พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 168

พ่อบ้านเฉินเอียงคออย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วเป็นปม การกระทำของเขาไม่ได้แสร้งแกล้งทำ “แล้วเหตุใดนายท่านจึงต้องนำจดหมายลับไปใส่ในกล่องไม้ด้วยเล่าขอรับ? ยามปกติ นายท่านเก็บไว้ที่ช่องลับใต้พื้นมิใช่หรือ?”

“ก็ใช่! แต่เจ้าเป็นผู้แนะนำข้าให้เก็บใส่กล่องเองนะ เจ้าลืมแล้วหรือ?” ซวี่เฉาทบทวนความทรงจำเสียงสูง ภายในใจเริ่มร้อนรน และมีโทสะอัดแน่นอยู่เต็มอก เนื่องจากพ่อบ้านเฉินเอาแต่ซักถามเขา ทำให้เขายังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการเสียที

“ข้า?” พ่อบ้านเฉินชี้นิ้วเข้าหาตนเองอย่างงงงวย

ในเมื่อมีช่องลับดิบดี แล้วเหตุใดข้าจึงต้องแนะนำให้นายท่านเก็บในกล่องไม้ด้วยเล่า?

“ข้าจะกล้าไปแนะนำนายท่านเช่นนั้นได้อย่างไร? เก็บจดหมายในกล่องไม้เช่นนั้น มิอันตรายหรอกหรือขอรับ?”

แววตาและท่าทางงุนงงของพ่อบ้านเฉินดูจริงจัง มิได้เสแสร้ง จนซวี่เฉาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ

ความร้อนรนในใจแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหนาวเหน็บอย่างฉับพลัน เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะเริ่มถามคำถามใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ลดลงไปหลายส่วน “เจ้าสลบไปตั้งแต่ยามใดกันแน่?”

“ข้าจำได้ว่า นายท่านอนุญาตให้ข้าเดินไปส่งหมอนวดจากโรงนวดฮุ่ยชุนที่รถม้าหน้าจวน” พ่อบ้านเฉินหลับตาลง พยายามทบทวนความทรงจำที่ขาดหายไปอย่างตั้งใจ “เมื่อข้าเดินไปถึงที่รถม้า ข้าก็ถูกสับต้นคอ... ใช่แล้วขอรับ ข้าถูกสับต้นคอ ตั้งแต่ตอนนั้นเลยขอรับ!”

ซวี่เฉา “!!!”

ราวกับร่างกายถูกสูบพลังชีวิตออกไปในคราวเดียว ร่างของซวี่เฉาโงนเงนจนเซล้มไปทางด้านหลัง บั้นท้ายกระแทกลงพื้นอย่างแรง จนพ่อบ้านเฉินตกใจต้องเอื้อมมือไปช่วยจับด้วยความตกใจ

“นายท่าน!! นายท่านเป็นสิ่งใดไปขอรับ?”

ซวี่เฉาสั่งเสียงสั่น โดยที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับเลยแม้แต่น้อย “ละ... เล่าต่อ...”

ร่างสูงใหญ่ของอดีตเสนาบดีกรมการคลังดูแก่ชราขึ้นมาหลายสิบปี ใบหน้าเคร่งเครียดซีดเซียว มือขวาตวัดพู่กันลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน...” พ่อบ้านเฉินที่พยายามฝืนลุกเดินตามเข้ามา เนื่องจากถูกมัดอยู่หลายชั่วยาม จึงทำให้เลือดลมยังไหลเวียนไม่คล่องเท่าใด เมื่อครู่เขาก็ต้องให้บ่าวรับใช้หามเขาเข้ามา

“ไป ไปส่งจดหมายให้เร็วที่สุด” ซวี่เฉาเป่าหมึกบนกระดาษในมือให้แห้งด้วยความร้อนรน

พ่อบ้านเฉินถามด้วยความสงสัย “ส่งให้ผู้ใดหรือขอรับ?”

“หมิงอ๋อง!!” เสียงของซวี่เฉาตอบกลับมาอย่างหนักแน่นและเต็มไปด้วยความหวังและความสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน