต่จะปลอบโยนเธอสักคำ

“เธอลืมหยิบกระดาษที่เธอถ่ายเอกสารไว้รึเปล่า? เหม่อลอยไปถึงไหนแล้วเนี้ย?” ซูเดินเข้ามาและถามเธอด้วยความเป็นกังวล

เบียงก้าฟื้นคืนสติและหยิบเอกสารที่เธอถ่ายเอาไว้ออกมาอย่างรวดเร็ว เธอส่ายหน้าและตอบว่า ”เมื่อคืนนี้ ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ"

เบียงก้าไม่ได้กังวลว่าซูจะเชื่อหรือไม่ เธอเพียงแค่เดินจากไปและคืนเอกสารต้นฉบับให้กับเพื่อนร่วมงาน จากนั้นเธอก็นั่งลงและเริ่มทำงานต่อ

วิธีเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องคิดมาก คือการทำตัวเองให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลา เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เธอว่างขึ้นมา ความคิดเหล่านั้นก็จะกลับเข้ามาในหัวของเธออย่างรวดเร็ว

ในตอนบ่าย เบียงก้าเก็บของใส่กระเป๋าและเตรียมตัวไปโรงพยาบาลในช่วงพักกลางวัน

ซูลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อออกไปรับปรัทานอาหารกลางวัน

แต่ในขณะที่กำลังจะออกไป เธอก็ได้รับอีเมลฉบับหนึ่งซึ่งส่งมาจากหัวหน้าแผนก ในรายละเอียดระบุเอาไว้ว่า ผู้บริหารระดับสูงต้องการเอกสารข้อมูลบางอย่างที่ฝ่ายของเธอ และบอกเธอว่าให้พนักงานในฝ่ายนำมันมาส่งให้เขาทันที เพราะคุณครอว์ฟอร์ดโทรมาถามหาด้วยตัวเอง

ซูจับจ้องไปที่เบียงก้าทันที

ซูรีบลุกขึ้นยืนและเดินมาหยุดเธอเอาไว้ “บี เธอกำลังจะไปไหน? ช่วยอะไรฉันก่อนได้ไหม? ช่วยนำเอกสารนี้ไปที่ชั้นบนสุดได้ไหม? คุณครอว์ฟอร์ดต้องการด่วน”

ซูไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเบียงก้าและเจ้านายของเธอยั่งยืนหรือไม่ แต่เธอก็พอจะคาดเดาได้ว่าเจ้านายของเธอจะไม่เลิกให้ความสนใจในตัวเบียงก้าในเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน

และการที่เจ้านายของเธอต้องการเอกสาร ก็อาจจะเป็นข้ออ้างที่เขาจะได้พบกับเบียงก้าก็เป็นได้

ในช่วงเช้าเมื่อซูสังเกตเห็นอารมณ์ของเบียงก้า เธอก็คาดเดาได้ว่าจะต้องมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเบียงก้าและเจ้านายของเธอ

“ฉันขอโทษนะซู แต่ว่าฉันต้องรีบไป หมอบอกกับพ่อว่าเขาต้องการให้ฉันเซ็นอะไรบางอย่าง” เบียงก้าตอบเธอ

ซูหยุดชะงัก มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรที่จะรั้งตัวเธอเอาไว้ในสถานการณ์เกี่ยวกับความเป็นและความตาย

ซูไม่สามารถจินตนาการได้ว่า ถ้าหากว่าคนที่นำเอกสารไปส่งเป็นคนอื่น ใบหน้าของเจ้านายของเธอจะดูน่ากลัวขนาดไหน…

…

เมื่อเบียงก้ามาถึงที่โรงพยาบาล เธอก็ได้พบกับนีน่าโดยบังเอิญ