พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 160

เมื่อขบวนแจกจ่ายเสบียงบรรเทาภัยแล้งของฉีอ๋องเดินทางมาถึงเมืองหลงชวน เจ้าเมืองหลงชวนจะออกมาต้อนรับ และให้คนนำเกวียนเสบียงเหล่านี้ไปรอที่คลังเสบียงหลวงของเมืองเพียงห้าร้อยเกวียน

โดยอ้างว่า คลังเสบียงของเมืองหลงชวนมีพื้นที่ไม่เพียงพอสำหรับการพักเกวียนทั้งหนึ่งพันเกวียน จึงได้มอบหมายให้ไปพักรอตามจุดต่าง ๆ ของเมือง

โดยจุดต่าง ๆ ที่เจ้าเมืองหลงชวนวางแผนไว้ก็คือ โกดังของร้านค้าข้าวทั่วเมืองหลงชวน ทันทีที่เกวียนของราชสำนักไปถึง บรรดาพ่อค้าก็จะจัดแจงขนกระสอบข้าวลงจากเกวียน บ้างก็เผาทำลายกระสอบข้าว บ้างก็ซุกซ่อนเก็บไว้

ส่วนเกวียนบรรทุก บ้างก็ถูกทำลายจนกลายเป็นเศษไม้ เพื่อให้คนของเจ้าเมืองหลงชวนมาเก็บไปแจกจ่ายชาวเมือง เพื่อใช้เผาฟืนสร้างความอบอุ่นต่อไป

แต่พ่อค้าบางรายก็ละโมบ คิดว่า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ จึงแอบเก็บเกวียนเหล่านั้นไว้ใช้งาน เพราะคิดว่า ตนสามารถนำเกวียนไม้เหล่านั้นมาใช้ในการค้าของตนได้

เมื่อเทียบกันแล้ว มีเกวียนไม้สมบูรณ์คุณภาพดีในมือ ไม่จำเป็นต้องเสียเงินหลายตำลึงเงิน เพื่อซื้อเกวียนบรรทุกใหม่ แล้วเหตุใดจึงต้องทำลายเกวียนดี ๆ หนึ่งเล่มให้พังจนกลายเป็นเศษไม้ไปด้วย

ครั้นเมื่อขบวนเสบียงของฉีอ๋องจากไปแล้ว พ่อค้าข้าวบางส่วนก็จะนำข้าวหลวงเหล่านั้นมาผสมขายร่วมกับข้าวของตน บางส่วนก็นำมามอบให้เจ้าเมืองหลงชวนตามที่ตกลงกันไว้ เพราะในระหว่างที่ฉีอ๋องประทับที่จวนเจ้าเมืองนั้น เจ้าเมืองไม่อาจสั่งให้เกวียนของราชสำนักหายลับเข้าไปในโรงครัวของตนเองได้

เจ้าเมืองซีเหยาและชาวเมืองต่างก็รอคอยให้การต้อนรับฉีอ๋องเป็นอย่างดี เพราะเขาคือผู้ที่นำเสบียงมาบรรเทาทุกข์ให้แก่ราษฎรที่กำลังยากไร้ อดอยาก และหนาวเหน็บจากลมหิมะ

แต่ครั้นเมื่อขบวนมาถึง ชาวเมืองต่างรู้สึกซาบซึ้ง มองฉีอ๋องเปรียบเสมือนเทพเซียนผู้มาโปรดมากเพียงใด ความรู้สึกคับแค้นที่ถูกหลอกให้กินข้าวเก่าก็ยิ่งทวีสูงขึ้นด้วยเช่นกัน รวมถึงการแทรกซึมคนของหมิงอ๋องที่ช่วยปลุกปั่น สร้างข่าวลือท่ามกลางหมู่ชาวบ้าน ก็ยิ่งทำให้สถานการณ์รุนแรงจนเกินการควบคุม

สุดท้าย จนเกิดเป็นการประท้วงฉีอ๋องด้วยความไม่พึงพอใจ แต่เดิม ฉีอ๋องเองก็ตั้งใจที่จะลงมาสืบสวนตามหาความจริงด้วยตนเอง หากแต่ถูกเจ้าเมืองซีเหยาและรองแม่ทัพหลิวเข้าห้ามปรามด้วย ‘ความเป็นห่วง’ ในความปลอดภัยขององค์ชาย จึงเชื้อเชิญให้เขาประทับรอฟังผลอยู่ที่จวนเจ้าเมือง