พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 167

พ่อบ้านเฉินออกจากจวนของใต้เท้าซวี่ตั้งแต่ต้นยามเซิน จนบัดนี้ก็ล่วงเข้ากลางยามซวีแล้ว ก็ยังไร้วี่แววของพ่อบ้านเฉินกลับมารายงานเขาว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย

ซวี่เฉาทำได้เพียงเดินไปมาอย่างกระสับกระส่ายอยู่ภายในห้องหนังสือ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองไปยังกุญแจสองดอกที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่จิตใจกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุด ความอดทนของเขาก็สิ้นสุดลง...

“พวกเจ้าส่งคนไปตามพ่อบ้านเฉินหน่อย” ซวี่เฉาเอ่ยสั่งบ่าวรับใช้ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าเรือนด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความกังวล “เขาออกไปเยี่ยมญาติที่นอกกำแพงเมือง สั่งให้เขากลับมาได้แล้ว ข้ามีเรื่องจะใช้งานเขา”

“ขอรับ!!”

ซวี่เฉาทำได้เพียงเดินกลับไปกลับมาภายในห้องหนังสืออีกครั้งอย่างร้อนใจ เขาสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์อันเลวร้ายที่เกาะกุมอยู่ในจิตใจ

แม้เวลาจะผ่านไปเพียงเค่อเดียว แต่ความรู้สึกกลับราวกับยาวนานนับแรมปี จู่ ๆ เสียงดังโวยวายเอ็ดตะโรก็ดังขึ้นที่หน้าห้องหนังสือของเขา ซวี่เฉาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวไปถึงประตู

ประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงจนกระแทกกับผนัง บ่าวรับใช้สองนายรีบคุกเข่าพูดละล่ำละลักอย่างร้อนรน

“เจอพ่อบ้านเฉินแล้วขอรับ!! นายท่าน!”

“อยู่ไหน?” ซวี่เฉาเร่งรุดไปที่หน้าประตูด้วยหัวใจที่เต้นรัว ก่อนจะเห็นพ่อบ้านเฉินในสภาพสะบักสะบอม เนื้อตัวและเสื้อผ้าคลุกฝุ่น แต่ไม่มีร่องรอยของการถูกทำร้ายแต่อย่างใด กำลังนั่งบนสนามหญ้า พลางลูบบริเวณข้อมือที่แดงช้ำจากการถูกเชือกมัดไว้ไปมาอย่างรู้สึกเจ็บปวด

สภาพยับเยินของพ่อบ้านเฉินทำให้หัวใจซวี่เฉาดิ่งลงวูบ เพราะในยามที่พ่อบ้านเฉินจากไปยังคงปกติดีทุกอย่าง หากแต่ในยามนี้ กลับมอมแมม เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ถูกมัดข้อมือด้วยเชือกเส้นยาวที่ถูกตัดทิ้งอยู่ข้างตัว

“กะ... เกิดอันใดขึ้น!?” ซวี่เฉาถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ จนแทบจะไม่มีเสียงออกมา

ฝ่ามือของซวี่เฉาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ครั้นเห็นบ่าวรับใช้อื่นออกไปจนหมดสิ้น เขาจึงเร่งรุดมาย่อตัวตรงหน้าพ่อบ้านเฉินแล้วเอ่ยถามเสียงเครียด

“ก็กล่องไม้ที่ใส่จดหมายลับของข้ากับหมิงอ๋องอย่างไรเล่า?”

*ยามเซิน หมายถึง ช่วงเวลา 15.00-16.59 น.

*ยามซวี หมายถึง ช่วงเวลา 19.00-20.59 น.

*เค่อ หมายถึง 15 นาที