พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 131

ยามไฮ่ ร่างสูงใหญ่ในชุดอาภรณ์สีดำขลิบทองอันเป็นเอกลักษณ์เดินลิ่วกลับไปที่เรือนอี้หง บานประตูไม้ถูกผลักให้เปิดออกและปิดลงอย่างแผ่วเบา ดวงตาดอกท้อกวาดสายตาไปทั่วเรือน

ร่างระหงในชุดบางเบากำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ บรรยากาศในเรือนอี้หงกำลังอบอุ่นพอดี แต่ภาพที่เขาเห็นกลับทำให้ร่างกายของเขาเริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เซียวชิงเฟิงเหลือบมองร่างเล็กที่กำลังนอนตะแคง แก้มนุ่มถูกทับจนริมฝีปากยู่ยี่ อวดสัดส่วนโค้งเว้าจนน่าหลงใหล เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงอย่างเงียบเชียบ

ตั้งแต่ที่เขาย้ายออกจากวังหลวงมาอาศัยที่จวนส่วนตัว เขาเคยคิดว่า อยู่ที่ใดก็ย่อมเหมือนกัน เป็นเพียงจวนที่ไว้สำหรับให้พักผ่อนกายาเท่านั้น แต่เมื่อมีฉินเจียวเยี่ยนมาอยู่ร่วมเรือน เขากลับรู้สึกว่า จวนที่เคยว่างเปล่ากลับเติมเต็มจนล้นปรี่

เป็นจวนที่เขาไม่อยากจากไปที่ใดนาน หากจำเป็นต้องออกไป ก็อยากที่จะกลับมาให้ไวที่สุด

หากเป็นแต่ก่อน เขาคงสั่งการแล้วควบม้าออกจากจวนเพื่อตรงไปยังเมืองซีเหยาทันทีที่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองหลวง หากแต่ตอนนี้ ที่มีร่างแน่งน้อยร่วมเตียงเช่นนี้ จะไปที่ใดย่อมต้องบอกกล่าวอีกฝ่าย ไม่ให้นางต้องเป็นกังวล

“เสี่ยวเยี่ยน...” ชื่อนี้เปรียบเสมือนน้ำผึ้งที่ไหลชโลมไปทั้งใจ

ฉินเจียวเยี่ยนครางรับในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะยกเปลือกตาขึ้นช้า ๆ “ท่านพี่...”

เดิมนางตั้งใจที่จะนั่งรอจนกว่าเขาจะกลับ หากแต่ทนความอ่อนเพลียของร่างกายที่ถูกเขาทรมานจนรุ่งสางทุกวันไม่ไหว พอได้นอนรอเขาบนเตียงนุ่ม ๆ ในเรือนอุ่น ๆ ก็ไม่รู้ว่าหลับสนิทไปในยามใด

ครั้นได้ยินเสียงสวามีเรียกเพียงแผ่วเบา ร่างกายของนางราวกับคุ้นเคย ก็ตื่นขึ้นมาในทันที

“อือ กลับมาแล้วหรือเพคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนยันตัวลุกขึ้นนั่ง มือขาวเนียนดุจหยกยกขึ้นขยี้ตาอย่างง่วงงุน “ฝ่าบาทว่าอย่างไรบ้างเพคะ?”

เซียวชิงเฟิงพยักหน้า ยิ้มจาง “อืม เสด็จพ่ออนุญาตให้ข้าไปเมืองซีเหยาแล้ว”

“แล้วท่านพี่จะปลอมตัวไปหรือไม่เพคะ?”

คำถามเรียบง่ายของฉินเจียวเยี่ยน แต่กลับทำให้เซียวชิงเฟิงลมหายใจสะดุดอีกครั้ง

เขาตั้งใจตั้งมั่นที่จะเข้าร่วมสงครามแย่งชิงอำนาจแล้ว ดังนั้น การไปสืบหาความจริงที่เมืองซีเหยา ระหว่างการไปอย่างเปิดเผยกับการปลอมตัว ย่อมมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน

“ข้า...” เซียวชิงเฟิงครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ไร้ความลังเลในสายตา “ข้าจะไม่ปลอมตัว แต่คงจะไปอย่างเป็นความลับที่สุด เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไหวตัวทัน และสืบหาหลักฐานได้ง่ายขึ้น”

'ข้ายังปวดเอวอยู่เลยนะ!!'

“เสี่ยวเยี่ยน” เสียงทุ้มต่ำออดอ้อนราวกับรู้จุดอ่อนไหวของนาง

'อ๊าย เสือร้ายกลายเป็นแมวเชื่อง ใครจะไปอดใจไหว'

มุมปากของเซียวชิงเฟิงยกสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงความคิดของพระชายา เพราะเขารู้ว่า ฉินเจียวเยี่ยนมักจะออดอ้อนเขาด้วยการเรียกว่า อาเฟิง

แต่เขาเองก็รู้เช่นกันว่า หากเขาต้องการสิ่งใด เพียงแค่ออดอ้อนแม่นางน้อยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียกว่า เสี่ยวเยี่ยน

เพียงเท่านี้ เขาก็ได้ในสิ่งที่ต้องการดุจเดียวกัน!!

ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้ แทบจะกระซิบชิดริมฝีปาก “ปลอบโยนข้าหน่อยเถิด ข้าต้องห่างจากเจ้าไปหลายวันเชียวหนา เสี่ยวเยี่ยน”

*ยามไฮ่ หมายถึง ช่วงเวลา 21.00-22.59 น.