พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 233

หลิ่วเซิงเซิงก็กระโดดลงใต้กำแพงเช่นกัน "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าเป็นคนของท่านอ๋องเหรอ?"

ชายในชุดดำพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ "ข้าเป็นทหารลับของท่านอ๋อง ได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้ค้นหาเสวี่ยหลิงหลง แต่ขากลับถูกซุ่มโจมตีหลังจากพบเสวี่ยหลิงหลง พี่น้องที่อยู่ข้าง ๆ เสียสละทั้งหมด เหลือแต่ข้าน้อยเพียงคนเดียว นักข้าเหล่านี้ขัดขวางไม่ให้ข้าน้อยกลับจวน ข้าน้อยไม่สามารถไปประตูใหญ่ได้ นี่ถึงมาทางนี้..."

เมื่อพูดถึงนี่ จู่ ๆ เขาก็ไอเป็นเลือดออกมา แล้วหยิบเสวี่ยหลิงหลงออกมาจากอ้อมแขนของเขา "ข้าน้อยใกล้ไม่ไหวแล้ว ยังหวังว่าพระชายาจะมอบเสวี่ยหลิงหลงนี้ให้กับท่านอ๋องหวังด้วยมือของท่านเอง!"

หลิ่วเซิงเซิงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงเขา ในขณะเดียวกันก็ตรวจชีพจรของเขาด้วย

อวัยวะภายในทั้งหมดได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง แต่เขายังสามารถอยู่รอดมาถึงที่นี่ได้...

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวอย่างรวดเร็ว "อาสิง รีบช่วยพยุงเขากลับไป ข้า..."

"พระชายา! ข้างหลังยังมีผู้ไล่ล่าอีกมากมาย ท่านรีบกลับจวนเถอะ! ข้าน้อยจะล่อคนเหล่านั้นออกไป จะให้พวกเขาค้นพบความเปราะบางของจวนอ๋องไม่ได้!"

"ล่อบ้าอะไร! เจ้าเป็นแบบนี้แล้ว จะล่อผู้ไล่ล่าได้ยังไง ไม่เอาชีวิตแล้วเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงจับเสวี่ยหลิงหลงในมือของเขา จากนั้นแกล้งทำเป็นหยิบขวดยาออกมาจากอวกาศ และยัดขวดนั้นไว้ในอ้อมแขนของทหารลับ

"กินยานี้เข้าไป เจ้าจะไม่ตาย รอเรากลับมาที่จวน ถ้ามีการมีทหารไล่ล่าจริง ๆ เราจะจัดการให้เจ้า!"

พูดจบไม่ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่ ก็วิ่งตรงไปข้าง ๆ

อาสิงรีบไล่ตามไป "พระชายา เรื่องแบบนี้จะให้ท่านทำได้อย่างไร? ให้ข้าน้อย..."

"เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเขา พยายามพาคนไปอีกทิศทางหนึ่ง ข้าจะไม่เสี่ยง ข้าแค่อยากเห็นว่าศัตรูของท่านอ๋องในที่ลับเป็นใคร"

ฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง อาสิงจึงพยักหน้า พาทหารลับคนนั้นกลับไปที่ลานบ้าน หลังจากแลกเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้ว อาสิงก็ใช้ผ้าโปร่งสีดําคลุมหน้า จึงโดดกำแพงออกมาอีกครั้ง