พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 182

หยางเซิงลังเลในการรับคำ จึงเอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “เอ่อ ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไร?” หัวคิ้วของเซียวชิงเฟิงขมวดมุ่นที่ไม่เห็นเขารับคำเสียที

“ศึกนี้หนักหนานัก กระหม่อมขออยู่อารักขาพระชายาที่เมืองหลวงแทนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวชิงเฟิง “...”

เซียวชิงเฟิงส่งสายตาถาม นี่คือ เจ้าตั้งใจจะเล่นละครไปกับพวกข้าด้วย?

หยางเซิง กระหม่อมไม่ได้เล่นละครพ่ะย่ะค่ะ ความจริงแท้จากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ

เพราะคราวนี้ อย่างไร เขาก็ตั้งใจที่จะเกาะชายกระโปรงของพระชายาไม่ปล่อยแล้ว

เมื่อคราวก่อน ตงไฮ่เพียงแต่ทำตามคำสั่งของพระชายา ไม่ได้ใช้สมองร่วมด้วยแม้แต่น้อย ยังได้รับคำชมจากท่านอ๋องไม่หยุดปาก

เฮอะ! ข้าโมโหจนแทบกระอักเลือด ดังนั้น คราวนี้ อย่างไรข้าก็จะต้องอยู่เมืองหลวงกับพระชายาให้จงได้!!

“...” เซียวชิงเฟิง “เอาเถิด เช่นนั้นก็ตงไฮ่ เจ้าจงไปเตรียมทัพ”

ตงไฮ่ที่เหลือบมองสหายร่วมทัพอย่างรู้ทัน พลางประสานมือรับคำสั่ง “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

เมื่อเห็นว่า สวามีของตนมอบหมายงานเสร็จเรียบร้อย ฉินเจียวเยี่ยนจึงยกแขนขึ้นโอบรอบคอของร่างสูง พลางเขย่งเท้าขึ้น สบตาอีกฝ่ายอย่างเชิญชวน

“หากท่านพี่มอบหมายงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านพี่พอจะมีเวลาสักครู่หรือไม่เพคะ?” คำพูดและน้ำเสียงออดอ้อนของฉินเจียวเยี่ยน ทำให้คนที่ได้ยินสามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่า นางต้องการสิ่งใด

“ข้าต้องรีบออกเดินทาง” เซียวชิงเฟิงเอ่ยเสียงแข็ง หากแต่สองแขนกลับรั้งร่างบอบบางดุจหยกเข้ามาใกล้ สาวใช้และคนสนิทก้มหน้าหันหลังให้อย่างรู้หน้าที่ “แต่กว่าตงไฮ่จะเรียกพลและตั้งขบวนกองทัพให้ข้าเสร็จก็คงมีเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วยาม”

ในขณะที่ตงไฮ่เหลือบมองไปบนต้นไม้รอบจวน เมื่อเห็นองครักษ์ลับพยักหน้า เขาจึงเอ่ยขึ้น “คนของหมิงอ๋องออกไปหมดแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ต้องแสร้งนินทาเจ้านายแล้ว”

ชุนเถา ชุนหลิ่ว หยางเซิงจึงได้แต่ยิ้มแหย

พวกข้าก็ไม่ได้แสร้งนินทาเสียหน่อย แต่นินทาออกมาจากใจล้วน ๆ เลย

ในเรือนอี้หง เซียวชิงเฟิงอุ้มร่างของฉินเจียวเยี่ยนวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ร่างสูงโน้มใบหน้าต่ำลงมาหวังจะเชยชิมความหวานจากริมฝีปากบาง หากแต่ถูกฉินเจียวเยี่ยนเบี่ยงหลบ จึงได้หอมแก้มเนียนไปเต็มปอดแทน

“ท่านพี่ เราไม่มีเวลาแล้วนะเพคะ”

เซียวชิงเฟิงพึมพำชิดริมแก้มหอมกรุ่นกลิ่นดอกเหมย “เวลาอันใดกัน? ก็เจ้าชวนพี่มาร่วมชมลมวสันต์มิใช่หรือ?”