พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 207

“ไหนเจ้าลองเล่าให้ข้าฟังหน่อยว่า ของแต่ละชิ้นใช้การอย่างไร?”

ฉินเจียวเยี่ยนเม้มริมฝีปากแน่น

‘ของเช่นนี้ มองด้วยตาก็น่าจะเข้าใจวิธีใช้งานแล้วนะเพคะ’

“หากเจ้าไม่อธิบาย ข้าจะช่วยเสนอแนะแนวทางของเจ้าให้เหล่านางโลมได้อย่างไร?” เซียวชิงเฟิงหว่านล้อม

‘ฟังดูมีเหตุผล... แต่ก็ยังไม่รู้สึกสมเหตุสมผลเท่าใดนัก’

เหตุใดแม่นางน้อยนางนี้ จึงหลอกยากหลอกเย็นนักหนา...

เซียวชิงเฟิงถอนหายใจอย่างนึกระอาที่อีกฝ่ายไม่หลงกลเขาเสียที จึงตัดใจย่อตัวลงไปอุ้มร่างแน่งน้อยขึ้นแนบอก

“อ๊ะ ท่านพี่” ฉินเจียวเยี่ยนยกสองมือขึ้นโอบรอบคอของสวามีในทันใดด้วยเกรงว่าจะหล่นลงมา แต่เมื่อนางหันหน้ามาอีกที ร่างสูงก็พานางมาวางลงบนเตียงอย่างเรียบร้อยเสียแล้ว

‘อา... เอวข้าเพิ่งจะหายดีเองนะ นี่ท่านจะเคี่ยวกรำตัวข้าอีกแล้วรึ?’

มุมปากของเซียวชิงเฟิงยกขึ้นสูง เมื่อได้ยินความคิดโอดครวญของอีกฝ่าย หากแต่แสร้งไม่ใส่ใจและไม่มองใบหน้าหงิกงอของนาง เขาเอื้อมมือจับลงบนเข็มขัดแล้วกระชากออกในคราวเดียว เสื้อชั้นนอกของฉินเจียวเยี่ยนก็แหวกออกกว้าง

ใจของนางเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น เมื่อรู้สึกว่า สวามีตรงหน้าดูเร่าร้อนหื่นกระหายกว่าที่เคย

‘สงสัยเป็นเพราะห่างกันไปหลายวัน หรือว่า สถานที่ที่ชวนให้ทำเรื่องอย่างว่า?’

“อ๊ะ ท่านพี่ อ่ะ อื้อ” ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ แหงนเงยรอรับความสุขที่สวามีมอบให้ แอ่นหลังดันอกอวบอิ่มให้ชิดฝ่ามือของคนบนร่างมากขึ้น

เซียวชิงเฟิงเลื่อนริมฝีปากทิ้งรอยจูบเป็นทางยาวจนมาถึงร่องเนินเขาสูง ยกริมฝีปากเข้าไปครอบครองเม็ดอิงเถาสีแดงชมพูที่ยอดเนินอย่างรักใคร่ทั้งสองฝั่ง

“อึก อ่า ท่านพี่ อา อ๊า~~~” เม็ดอิงเถาถูกปลายลิ้นของสวามีตวัดไล้ไปมาในโพรงปาก สลับขบกัดอย่างมันเขี้ยว จนฉินเจียวเยี่ยนรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วสรรพางค์ เอวบางบิดร่อนไปมาด้วยความกระสัน

นั่นทำให้ด้ามหยกของอีกฝ่ายที่กำลังถูไถอยู่กับกลีบดอกเหมยของนางขยายตัวใหญ่ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

สองมือเล็กสอดไปขยำเรือนหนานุ่มของอีกฝ่าย แอ่นอกขึ้นสูง ยิ่งเซียวชิงเฟิงเคล้าคลึงนางมากเท่าใด กลีบดอกเหมยของนางก็ยิ่งปลดปล่อยน้ำหวานออกมาเคลือบแท่งหยกของเขามากขึ้นเท่านั้น

“อ่า อาเฟิง”