พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 176

เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวที่จ้าวต้าหลี่ซื่อชิงบุกจับซวี่เฉาและทุกคนในตระกูลซวี่ถึงจวนในยามวิกาลก็ดังกระฉ่อนไปทั้งเมืองหลวง กลายเป็นหัวข้อในการซุบซิบนินทาและถกเถียงกันอย่างออกรสของชาวเมืองที่ต่างคาดเดากันไปว่า จวนซวี่ถูกจับกุมด้วยเหตุใดกันแน่

“ปลายยามเซิน ข้ากำลังนอนเล่นอยู่ในเรือนก็ได้ยินเสียงควบม้าดังสนั่นผ่านเรือนข้าไป ข้าจึงรีบลุกขึ้นมาดู เห็นทหารของศาลต้าหลี่ล้อมจวนใต้เท้าซวี่หนาแน่นเชียวล่ะ” ชายคนหนึ่งที่เพิ่งขายผักในตลาดหมดตะโกนเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ใช่ ๆ ข้าก็เห็น เรือนของข้าก็อยู่ใกล้จวนใต้เท้าซวี่เช่นกัน ทหารเกราะสีเงินสะท้อนแสงไฟจากตะเกียงจนแสบตาเชียวล่ะ ยืนเรียงรายกันเป็นแถวจนไม่มีผู้ใดออกมาได้สักคน” อีกคนหนึ่งเล่าเสริมด้วยความภูมิใจที่ได้เป็นประจักษ์พยานในเหตุการณ์

“หลังจากนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโวยวายดังขึ้นอย่างต่อเนื่องตลอดคืน ช่างเป็นการจับกุมที่น่าหวาดหวั่นนัก ยามที่พวกเขานำคนในตระกูลซวี่ออกมา คนทั้งหมดล้วนถูกมัดมือไพล่หลังด้วยเชือกป่าน แล้วพาเดินเท้าเปล่าไปยังศาลต้าหลี่!!”

“ไม่รู้ว่า ตระกูลซวี่ทำความผิดสิ่งใดกัน? เหตุใดจึงถูกลงโทษอย่างหนักหน่วงเช่นนั้น”

“ข้ารู้ ๆ เรื่องการยักยอกเสบียงบรรเทาทุกข์ของเมืองซีเหยาอย่างไรเล่า!” เสียงหนึ่งดังขึ้นในวงสนทนาอย่างภาคภูมิใจที่ตนเองได้รู้เรื่องที่ไม่ผู้ใดรู้

“จริงรึ! เจ้ารีบเล่ามาเร็วเข้า ข้าอยากรู้!!”

เสียงชาวบ้านซุบซิบนินทาเรื่องตระกูลซวี่ดังขึ้นทุกซอกทุกซอย นอกจากจะตัดสินโทษของตระกูลซวี่ตามความคิดของตนแล้ว ยังคาดเดากันไปถึงผู้ที่อยู่เบื้องหลังอย่างหมิงอ๋องด้วยเช่นกัน

“แล้วฝ่าบาทจะสั่งลงโทษหมิงอ๋องอย่างไรกัน? หวังว่าคงจะไม่แค่ตักเตือนหรือกักบริเวณหรอกนะ นี่มันเรื่องใหญ่ถึงขั้นยักยอกเสบียงเลยนะ!”

“เป็นไปไม่ได้ นี่มันโทษหนักเชียวหนา ยักยอกเสบียง ทำให้ชาวเมืองซีเหยาต้องอดอยาก เป็นการซ้ำเติมชาวบ้านที่กำลังเดือดร้อนเช่นนั้น ข้าว่าต้องโดนมากกว่านั้นแน่!”

“นั่นสิ แต่ฝ่าบาทก็มีพระโอรสที่เก่ง ๆ ไม่มาก หากไม่นับที่ถูกกักบริเวณก็มีเพียงฉีอ๋องกับเฟิงอ๋อง”

“เฮ้อ ข้าซักผ้าทิ้งไว้ ขอกลับไปเอาผ้าตากก่อนนะ...”

“รอข้าด้วยสิ ข้ายังมิได้ล้างจานเลย”

“อ่า ข้าด้วย ๆ ”

ไม่นานกลุ่มสนทนาเรื่องในวังก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทางอย่างรีบร้อน เหลือเพียงสายลมที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบา...

*ยามเซิน หมายถึง ช่วงเวลา 15.00-16.59 น.