“ได้คู่ครองที่ดีแล้วอย่างไร?” ฉินเจียวเยี่ยนปิดตำราในมือลง “พวกนางมั่นใจได้อย่างไรว่า พี่หญิงได้คู่ครองที่ดีแล้ว ชีวิตหลังออกเรือนจะดีตามไปด้วย”
“คุณหนูหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?” ชุนหลิ่วสงสัย “การได้ออกเรือนกับซื่อจื่อหรือขุนนางที่สูงศักดิ์ ย่อมมีชีวิตที่ดีแน่นอนนี่เจ้าคะ”
“บุรุษสามารถมีสามภรรยาสี่อนุได้มิใช่หรือ?” ฉินเจียวเยี่ยนย้อนถาม “ได้คู่ครองที่ดีไม่ได้เป็นการรับประกันว่า จะมีชีวิตที่ดี สุดท้าย สตรีออกเรือนก็ต้องไปตบตีแย่งชิงความโปรดปรานของบุรุษในเรือนหลังอยู่ดี”
ชุนเถา ชุนหลิ่ว “...”
เหตุใดวันนี้ พวกนางจึงไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณหนูพูดเลยนะ
ฉินเจียวเยี่ยนเห็นสีหน้างุนงงของสาวใช้จึงได้แต่หัวเราะแห้ง
ในสมัยโบราณที่บุรุษเป็นใหญ่เช่นนี้ อธิบายเรื่องความเท่าเทียมไปก็คงไม่มีประโยชน์ นางจึงส่ายหน้า แล้วกางตำราในมือมาอ่านต่อ
ชุนหลิ่วยังคงไม่ยอมแพ้ “แต่คุณหนูไม่เดือดร้อนบ้างเลยหรือเจ้าคะ? ที่มีแต่คนมาสู่ขอคุณหนูใหญ่เช่นนี้”
“เหตุใดต้องเดือดร้อนด้วยเล่า?” ฉินเจียวเยี่ยนพลิกตัวมานอนคว่ำอ่านตำราต่ออย่างสบายใจ “ชุนเถา มานวดหลังให้ข้าที วันนั้น น้ำหนักมือของเจ้าช่างดีนัก”
“เจ้าค่ะ” ชุนเถาวางผ้าปักในมือ แล้วเดินไปนวดให้อย่างว่าง่าย “แต่คุณหนูเจ้าคะ พวกข้าเพียงแต่รู้สึกเสียดายเจ้าค่ะ ที่ไม่มีผู้ใดมาสู่ขอคุณหนูบ้างเลย”
“ดังนั้น ยิ่งพี่เขยของข้าเป็นซื่อจื่อหรือท่านอ๋องที่สูงศักดิ์มากขึ้นเท่าใด ผลดีย่อมตกอยู่กับตัวข้ามากขึ้นเท่านั้น เข้าใจแล้วหรือไม่?”
ชุนเถาและชุนหลิ่ว “... เจ้าค่ะ”
ฟังคุณหนูแล้วก็เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ยังรู้สึกแปลก แต่ไม่สามารถบอกได้ว่า ส่วนใดที่แปลกไป
ชุนเถา “แล้วถ้าหากเฟิงอ๋องเกิดสนใจคุณหนูใหญ่ขึ้นมาล่ะเจ้าคะ?”
*ซื่อจื่อ คือ บุตรชายผู้มีสิทธิ์สืบทอดตำแหน่งต่อจากบิดา

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC