พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 232

หลิ่วเซิงเซิงจำได้ว่าเธอตามหาหลิ่วเซียวฝานมาสองวันสองคืนซึ่งในระหว่างนั้นเธอไม่ได้พักผ่อนมากนัก เธอยังได้กลับไปที่จวนแม่ทัพเพื่อเยี่ยมพวกท่านแม่ทัพ ในตอนนั้นตัวเองยังคงปลอบพวกเขาอยู่ทำไมจู่ ๆ เธอถึงกลับมาอยู่ที่นี่?

ตอนนั้นเป็นเวลาเย็น แต่ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว เห็นได้ว่าตัวเองหลับไปทั้งคืนแล้ว...

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็อยากจะออกไปอย่างรวดเร็ว

ป้าหวังคว้าเธอไว้

"เป็นท่านอ๋องที่ส่งท่านกลับมา สองวันที่ผ่านมาท่านไม่ได้พักผ่อน ท่านอ๋องเป็นห่วงท่าน จึงให้ท่านกลับมาพักผ่อน เขาไปหาคุณชายน้อยด้วยตัวเองแล้ว ได้ยินมาว่าคุณชายน้อยปรากฏตัวที่ทะเล ข่าวนี้หากเป็นความจริง สันนิษฐานว่าท่านอ๋องจะพาคุณชายน้อยกลับมาแน่นอน ท่านล้างหน้าล้างตาก่อน กินข้าวดี ๆ สักมื้อ รอให้อิ่มแล้วค่อย..."

"ทุกคนพยายามตามหาฝานฝาน ข้าจะพักผ่อนที่นี่อย่างสบายใจได้อย่างไร? ในเมื่อมีข่าวฝานฝานแล้ว ข้าก็ต้องออกไปดู"

ขณะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็ผลักมือของเธอออกไปแล้ววิ่งออกไป

เธอไม่เชื่อเหอเชียนชิวสามารถซ่อนเสี่ยวหมิงได้ตลอดเวลา เหอเชียนชิวลงมือได้ยาก เธอต้องหลอกคำพูดของเสี่ยวหมิง

ด้วยวิธีนี้ หากหนานมู่เจ๋อหาฝานฝานไม่เจอ งั้นฝั่งตัวเองก็จะได้รับผลประโยชน์และจะไม่กลับมามือเปล่าแน่นอน

นั่นคือสิ่งที่คิด แต่ทันทีที่เธอวิ่งออกไปจากจวนชิงเฟิง ร่างมืดก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"พระชายา ท่านอ๋องมีคำสั่ง ท่านควรพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วเขาจะพาคนกลับมาเอง"

เขาเป็นทหารลับที่หนานมู่เจ๋อจัดมาไว้จวนชิงเฟิง

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "ข้ารู้ว่าท่านอ๋องเป็นห่วงข้าเลยไม่ให้ข้าออกไป แต่ข้านอนได้ตื่นหนึ่งแล้ว ตอนนี้สดชื่นมาก ข้าสามารถออกไปช่วยเหลือได้แล้ว"

ทหารลับกล่าวว่า: "นี่คือคำสั่งของท่านอ๋อง โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยต้องลำบากเลย"

ป้าหวังก็เดินออกไปแล้วพูดว่า "พระชายา ท่านควรอยู่บ้านและพักผ่อนให้เต็มที่ ท่านอ๋องอุตส่าห์เป็นห่วงท่าน ท่านอย่าเสียน้ำใจของท่านอ๋องเลย..."

เมื่อมองดูทหารลับที่มุ่งมั่นตรงหน้าเธอ หลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะรู้ว่าตัวเองออกไปไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลับไปที่ลานบ้านอย่างเชื่อฟังเท่านั้น

"เองชื่ออะไร?"

"ข้าน้อยอาสิง"