“เจ้าได้ยินเสียงดีดพิณเมื่อครู่หรือไม่? ที่ดังมาจากเรือนเหมยฮวาน่ะ”
“ได้ยินสิ เสียงสูงเสียดฟ้า แทบจะทนฟังเสียไม่ได้ แค่เดินผ่าน ข้ายังต้องรีบปิดหูแล้ววิ่งหนีออกมา”
“เหตุใดจึงต่างกันปานนี้ ทั้งคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองต่างมีอาจารย์ซ่งมาสอนดีดพิณเหมือนกันไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดจึงมีฝีมือที่แตกต่างกันเพียงนี้”
“แต่จะว่าไป ฮูหยินใหญ่เป็นบุตรสาวตระกูลขุนนาง แต่ฮูหยินรองเป็นเพียงบุตรสาวตระกูลพ่อค้า จะมาเทียบกันได้อย่างไรเล่า?”
“อย่าว่าแต่ดีดพิณเลย คราวก่อน ข้าเข้าไปช่วยทำความสะอาดที่เรือนเหมยฮวา การเขียนอักษรและวาดภาพของคุณหนูรองก็ไม่อาจเทียบคุณหนูใหญ่ได้เลย”
“เจ้าจะเทียบได้อย่างไร คุณหนูใหญ่มีอายุมากกว่าคุณหนูรองตั้งสี่ห้าปี”
“แต่ตอนที่คุณหนูใหญ่อายุเท่าคุณหนูรองในตอนนี้ ก็เชี่ยวชาญ ทั้งพิณ หมากล้อม อักษร และวาดภาพแล้วนา”
“คุณหนูใหญ่อาจจะมีพรสวรรค์ก็เป็นได้”
“หรืออีกที คุณหนูรองอาจจะพยายามไม่มากพอ”
เสียงหัวเราะชอบใจของบรรดาสาวใช้ที่กำลังนินทาเรื่องของเจ้านายดังไปทั่วลานซักล้าง โดยไม่รู้เลยว่า หลังต้นไม้ต้นใหญ่ มีเด็กสาวคนหนึ่งที่บังเอิญมาเก็บว่าว กำลังหลั่งน้ำตาลงมาอย่างเงียบงัน
.....
“เจ้ากำลังจะเอาพิณของคุณหนูรองไปเก็บอีกแล้วรึ?”
“ก็ใช่น่ะสิ คุณหนูรองฝึกดีดพิณจนพังไปอีกตัวแล้ว เดือนนี้ เป็นตัวที่สามแล้ว”
“คุณหนูรองฝึกฝนมากมายถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่สามารถเทียบฝีมือกับคุณหนูใหญ่ได้เลย” ข้ารับใช้ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“แล้วท่านโหวก็ยังอุตส่าห์สั่งทำพิณคุณภาพดี สลักชื่อคุณหนูรองลงบนพิณทุกตัวอีกด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า คุณหนูรองใช้ได้ไม่นานก็ชำรุดเสียแล้ว”
“ช่างสิ้นเปลืองเงินทองของจวนโหวโดยแท้”
“นี่ คุณหนูรองก็ช่างไม่รู้จักท้อเอาเสียเลย”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC