พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 234

ในเวลาเดียวกัน ชายชุดดำสองคนที่กำลังรบขวางอาสิงก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...

อาสิงต้องการไล่ตาม แต่ก็กลัวว่าหลิ่วเซิงเซิงจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นจึงทำได้แค่วิ่งไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะพูด ก็มีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้นนอกประตูอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันรีบวิ่งลงไปชั้นล่างแล้ววิ่งออกไป

ทันทีที่พวกเขาออกไป พวกเขาพบว่าชายชุดดำทั้งหมดถูกจัดการจนนอนอยู่ที่พื้น และมีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่บนถนนด้านนอกประตูอย่างเงียบ ๆ

หนานมู่เจ๋อยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เมื่ออาสิงเห็นดังนั้น ก็รีบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง!"

หนานมู่เจ๋อไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นเสี่ยวเจียงที่โกรธ "พระชายา ทำไมพวกท่านถึงออกมาอีกแล้ว นักฆ่าเหล่านี้มาที่นี่เพราะะพวกท่านใช่ไหม? ทำไมพวกท่าน..."

"ท่านอ๋องขอประทานอภัย! องค์หญิงเป็นคนเชิญพระชายาออกมา องค์หญิงแสร้งทำเป็นขอคืนดี นักฆ่าเหล่านี้ต้องถูกองค์หญิงส่งมาแน่ ๆ!"

อาสิงกล่าวอย่างไม่อดทน

หลิ่วเซิงเซิงกำหมัดแน่น "ทำไมพวกเจ้าถึงฆ่านักฆ่าเหล่านี้จนหมด?"

เสี่ยวเจียงยังคงต้องการพูด แต่หนานมู่เจ๋อจับมือเธออย่างเศร้าโศกแล้วดึงเธอขึ้นรถม้าโดยตรง

เสี่ยวเจียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตั้งคำถามกับอาสิง

อาสิงก้มหน้าลง "ดูเหมือนว่าเสี่ยวเอ้อในหอชมดอกไม้ จะถูกติดสินบน มีบางอย่างผิดปกติกับชาที่พวกเขาเอามาให้ พระชายาผล็อยหลับไปหลังจากดื่มมัน โชคดีที่เธอตื่นทันเวลาจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น..."

"เจ้ารู้อยู่แล้วว่าองค์หญิงมีแค้นต้องชำระ ทำไมไม่ห้ามพระชายาไว้?"

เสี่ยวเจียงมองเขาด้วยความผิดหวัง แต่ท่านอ๋องไม่ได้พูดอะไร เขาก็อายที่จะพูดต่อไป จ้องมองอาสิงแล้วก็กลับไปที่ข้างรถม้า

กลับมาที่บนรถม้า หลิ่วเซิงเซิงไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายตรงไหน หนานมู่เจ๋อจับมือเธอไว้แน่น "บอกมาสิ เจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่?"

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง เขาเดาได้แล้ว?

ในที่สุด หนานมู่เจ๋อก็ปล่อยมือของเธอออก "ข้ารู้ว่าเจ้ามีความคิดของเจ้า แต่การลงมือคนเดียวนั้นอันตรายเกินไป เจ้าไม่ควรทำแบบนี้"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟัน "คนที่วางแผนต่อต้านองค์รัชทายาทและข้าในครั้งที่แล้วคือองค์ชายห้า! และก่อนหน้านี้คนที่ลักพาฝานฝาน คนที่ต้องการแย่งเสวี่ยหลิงหลงไปก็คือเขา เหตุผลที่ข้าลงมือคนเดียวก็เพื่อทดสอบเขา เรื่องที่ข้ามาหอชมดอกไม้ในวันนี้มีเพียงองค์หญิงและองค์ชายห้าเท่านั้นที่รู้ นอกจากเขาไม่มีคนอื่นแล้ว"

ดวงตาหนานมู่เจ๋อเย็นชา "เจ้าแน่ใจได้อย่างไร?"

"หลังจากที่ข้าทะเลาะกับองค์หญิง องค์หญิงก็อยู่กับเขาพอดี เรื่องที่องค์หญิงนัดข้าออกมาสั่งสอนข้าก็มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ แต่ตอนนี้องค์หญิงยังไม่มาเลย คนของเขาก็มาถึงก่อน และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการหาอะไรบนตัวข้า พวกเขาคิดว่าเสวี่ยหลิงหลงอยู่กับข้า สิ่งเหล่านี้เป็นข่าวปลอมที่ข้าปล่อยออกมาเพื่อล่อลวงองค์ชายห้าให้ติดเบ็ด"

หลิ่วเซิงเซิงอธิบายทีละคำ "ข้าทะเลาะกับองค์หญิงเป็นเรื่องปลอม แต่เราไม่ได้บอกใคร แม้แต่ป้าหวังข้าก็หลอก และองค์หญิงก็ไม่เคยพูดแม้แต่กับคนสนิทของตัวเอง เรียกได้ว่าทุกคนคิดว่าเราสองคนทะเลาะกันจริง ๆ"

"ข้าให้องค์หญิงแอบบอกองค์ชายห้าว่าเสวี่ยหลิงหลงอยู่ในมือข้า เพิ่งครึ่งวันเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง!"

"แล้วเจ้าก็เลยใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ?"

เสียงของหนานมู่เจ๋อไม่มีความอบอุ่น

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาโผล่หัวออกมา ตอนนี้หนานลั่วเฉินถูกขับออกจากพระราชวัง องค์รัชทายาทก็สิ้นพระชนม์ คนที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุดก็คือองค์ชายห้า ข้าสงสัยเขาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่มีหลักฐานจริง ๆ เลยทำได้แค่ใช้วิธีนี้เท่านั้น"

ขณะพูด เธอกระซิบว่า "เมื่อกี้พอเข้าไปในหอชมดอกไม้ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว ข้ารู้ว่าชาของข้ามีปัญหา ข้าไม่ได้ดื่มมากตั้งแต่แรก ข้าแกล้งทำเป็นสลบ..."