พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 91

ลุครีบออกจากที่ทำงาน ไปยังย่านที่เบียงก้าและคุณปู่ของเธออาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว

รถเรนจ์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ที่ประตูเพื่อนบ้าน ทันทีที่เขาลงจากรถ ลูกน้องที่มีสายตาเฉียบแหลมก็เข้ามารายงานต่อชายรูปร่างสูงโปร่ง “คุณครอว์ฟอร์ดครับ พวกเขาถูกจับและรถถูกลากออกไปแล้วครับ”

“ทำได้ดี” ลุคพูดสามคำนั้นอย่างไม่แยแส พลางเดินไปหาชายชราที่กำลังตื่นตระหนกต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ชายด้านหลังไม่ได้ตามลุคเขามา หลังจากรายงานภารกิจเสร็จ พวกเขาไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไป

ตำรวจจับกุมชายที่มีแผลเป็นทั้งสองคนออกไป ตำรวจจราจรยังได้สั่งให้รถบรรทุกลากรถคันที่เสียแล้วออกไป กระนั้น ฝูงชนจากบริเวณใกล้เคียงยังคงตื่นเต้นและล้อมรอบชายชรา

ลุคเข้าไปช่วยพยุงชายชราขึ้นแล้วพูดว่า “คุณปู่ครับ เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วครับ”

“ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก… ฉันเองโทรหาบีไม่ติดน่ะ คนกลุ่มนั้นเลยโทรหาคุณแทน…” คุณปู่หายใจเหนื่อยหอบและแสดงท่าทีเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขามักคิดว่าตนแก่และไร้ประโยชน์ชอบสร้างปัญหาให้พวกเขาอยู่เสมอ

“ไม่ครับคุณปู่ แค่เรื่องเล็กน้อย” ลุควางตั้งใจพาชายชรากลับห้องพักก่อน

ลุคพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหญิงวัยกลางคนสองคนที่ช่วยดูแลชายชราในละแวกนั้น ลุคหยิบกรงนกของชายชราขึ้นมาด้วยมือหนึ่ง ส่วนมือข้างหนึ่งพยุงชายชราไว้และพาเขาขึ้นไปที่ชั้นบน

หญิงวัยกลางคนนั้นด้านหลังเขาทั้งสองชื่นชมเขา “ดูสิเธอ เธอดูหลานเขยของตาคนนั้นสิ ถ้าเอาไปเทียบกับลูกเขยชาวบ้านนะ เขาทั้งหล่อ ขับรถก็หรู แถมจัดการทุกอย่างก่อนที่ตัวจะมาถึงที่เกิดเหตุอีก ต้องเป็นเพราะบุญกุศลของคนในครอบครัวชายชราที่สะสมมานานหลายชาติแน่ ๆ เลยฉันว่านะ!”

…

หลังกลับจากโรงพยาบาลจนถึงที่ทำงานในตอนบ่าย ไม่มีสายเรียกเข้ามาในโทรศัพท์เบียงก้าเลย

แน่นอน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ในละแวกนั้น

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เบียงก้าจึงรีบร้อนโทรหาคุณปู่

ก่อนที่ชายชราจะทันได้พูด เบียงก้าตัดหน้าเอ่ยถาม “คุณปู่คะ มื้อเย็นวันนี้คุณปู่อยากทานอะไรดีคะ? คิดว่าคงนานมาแล้วสินะคะที่คุณไม่ทานปลา? พอเลิกงานแล้ว เดี๋ยวหนูจะซื้อปลามาทอดให้คุณปู่ทอดนะคะ”

เธอไม่ได้ยินคำตอบที่คาดคิดจากคุณปู่ กลับกลายเป็นเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นแทน จากนั้น เบียงก้าก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูจากปลายสาย "หนูบี ปู่คือคุณปู่อีกคนของหลานนะ คุณปู่ของลุคไงลูก"

ฝีเท้าของเบียงก้าที่กำลังเดินข้ามถนนพลันหยุดลง คุณปู่จะอยู่กับปู่ของลุคได้อย่างไร?

ปี๊ป

ปี๊ป ปี๊ป

มันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนและเบียงก้ากำลังติดอยู่ในกระแสการจราจรอันคับคั่ง ณ ถนนในย่านใจกลางเมือง

"ขอโทษจริง ๆ ค่ะ" เบียงก้าก้มศีรษะขอโทษรถที่เธอกำลังขวางอยู่ เธอถือโทรศัพท์เดินข้ามถนนและมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟใต้ดินอย่างรวดเร็วและถามว่า "คุณปู่ของหนู..."

“คืนนี้มากินข้าวเย็นกันนะ ลุคอยู่ที่ทำงานอยู่เลยลูก พวกหลานทั้งสองคนกลับมาพร้อมกันเลยก็ได้นะ เอาละ เอาละ! ปู่วางสายแล้วนะ!” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดพูดจบและวางสายไปอย่างอารมณ์ดี

เบียงก้าหยุดฝีเท้าอีกครั้ง ไม่รู้ว่าคุณปู่ไปถึงที่นั่นได้อย่างไร

ในขณะนั้น รถเรนจ์โรเวอร์สีดำก็ขับรถมาหยุดอยู่ข้างเธอ

เบียงก้าเห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ในรถและรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"ขึ้นรถสิ" หลังจากลดกระจกรถลง ผู้ชายที่มีใบหน้าดูแข็งแกร่งก็เร่งเร้าเธออย่างไร้ความอารมณ์รู้สึก

เบียงก้าไม่ยอมขึ้นรถ แต่ถามเขากลับ “ทำไมคุณปู่ฉันถึงอยู่กับคุณปู่ของคุณได้?”

“ไม่คิดที่จะพูดอะไรหน่อยเลยเหรอคะ?”

ลุคยังคงนิ่งเงียบ

“อย่าใช้วิธีแบบนี้มาบังคับฉันให้ทำอะไรแบบนั้นเลยค่ะ ฉันได้ไม่รังเกียจที่จะให้ปู่ฉันไปอยู่บ้านของคุณหรอกนะ” เบียงก้าไม่ได้กำลังจะประนีประนอม

ลุคมักมีวิธีที่จะควบคุมเธออยู่เสมอ สำหรับเธอ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือพยายามกันเขาออกไปอย่างสุดกำลังเพื่อไม่ให้เขาควบคุมเธอได้สำเร็จ

“ก็ได้ ผมคิดว่าผมจะดูแลคุณปู่ของคุณไปตลอดชีวิตสักหน่อย” ลุคพูดอย่างเย็นชาและค่อย ๆ เลื่อนกระจกรถขึ้นช้า ๆ แล้วรถเรนจ์โรเวอร์สีดำก็แล่นหายไปจากข้างถนนอย่างรวดเร็ว

เบียงก้าตกตะลึง