พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 14

ชุนเถาและชุนหลิ่วสบสายตากันอย่างสงสัย

นี่ ยังเป็นคุณหนูของพวกตนอยู่หรือไม่?

ปกติคุณหนูรองเกียจคร้านในการลงมือทำสิ่งต่าง ๆ แต่เหตุใดวันนี้จึงลุกขึ้นมาทำนั่นทำนี่ได้เล่า?

ชุนหลิ่ว “แล้วน้ำมันนวดนี่ ต้องทำอย่างไรเจ้าคะ?”

“ยามนี้เป็นหน้าหนาว ดอกไม้มีน้อย ทำน้ำมันนวดกลิ่นดอกเหมยก็แล้วกัน”

ชุนเถา “ดอกเหมยหรือเจ้าคะ? เมื่อยามเหม่า ข้าเก็บดอกเหมยมาประดับเรือนคุณหนูมากมายเลยเจ้าค่ะ”

เพราะฉินเจียวเยี่ยนชอบดอกเหมยมาตั้งแต่เด็ก ๆ ซ่านเต๋อโหวและหลินซื่อจึงได้ปลูกดอกเหมยล้อมรอบเรือนให้นาง และเปลี่ยนชื่อเรือนเป็นเรือนเหมยฮวาตั้งแต่นั้นมา

ชุนเถาเองก็มักจะตัดดอกเหมยมาปักแจกันประดับไว้ตามจุดต่าง ๆ ในเรือนเหมยฮวาให้เจ้านายเป็นประจำ

“เช่นนั้น ชุนหลิ่วไปนำน้ำมันหมูมาให้ข้าที”

“เจ้าค่ะ”

ตลอดบ่ายวันนั้น ฉินเจียวเยี่ยนพาสองสาวใช้คัดแยกดอกเหมยที่สมบูรณ์สวยงาม นำมาล้างทำความสะอาด ก่อนจะผึ่งให้แห้ง แล้วจึงนำดอกเหมยใส่ลงในหม้อดินเผา เทน้ำมันหมูที่ใช้เป็นน้ำมันพื้นฐานลงจนท่วมดอกเหมย

ชุนหลิ่วถามอย่างสงสัยในขณะที่มองหม้อ “แล้วทำอย่างไรต่อเจ้าคะ? คุณหนู”

“เอาไปตั้งไฟอ่อน ๆ ประมาณหนึ่งชั่วยาม ระวังอย่าให้ร้อนจนเกินไปนะ”

“เจ้าค่ะ”

ชุนเถาและชุนหลิ่วช่วยกันยกหม้อดินเผาไปที่เรือนปีกข้าง จัดการตั้งเตา ชุนหลิ่วคอยควบคุมไฟและเคี่ยวอยู่ตลอด

ชุนเถารอจนเสี่ยวหงเดินลับหายไป จึงได้เดินกลับมาอีกทางแล้วรีบไปรายงานฉินเจียวเยี่ยน

“คุณหนูเจ้าคะ ข้านำขิงกับอบเชยมาแล้วเจ้าค่ะ”

ฉินเจียวเยี่ยนตรวจสอบสมุนไพรที่ได้มา “ดีมาก ขิงแก่กำลังดี เจ้านำขิงแก่ไปทุบพอแตก แล้วก็หักอบเชยเป็นท่อนสั้น ๆ เมื่อชุนหลิ่วเคี่ยวครบหนึ่งชั่วยามแล้วก็ใส่สมุนไพรลงไป เคี่ยวอีกประมาณครึ่งชั่วยามก็ให้กรองสมุนไพรออก”

“เจ้าค่ะ” ชุนเถารับคำ แต่ยังไม่ยอมเดินออกไป ยืนกัดริมฝีปากลังเลอยู่อย่างนั้น

“มีสิ่งใดรึ?” ฉินเจียวเยี่ยนถามขึ้น เมื่อเห็นท่าทางผิดปกติของสาวใช้ใกล้ตัว

“เอ่อ คุณหนูเจ้าคะ เมื่อครู่ ข้าเห็นเสี่ยวหงเดินตามข้ามาด้วยเจ้าค่ะ”

*ยามเหม่า หมายถึง ช่วงเวลา 05.00-06.59 น.