ฉินเจียวเยี่ยนแย้มยิ้ม “ทำให้ฉีอ๋องเป็นห่วงเสียแล้ว อาการของหม่อมฉันดีขึ้นมากแล้วเพคะ วันนี้ จึงได้ขอติดตามพี่หญิงออกมาเที่ยวชมงานเทศกาลด้วย”
“จริงสิ เสด็จพี่” เซียวชิงฉีหันมาถามพี่ชาย เมื่อนึกขึ้นได้ “เมื่อคืนเสด็จพี่กลับในยามใด? เหตุใดจึงไม่รอข้ากลับด้วยเล่า?”
เซียวชิงเฟิงมองหน้าน้องชายอย่างดูแคลน “เจ้ารอข้าไม่ไหวหรอก”
“แค่ก!” ฉินเจียวเยี่ยนถึงกับสำลักอาหารในปาก เมื่อได้ยินคำตอบของเซียวชิงเฟิง
“คุณหนูรอง! / น้องหญิง!” เซียวชิงฉีและฉินเยี่ยนฟางที่เรียกนางพร้อมกันด้วยความเป็นห่วง ฉินเยี่ยนฟางที่นั่งอยู่ใกล้กว่า จึงรีบหยิบจอกน้ำชามาส่งให้
“ค่อย ๆ ทานสิ” ฉินเยี่ยนฟางปลอบเสียงอ่อน เข้าใจว่า น้องสาวคงรู้สึกไม่สบายตัวที่จะต้องนั่งตัวเกร็ง เพื่อร่วมรับประทานอาหารกับท่านอ๋องสูงศักดิ์ทั้งสอง
เซียวชิงฉีรีบถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “คุณหนูรองเป็นอย่างไรบ้าง?”
ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มจาง “ดีขึ้นแล้วเพคะ” ก่อนจะตวัดสายตาไปมองค้อนต้นเหตุที่ทำให้นางต้องสำลัก
'ท่านจะพูดให้คนสงสัยทำไม'
'แค่บอกว่า กลับก่อนเพียงเท่านั้น จะยากปะไร'
เซียวชิงเฟิงชะงักตะเกียบในมือไปนิด มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะขยับมือเคลื่อนไหวราวกับไม่ได้ยินสิ่งใด
“ดีแล้ว ดีแล้ว” เซียวชิงฉีบอก “ว่าแต่ เมื่อครู่ เสด็จพี่ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”
“ข้าบอกว่า...” เซียวชิงเฟิงทิ้งจังหวะ ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนรีบหันไปมองหน้าทันที เพื่อรอว่า เขาจะตอบคำถามนั้นอย่างไร ดวงตาจิ้งจอกเปล่งประกายราวกับว่า หากเขาตอบไม่เข้าหู นางก็พร้อมที่จะกระโจนมางับศีรษะของเขาอย่างไรอย่างนั้น
'ก็ท่านเป็นคนที่ต้องการให้เหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นไม่ใช่รึ?'
'แล้วจะมาพูดจาให้ผู้คนสงสัยกันทำไมเล่า?'
เซียวชิงฉีพยักหน้า ก่อนจะบอกอย่างเหนื่อยใจ “ใช่แล้ว ผู้ใดจะคาดคิดว่า ใต้เท้าจางที่เคยซื่อสัตย์ อาสาที่จะเดินทางไปให้ความช่วยเหลือชาวบ้านที่ประสบภัยน้ำท่วมถึงชายแดน จะยักยอกเงินช่วยเหลือมากมายถึงเพียงนั้น”
ฉินเยี่ยนฟางถามต่อ “แต่เห็นว่า จับกุมผู้ที่เกี่ยวข้องได้ครบถ้วนแล้วใช่หรือไม่เพคะ?”
เซียวชิงฉี “จริง ๆ ก็ครบถ้วนแล้ว เพียงแต่เสด็จพี่และข้ามองว่า ยังมีผู้อยู่เบื้องหลังใต้เท้าจางอีก”
สองคนหนุ่มสาวกำลังถกเถียงปรึกษางานราชสำนักกันอย่างเพลิดเพลิน เช่นเดียวกับที่ฉินเจียวเยี่ยนก็กำลังเพลิดเพลินกับบรรดาอาหารบนโต๊ะ
เพราะนางรู้ดีว่า ถึงเวลาที่ตัวหลักอย่างฉินเยี่ยนฟางจะได้แสดงความสามารถแล้ว
ฉินเยี่ยนฟางก้มหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ก็จริง เท่าที่ท่านพ่อรู้จักใต้เท้าจางมา เขาไม่น่าอาจหาญพอที่จะยักยอกเงินหลายแสนตำลึงเพียงลำพัง”
เซียวชิงฉีพยักหน้าราวกับลูกไก่จิกข้าวเปลือก “ใช่หรือไม่ ข้าเองก็คิดเช่นนั้น”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC