ชุนหลิ่ว “นั่นสิเจ้าคะ คุณหนูไม่เสียดายหรือเจ้าคะ? ทั้ง ๆ ที่คืนนั้น...”
“อย่าได้เอ่ยถึงอีก คืนนั้นไม่เกิดสิ่งใดขึ้นทั้งนั้น เข้าใจหรือไม่?” ฉินเจียวเยี่ยนดุเสียงเข้ม เพราะไม่อยากให้ผู้ใดมาได้ยิน
ทั้ง ๆ ที่เรื่องในค่ำคืนนั้นได้จบลงไปแล้ว เฟิงอ๋องเองก็ไม่กล่าวถึงอีก นางเองก็ควรจะปล่อยให้เป็นความฝันหนึ่งตื่นด้วยเช่นกัน
ชุนเถาและชุนหลิ่วรับคำเสียงอ่อน สีหน้าหงอยเหงา “เจ้าค่ะ”
ฉินเจียวเยี่ยนถอนหายใจหนัก ๆ อีกครั้ง “ชุนหลิ่ว เจ้าเอาขนมกุ้ยฮวากลับมาด้วยใช่หรือไม่?”
“เจ้าค่ะ”
“เอาขนมมาป้อนข้าหน่อย” ฉินเจียวเยี่ยนเปลี่ยนเรื่องพูดคุย เพื่อทำให้บรรยากาศกลับมาผ่อนคลายเหมือนเดิม
ชุนหลิ่ว “เจ้าค่ะ”
ชุนหลิ่วรีบเดินมาคุกเข่าข้างเตียง เช็ดมือจนสะอาด แล้วจึงหยิบขนมกุ้ยฮวาป้อนถึงปากของฉินเจียวเยี่ยน ในขณะที่ชุนเถาก็ยังคงออกแรงนวดต่อไป
“ถ้าเช่นนั้น คุณหนูคิดว่า คุณหนูใหญ่จะได้ออกเรือนกับผู้ใดกันเจ้าคะ?” ชุนเถาคิดตาม แล้วถามขึ้นอย่างปล่อยวาง
ในเมื่อคุณหนูกล่าวว่า ยิ่งบุรุษของคุณหนูใหญ่ดีเท่าใด บุรุษของคุณหนูย่อมดีกว่าเท่านั้น
นางก็จะเชื่อคำพูดของคุณหนูของตนตามนั้น!!
“แล้วมีจวนใดมาทาบทามแล้วบ้างล่ะ?”
ว่าแล้ว ฉินเจียวเยี่ยนก็ทำทีจะเอนตัวลงไปนอนอ่านตำราในมือต่อ
อาเซียง ชุนเถา และชุนหลิ่วได้แต่สบตากันด้วยความสงสัย
ท่านโหวและฮูหยินจะมาถามความคิดเห็นของคุณหนูรองด้วยเหตุอันใด?
ในเมื่อท่านมิใช่ผู้ที่ออกเรือนเสียหน่อย แล้วมีผู้ใดกันที่มาถามความคิดเห็นของบุตรหลานเช่นนี้
คุณหนูเข้าใจสิ่งใดผิดไปหรือไม่?
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ” อาเซียงตอบเสียงดังฟังชัดอีกครั้ง “ฮูหยินให้คุณหนูไปที่โถงหน้า เพราะเฟิงอ๋องเสด็จมาเจ้าค่ะ!!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC