พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 45

ฉินเจียวเยี่ยนเม้มริมฝีปากอย่างหนักหน่วง จิตวิญญาณฝั่งดีและฝั่งร้ายตีกันพัลวันในความคิด

เทพธิดาน้อย: ไม่ได้นะ เจ้าจะล่วงเกินตอนท่านอ๋องหลับไม่ได้นะ

มารน้อย: เหตุใดจะไม่ได้ ของท่านอ๋อง ใช่ว่า ข้าจะไม่เคยเห็นเสียหน่อย

เทพธิดาน้อย: ท่านอ๋องให้เจ้ามานวดนะ ไม่ได้ให้มาทำสิ่งอื่น...

มารน้อย: ข้าก็กำลังจะนวดให้ท่านอ๋องอย่างไรเล่า!

เทพธิดาน้อย: มีผู้ใดเขานวดที่ช่วงล่างกัน เจ้ากำลังจะฉวยโอกาสชัด ๆ แอ่ก!

เทพธิดาตัวน้อยถูกมารร้ายกระโดดทับใส่ จนไม่สามารถพูดสิ่งใดได้อีก บ่งบอกถึงการตัดสินใจสุดท้ายของนาง

มือบอบบางค่อย ๆ แกะเข็มขัดอย่างแผ่วเบา สายตาแวววาวจ้องสลับกันระหว่างเข็มขัดหนังกับดวงหน้าคมคายอย่างระแวดระวังว่า ท่านอ๋องจะลืมตาตื่นขึ้นมาในยามใด

“ฟู่ว” ฉินเจียวเยี่ยนระบายลมหายใจ เมื่อรูดเข็มขัดออกไปเรียบร้อย สองมือของมารร้ายที่สิงอยู่เคลื่อนต่อไปที่ขอบกางเกง บรรจงถอดลงอย่างช้า ๆ

'หม่อมฉันขอดูเพียงชั่วครู่เท่านั้นเองเพคะ'

'ชื่นชมความงามเสร็จเรียบร้อย แล้วจะเก็บเข้าที่ให้นะเพคะ'

กางเกงสีขาวถูกรั้งลงเพียงเล็กน้อย เปิดโอกาสให้นางได้ยลความลับใต้ร่มผ้าของท่านอ๋องอย่างเปิดเผย

'ฮือ ไส้กรอกขาว ๆ อวบ ๆ '

ฉินเจียวเยี่ยนเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ใคร่อยากลงมือทำสิ่งอื่นที่มากกว่าแค่การมอง

แต่นางคิดว่า แค่แอบถอดกางเกงของเฟิงอ๋อง นางก็เอาชีวิตมาเสี่ยงตายมากพอแล้ว คงไม่อาจหาญทำสิ่งใดให้เกินตัวไปมากกว่านี้

'อยากกินไส้กรอกอีกสักครั้งจัง...'

'คืนนั้น ทั้งเขาและนางต่างเมาฤทธิ์ยา จนแทบจะไม่ได้รู้รสอะไรเลย'

'ตื่นมาอีกทีก็อิ่มเอมไปทั้งกายและใจแล้ว...'

หากถามว่า การอภิรมย์ในคืนนั้น ฉินเจียวเยี่ยนมีความสุขหรือไม่? นางตอบได้ในทันทีว่าเป็นความสุขจนล้นอก แต่เป็นความสุขที่ไม่สามารถจดจำสิ่งใดได้เลย ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำแล้วจางหายไปในพริบตาเดียว

'เฮ้อ หากไม่ได้กินซ้ำ แค่ขอมองให้นานหน่อยก็ยังดี...'

ฉินเจียวเยี่ยนไม่มีความกล้ามากพอที่จะเอื้อมมือไปลูบไล้ เพราะเกรงว่า เจ้าของแท่งหยกจะรู้สึกตัว จึงได้แต่นั่งมองพลางกัดริมฝีปากอยู่อย่างนั้น

ลมหายใจของเซียวชิงเฟิงขาดห้วง เมื่อได้ยินคำเยินยอจากฉินเจียวเยี่ยน

ยามมีสติต้องกลายเป็นเสือร้าย...

เจ้าเองก็เคยถูกข้ากินจนไม่เหลือกระดูกมาแล้วมิใช่รึ? ยังไม่เข็ดอีกหรือไร?

เมื่อเซียวชิงเฟิงตัดสินใจยกเปลือกตาขึ้น เขาจึงได้เห็นใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มที่กำลังห่อปากเป็นวงกลม ดวงตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จ้องมองของลับของเขาอย่างไม่วางตา

ลำคอระหงขยับแผ่วเบา ขณะที่นางกลืนน้ำลายลงคอ ลมหายใจอุ่นร้อนพัดผ่านผิวกายที่ถูกบังคับให้เปลือยเปล่า สร้างความร้อนรุ่มให้แก่คนที่นอนอยู่ได้อย่างง่ายดาย

“เจ้ากำลังดูสิ่งใด?” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้น ขัดความคิดของมารร้ายในใจฉินเจียวเยี่ยน

“อ๊ะ ท่านอ๋อง ว้าย!”

ฉินเจียวเยี่ยนตื่นตกใจด้วยเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางจึงรีบจับขอบกางเกงของเฟิงอ๋อง แล้วดึงขึ้นตามสัญชาตญาณ แต่อารามด้วยความรีบร้อน ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนเซล้มทับไปบนร่างของเซียวชิงเฟิงอย่างไม่ตั้งใจ

ร่างบอบบางนุ่มนิ่มนอนทับลงบนร่างสูงใหญ่ สัมผัสร้อนรุ่มทุกบริเวณที่นางแตะต้อง เซียวชิงเฟิงรู้สึกได้ถึงความคับแน่นเหนือร่มผ้าได้อย่างชัดเจน

ดูท่าว่า เสือร้ายของเขาจะถูกนางปลุกให้ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว...