พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 233

ป้าหวังรีบหยิบจดหมายไปส่งให้หลิ่วเซิงเซิง "องค์หญิงอยากคืนดีด้วยหรือเปล่า? พระชายาท่านรีบดูว่าเธอพูดว่าอะไร"

หลิ่วเซิงเซิงเปิดซองจดหมายแล้วดู จากนั้นพยักหน้า "เธอต้องการคืนดีกับข้าจริง ๆ และนัดให้ข้าอีกเดี๋ยวไปพบที่หอชมดอกไม้"

ป้าหวังฟังปุ๊บก็พูดทันทีว่า "นั่นก็ได้ ถ้าสามารถคืนดีกันได้ดีที่สุด เพื่อนจะเป็นได้หรือไม่ก็ไม่มีอะไร อย่างน้อยก็อย่าเป็นศัตรูกัน"

หลิ่วเซิงเซิงกินไปสองสามคำแล้ววางตะเกียบลง "เจ้าพูดถูก งั้นข้าจะออกไปพบเธอตอนนี้"

ป้าหวังกลับดึงเธอไว้อย่างกะทันหัน "ข้าน้อยไปกับท่านเถอะ ตอนนี้ข้างนอกวุ่นวายมาก คนเลวมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่พาคนออกไปเยอะ ๆ อันตรายเกินไป..."

หลิ่วเซิงเซิงกระพริบตา "พาคนไปเยอะเกินไปไม่ดีมั้ง? องค์หญิงสามต้องการคืนดีกับข้า แต่ตอนนี้เธอถูกท่านอ๋องกักบริเวณไว้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าข้าไปอย่างประเจิดประเจ้อ เธอจะบอกท่านอ๋องยังไง เธอต้องแอบออกมาแน่ ๆ งั้นข้าก็ต้องแอบออกไป ไม่งั้นก็ไม่มีความจริงใจเลย คนอื่นก็ไม่สามารถคืนดีกับข้าได้"

เมื่อมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงที่ดูไร้เดียงสา ป้าหวังก็เกาหัวแล้วพูดว่า "สิ่งที่พระชายาพูดก็สมเหตุสมผล แต่การแอบออกไปนั้นอันตรายเกินไป... "

"ไม่งั้นเอาอย่างนี้ พอประมาณแล้วเจ้าก็ให้ท่านอ๋องมารับข้า เขาให้องค์หญิงกักบริเวณเพราะองค์หญิงทะเลาะกับข้า แต่ถ้าข้าคืนดีกับองค์หญิงแล้ว เขามาถึงเห็นองค์หญิงแอบออกมาก็ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ดีกับเราทุกคน ปัญหาก็จะได้รับการแก้ไข เป็นอย่างไรบ้าง?"

ป้าหวังคิดสักพัก "งั้น ก็ได้..."

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มแล้วออกไป ขณะที่เธอกำลังจะปีนข้ามกำแพง อาสิงก็หยุดเธอไว้

"พระชายาไม่ได้"

"คิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องมาขวางข้า"

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "สิ่งที่ข้าพูดกับป้าหวังเจ้าก็ได้ยินแล้วใช่ไหม?"

อาสิงทำหน้าลำบากใจ "เมื่อไม่นานมานี้ท่านเพิ่งเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ตอนนี้จะแอบออกไปอีก ถ้าท่านอ๋องรู้ต้องโกรธมากแน่ ๆ"

"เพราะครั้งที่แล้วเสียท่าไปมาก วันนี้เลยต้องออกไป"

อาสิงหน้าเคร่งขรึม "แต่องค์หญิงไม่คู่ควรให้ท่านไปพบ ครั้งที่แล้วเธอนิ่งดูดาย ก็แสดงว่าเธอไม่เห็นท่านเป็นเพื่อน ตอนนี้ทะเลาะกันแล้วก็ทะเลาะกันไปเถอะ แล้วทำไมท่านยังออกไปพบเธออีกล่ะ? อีกอย่างวันนี้ฟ้าจะมืดแล้ว แม้ว่าท่านจะออกไปข้างนอก ท่านก็ควรพาคนไปด้วย..."

"ไม่ ข้าพาคนไปไม่ได้"

คำพูดของหลิ่วเซิงเซิงเต็มไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง และเธอกล่าวเสริมว่า "ไม่ต้องกังวล ป้าหวังจะขอให้ท่านอ๋องมารับข้าไม่ใช่เหรอ? คิดว่าข้าพึ่งไปถึงที่นั่น ท่านอ๋องก็ไปถึงพอดี ไม่มีอะไรหรอก"

"แต่..."

"เจ้าอย่าแต่อีกเลย ถ้าเจ้าไม่วางใจ เจ้าก็แอบตามข้ามา ถ้าองค์หญิงต้องการทำอะไรกับข้า เจ้าก็สามารถช่วยได้"

พูดจบหลิ่วเซิงเซิงก็กระโดดขึ้นไปบนกำแพงด้วยวิชาตัวเบาแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

อาสิงรู้สึกเป็นห่วง แต่ก็ได้แต่แอบตามไป

ในไม่ช้าหลิ่วเซิงเซิงก็มาถึงหอชมดอกไม้

ในหอชมดอกไม้ตอนเย็นมีแขกไม่มากแล้ว หลังจากหลิ่วเซิงเซิงเข้าไปก็ไม่เห็นหนานซิน เธอหาที่นั่งวางแผนดื่มชารอ

แค่รอแล้วรออีก หนานซินก็ไม่เคยปรากฏตัวเลย อาสิงเป็นห่วงเธอดังนั้นเขาจึงปรากฏตัวขึ้นและมาอยู่ข้าง ๆ เธอ

"พระชายา มันมืดแล้ว เรากลับกันเถอะ?"

"คนยังไม่มาเลย รีบไปไหน?"

"นี่มันนานแค่ไหนแล้ว องค์หญิงก็แสดงท่าทีชัดเจนว่ากำลังล้อท่านเล่นอยู่ อีกอย่างวันนี้หอชมดอกไม้ก็เงียบเกินไป ข้าน้อยมักจะรู้สึกว่าที่นี่แปลก ๆ..."

อาสิงมีสีหน้าเป็นกังวลและพูดว่า "องค์หญิงช่างใจแคบ วันนี้ถูกท่านอ๋องลงโทษเพราะท่าน ข้าเกรงว่าเธอจะมีความแค้นใจอยู่แล้ว เธอคงไม่คืนดีกับท่าน"

หลิ่วเซิงเซิงจิบชาแล้วพูดว่า "ไม่มีทาง"

อาสิงรู้สึกสับสนมาก นานมากขนาดนี้แล้ว ทำไมท่านอ๋องยังไม่มาอีก?

หากองค์หญิงอยากจะจัดการกับพระชายาจริง ๆ ก็จบเห่แล้ว...

ขณะที่กังวล ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็เอื้อมมือออกมาเกาหัวแล้วหาว